Read with BonusRead with Bonus

บทร้อยสามสิบห้า

ในสิ่งที่รู้สึกเหมือนเป็นชั่วโมง ฉันก็ดึงมือออกมาได้สำเร็จพลางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ฉันก้มลงเพื่อปลดขาให้เป็นอิสระ วิ่งเท้าเปล่าไปยังประตู ฉันแง้มมันออกเล็กน้อย ไม่อยากให้เป็นที่สนใจ ฉันชะโงกมองออกไปเพื่อดูว่ามีใครอยู่ข้างนอกหรือไม่ ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อไม่เห็นใครเลย

ฉันเปิดประตู วิ่งออกไ...