บทที่หนึ่ง
นอร์มานี ปาร์คเกอร์
ฉันพลิกตัวอย่างเกียจคร้านลงจากเตียงอุ่นสบายเมื่อได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกแสนวิเศษนั่น
ประชดนะเนี่ย
ฉันตบมือลงไปบนนาฬิกาปลุกงี่เง่าที่เอาแต่ตะโกนบอกให้ฉันไปโรงเรียน วันนี้ฉันขี้เกียจจัง ล้อเล่นน่า ฉันขี้เกียจทุกวันอยู่แล้ว ฉันขดตัวเป็นก้อนแล้วมุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม ซุกหน้ากับหมอนนุ่มสบาย
พลางครางเสียงต่ำอย่างไม่พอใจ ฉันก็ยันตัวลุกขึ้นจากเตียง หลังจากจัดห้องให้เรียบร้อย ฉันก็ลากสังขารตัวเองไปเข้าห้องน้ำ กระแทกประตูปิด เปิดฝักบัว รอจนน้ำได้อุณหภูมิที่พอเหมาะ ก่อนจะถอดชุดนอนแล้วเข้าไปอาบน้ำ ซึ่งลงเอยด้วยการโกนขนขาไปด้วย ยี่สิบนาทีต่อมา ฉันออกมาพร้อมกับผมเปียกและรอยยิ้มหวานละมุน
ฉันเลือกชุดจั๊มสูทสีน้ำเงินยาวถึงกลางต้นขาและมีโบว์ผูกที่เอว เพราะอยากจะดูโดดเด่น ฉันทามอยส์เจอไรเซอร์บนใบหน้า ตามด้วยอายไลเนอร์นิดหน่อยเพื่อขับให้ดวงตาสีฟ้าของฉันเด่นขึ้น แล้วก็ทาลิปกลอสรสสตรอว์เบอร์รี่ ฉันรวบผมบลอนด์ยาวปานกลางเป็นหางม้า ปล่อยปอยผมลงมาเล็กน้อยข้างแก้มทั้งสองข้าง ฉันสวมรองเท้าส้นแบนสีดำแล้วเดินออกจากห้องไปยังห้องครัวเพื่อชงกาแฟหนึ่งแก้ว เติมครีมคาราเมลฝรั่งเศสสองช้อนพูนๆ กับน้ำตาลอีกสองช้อนชา
อร่อยเหาะ
ฉันกลับเข้าห้องไปหยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าสีดำ โดยที่ยังถือแก้วกาแฟอยู่ ฉันเช็คเวลาแล้วพบว่าเก้าโมงเช้าแล้ว และคลาสฉันเริ่มสิบโมง ฉันรีบดื่มกาแฟ คว้าแอปเปิ้ลมากิน ไม่ได้เคาะห้องสเตฟานีหรอก เพราะรู้ว่าเธอคงไปถึงมหา'ลัยแล้ว เนื่องจากเธอมีคลาสเช้าวันนี้
ฉันหยิบกุญแจรถจากเคาน์เตอร์แล้วก้าวออกจากบ้าน ฉันเปิดประตูรถแล้วรีบปีนเข้าไป คาดเข็มขัดนิรภัย แล้วก็สตาร์ทรถ ฉันเปิดวิทยุ เร่งเสียงดังขึ้นเมื่อได้ยินเพลงโปรดของอาเรียนา กรานเด อย่าง "โพซิชันส์" กำลังเล่นอยู่ ฉันถอยรถออกจากทางเข้าบ้าน มุ่งหน้าไปยังทิศทางของมหาวิทยาลัย
ฉันหาที่จอดรถเหมาะๆ ได้พอดี ฉันรีบลงจากรถ หยิบโทรศัพท์ออกมาเช็คเวลา ก็พบว่าใกล้จะสิบโมงแล้ว ฉันเก็บโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋าก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในตึกเพื่อเข้าคลาสแรกของวัน
♧♧♧
"ไงแก วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง" สเตฟถามขึ้นเมื่อฉันก้าวเข้ามาในอพาร์ตเมนต์ของเรา เราเป็นเพื่อนสนิทกันมาตลอด และตอนนี้ก็เรียนมหา'ลัยเดียวกัน ฉันรู้สึกขอบคุณสเตฟกับครอบครัวของเธอมากๆ หลังจากพ่อแม่ของฉันเสียชีวิตในอุบัติเหตุรถชนตอนฉันอายุสิบหก พ่อแม่ของสเตฟก็รับฉันไปดูแลและปฏิบัติกับฉันเหมือนลูกสาวแท้ๆ ฉันไม่รู้เลยว่าถ้าไม่มีพวกเขา ฉันจะเป็นยังไง พวกเขาเหมือนครอบครัวที่สองของฉัน
"อาจารย์วิลเลียมส์นี่น่ารำคาญชะมัดเลย ไม่รู้ทำไมชอบหาเรื่องฉันอยู่เรื่อย" ฉันบ่น พลางทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้างๆ เธอ เอนหลังพิงพนัก
"นางยังร้ายกับแกอยู่เหรอ" เธอถาม ฉันพยักหน้าตอบ "นางนั่นต้องหาคนนอนด้วยอย่างด่วนเลย สงสัยผัวไม่ทำการบ้านล่ะสิ ถึงได้หงุดหงิดมาลงที่คนอื่น" สเตฟตอบ ฉันทำหน้าแหย ไม่แปลกใจกับคำตอบของเธอเลยสักนิด "พูดถึงเรื่องหาคนนอนด้วย วันนี้วันศุกร์ ไปเที่ยวคลับกัน"
"ไม่เอาอะ ฉันมีการบ้านต้องทำ แล้วเที่ยวคลับก็ไม่ใช่แนวฉันด้วย" ฉันบอก
"น่า ไปเถอะ สนุกแน่ ฉันสัญญา" เธออ้อนวอน "แล้วแกก็ต้องระบายความเครียดบ้างนะ"
"ไม่จำเป็นเลย"
"นะๆๆๆ" ฉันหันไปมองเธอที่กำลังทำตาอ้อนเหมือนลูกหมา ซึ่งรู้ดีว่าฉันต้านทานไม่ไหว
"ก็ได้" ฉันถอนหายใจ ทำให้เธอร้องออกมาอย่างดีใจ
"เยี่ยม! เราจะออกไปตอนทุ่มนึง" เราสองคนลุกขึ้นพร้อมกัน แยกย้ายเข้าห้องของตัวเอง
ฉันเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเร็วๆ ชะล้างความเครียดของวันออกไป ฉันเช็ดตัวแล้วมองนาฬิกา หกโมงเย็นแล้ว ฉันกะว่าจะงีบสักพักก่อนออกไปกับสเตฟ ฉันใช้เวลาค่อยๆ เป่าผมให้แห้ง
หลังจากเป่าผมเสร็จ ฉันก็เดินเข้าไปในตู้เสื้อผ้า แล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่าไม่มีอะไรจะใส่เลย ฉันไม่ค่อยไปเที่ยวคลับเท่าไหร่ เสื้อผ้าที่มีก็เลยมีแต่กางเกงวอร์ม กางเกงยีนส์ แล้วก็เสื้อคาร์ดิแกน ฉันเริ่มลังเลว่าจะไปดีหรือไม่ แต่เสียงเคาะประตูก็ดึงฉันออกจากภวังค์
สเตฟานีเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับชุดเดรสสองชุดในมือ ซึ่งมันโป๊จนไม่ต้องจินตนาการเลย
"สเตฟ นี่เราจะไปไหนกันแน่เนี่ย" ฉันถามด้วยความสงสัย
"โอเค ยอมรับก็ได้ มันมีคลับเอ็กซ์คลูซีฟสำหรับพวกคนดัง คนรวย แล้วก็ผู้มีอิทธิพลน่ะ แล้วฉันบังเอิญได้บัตรผ่านมาสองใบ" เธอตอบอย่างตื่นเต้น
"สเตฟ ฉันว่านี่ไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยนะ เรากำลังพูดถึงคลับที่ต้องใช้บัตรผ่านเข้าเนี่ย" ฉันบอกเธอว่าฉันไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่
"ไม่ต้องห่วงน่า ไม่มีอะไรแย่ๆ เกิดขึ้นหรอก" เธอยืนยัน "มานั่งนี่มา เดี๋ยวฉันแต่งตัวให้"
นี่ฉันพาตัวเองมาเจอกับอะไรเนี่ย
หลังจากโดนสเตฟจับแต่งหน้าทำผมอยู่เป็นชั่วโมง เธอก็ยื่นชุดเดรสสั้นสีดำกับรองเท้าส้นสูงมาให้ ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่าฉันคงเดินลำบากแน่ๆ ฉันเก็บของใช้จำเป็นทั้งหมดใส่กระเป๋าใบเล็กจิ๋วที่เธอยื่นให้ และต้องขอบอกเลยว่าเธอทำได้ดีเกินคาดจริงๆ ฉันดูสวยจนแทบลืมหายใจ
"แน่ใจนะว่านั่นฉัน ไม่ใช่คนอื่น" ฉันถามอย่างตะลึง ขณะจ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก
"ก็แกนั่นแหละ มานี ฉันแค่เสริมจุดเด่นสวยๆ ที่แกมีอยู่แล้วตามธรรมชาติเท่านั้นเอง" เธอบอก "ไปกันเถอะ ไม่อยากไปสาย" เธอคว้ามือฉันแล้วลากออกจากห้องตรงไปยังประตูหน้า
ค่ำคืนนี้เริ่มต้นขึ้นแล้ว