บทที่ 8
ประตูห้องทำงานของเทอร์รี่ปิดอยู่ ซึ่งเป็นเบาะแสอีกอย่าง "บอกมาเลยค่ะ คุณผู้หญิง" ฉันพูดกับเบรนด้า
"เขาอยู่ในนั้นกับทนายความของเขาค่ะ" เธอชี้ไปทางประตูห้องเทอร์รี่
ฉันตะลึง "ทนายเทอร์รี่ เดอะ แฟรี่ มีทนายความเนี่ยนะ?"
รอยยิ้มของเธอกว้างขึ้นเมื่อได้ยินชื่อเล่นของเทอร์รี่ เธอทำงานให้เทอร์รี่มาสิบกว่าปีแล้ว ฉันชอบเธอนะ ถึงแม้ว่าเธอจะรักใคร่เทอร์รี่อย่างแท้จริงก็ตาม ในความเห็นของฉัน เขาไม่สมควรได้รับความภักดีจากเธอเลย แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มีอารมณ์ขัน "ดูเหมือนว่าเขาจะไปยุ่งกับผู้หญิงผิดคน แล้วหล่อนก็เลยยื่นฟ้อง แถมยังร้องเรียนไปที่สภาทนายความด้วย"
ฉันไม่ชอบเทอร์รี่ แต่ก็ไม่เคยได้ยินว่าเขาบังคับขืนใจผู้หญิง การฟ้องร้องหมายความว่าหล่อนต้องการเงิน ตอนนี้ฉันเข้าใจเรื่องตลกแล้ว การยื่นฟ้องร้องในเรื่องพิลึกพิลั่นเป็นอะไรที่เทอร์รี่น่าจะทำ วันนี้เขากำลังโดนกรรมตามสนองเข้าให้บ้าง
"ฉันอยากจะถามใจจะขาดว่าเขาทำอะไรลงไป แต่ก็เกือบจะกลัวที่จะรู้เหมือนกัน"
เธอกัดริมฝีปากก่อนจะปล่อยแล้วตอบ "ฉันนี่แย่จริงๆ ที่ยังมายิ้มได้" เธอหัวเราะใส่มือ "เขาทำหล่อนร่วงน่ะสิ"
ต้องใช้เวลาสักพักกว่าความหมายของเธอจะซึมเข้าหัวฉัน เรื่องถนัดของเทอร์รี่คือการอัดผู้หญิงกับกำแพงด้านนอก "ว่าไงนะ"
"เขาทำหล่อนหล่นก้นกระแทกพื้นตอนกำลังเล่นท่ายืน"
ฉันกลั้นหัวเราะไว้ได้ก็เพราะได้ยินเสียงประตูห้องทำงานของเทอร์รี่เปิดออก ผู้หญิงแต่งตัวดูดีภูมิฐานคนหนึ่งเดินเข้ามาในโถงทางเดิน
"เดี๋ยวฉันจะติดต่อกลับไปอีกทีปลายสัปดาห์นี้นะคะ" เธอกล่าวขณะเดินเข้ามาในส่วนต้อนรับแล้วหันมามองฉันกับเบรนด้า เธอแค่พยักหน้าแล้วก็ออกจากสำนักงานไป เบรนด้ากดอินเตอร์คอมของระบบโทรศัพท์แล้วแจ้งว่าฉันมาถึงแล้ว สามวินาทีต่อมาเทอร์รี่ก็โผล่หัวออกมาที่โถงทางเดิน
"แล้วนี่เราเป็นหนี้บุญคุณอะไร ถึงได้ให้เกียรติมาปรากฏตัวให้เห็นถึงที่นี่ได้ล่ะเนี่ย?" นั่นแหละเทอร์รี่—ไอ้คนปากดี ไอ้พวกน่ารังเกียจ และทนายจำเลยเก่งกาจที่ทักทายโดยมองไปที่หน้าอกฉัน
"ตู้กับข้าวฉันว่างเปล่าแล้วก็หิวไส้กิ่ว"
เขาไม่เงยหน้าขึ้นมอง "ดีแล้ว เพราะเธอคงไม่ชอบคดีที่ฉันต้องการให้เธอทำหรอก เข้ามาในห้องทำงานฉันสิ แล้วฉันจะเล่ารายละเอียดให้ฟัง" เขาหันไปหาเบรนด้า "ช่วยเอาแฟ้มคอนเนอร์เข้ามาให้ที"
ฉันเดินตามเทอร์รี่เข้าไปในห้องทำงานของเขาแล้วนั่งลงตรงข้ามโต๊ะไม้เชอร์รี่โอ๊กขนาดใหญ่ของเขา ห้องทำงานเขากว้างขวางและโอ่อ่า เขาลงทุนไปกับค่าเฟอร์นิเจอร์อย่างเดียวก็มหาศาลแล้ว ตั้งแต่โต๊ะทำงานไปจนถึงตู้หนังสือไม้เชอร์รี่โอ๊กที่ตั้งเรียงเต็มผนัง เห็นได้ชัดว่าการว่าความให้พวกเดนสังคมมันทำเงินได้ดีจริง ๆ และตอนนี้ ฉันก็ต้องการเงินพวกนั้นอยู่บ้าง
สามสิบวินาทีต่อมาเบรนด้าก็เดินเข้ามาวางแฟ้มบนโต๊ะของเทอร์รี่ เธอออกไปโดยไม่มองหน้าฉันแล้วปิดประตูตามหลัง แปลกแฮะ เธอไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน
เทอร์รี่เหลือบมองขึ้นมาสบตาฉัน เขาเปิดแฟ้มแล้วยื่นรูปถ่ายสีขนาดแปดคูณสิบให้ฉัน มันเป็นรูปถ่ายผู้ต้องหา ชายหนุ่มคนนั้นมีรอยฟกช้ำอย่างหนัก และเป็นไปได้อย่างยิ่งว่าเขาเพิ่งเช็ดเลือดออกจากหน้าก่อนจะถูกถ่ายรูป ฉันเห็นรอยแตกเล็ก ๆ เหนือคิ้วเขา และฉันรู้ว่าแผลแบบนั้นเลือดมักจะออกเยอะ
"ดิ๊กสัน คอนเนอร์ ถูกจับเมื่อคืนนี้ข้อหาทำให้เสียทรัพย์ โชคร้ายที่ตอนโดนตรวจค้น ดันมีเมทแอมเฟตามีนจำนวนเล็กน้อยอยู่ในกระเป๋า เขาเลยโดนตั้งข้อหาครอบครองยาเสพติดหนึ่งกระทง และข้อหามีอุปกรณ์เสพยาอีกสามกระทง ทำให้เป็นการจับกุมในคดีอุกฉกรรจ์ พ่อของเขาคือ ดอน คอนเนอร์ บาทหลวงหลักของโบสถ์เฟิร์สเมโธดิสต์ในพาราไดซ์วัลเลย์ ซึ่งบังเอิญเป็นโบสถ์ที่ฉันไปประจำ ตามคำขอของดอน ฉันลงไปพบดิ๊กสันเมื่อเช้านี้ อย่างที่เธอคงเดาได้ เขามีอาการลุกลี้ลุกลน แต่ที่ทำให้ฉันประหลาดใจที่สุดคือเขากลัวจนหัวหด"
ฉันพยายามทำความเข้าใจเรื่องราว แต่มีบางอย่างที่ทำให้ฉันสะดุดตรงที่ว่าเทอร์รี่ไปโบสถ์ ใครจะไปรู้? ฉันไม่รู้สึกเห็นใจไอ้ขี้ยาที่อาการยังไม่ลงแถมกลัวจนหัวหดเลยสักนิด และก็ไม่คิดว่ามันแปลกด้วยซ้ำ ยิ่งสมเหตุสมผลเข้าไปใหญ่เมื่อพิจารณาจากอาชีพของพ่อเขา "แล้วฉันเข้ามาเกี่ยวตรงไหน?"
เทอร์รี่พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ "ตอนที่ฉันบอกว่ากลัวจนหัวหดน่ะ ฉันหมายความตามนั้นเป๊ะๆ ทันทีที่ฉันเข้าไปในห้องกับเขา ไอ้เด็กนี่กระซิบกับฉันว่าเขาเป็นเด็กในสังกัดของอลอนโซ"
"เยี่ยมไปเลย" ฉันตอบอย่างประชดประชันชัดเจน อลอนโซเป็นพ่อค้ายารายย่อยและยังรับซื้อของโจรให้พวกขี้ยาแถวนี้ด้วย
แววตาของเทอร์รี่แข็งกร้าวขึ้น ซึ่งผิดปกติ แม้แต่ในศาล เขาก็ชอบทำตัวเป็นคนดี ทั้งที่จริงๆ แล้วเขาคือฉลามดีๆ นี่เอง ความรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยแล่นวาบขึ้นมาตามสันหลังฉัน
"นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เขากลัว" หมัดของเทอร์รี่ทุบลงบนโต๊ะ ทำเอาฉันสะดุ้ง "คนของพวกเธอคนหนึ่งกำลังรับเงินใต้โต๊ะแล้วตอนนี้ก็คุมกิจการของอลอนโซอยู่..."
ฉันไม่ปล่อยให้เขาพูดจบ เก้าอี้ของฉันถอยหลังไปหลายนิ้วตอนที่ฉันลุกพรวดขึ้น ฉันชี้หน้าเทอร์รี่ "นั่นมันเรื่องไร้สาระสิ้นดี แกก็รู้ แค่เพราะแกไม่ชอบตำรวจ มันไม่ได้หมายความว่าพวกเขาสกปรก แกมันไอ้ระยำ" ฉันเสริม
เทอร์รี่กลอกตา "แล้วแค่เพราะเธอคิดว่าตำรวจเดินบนน้ำได้ มันก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาสะอาดหมดจดหรอก เธอโลกสวยเกินไป แม็ค เธอไม่รู้หรอกว่าจริงๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง เธออยู่ข้างถนนไม่นานพอหรอก ในอายุงานตำรวจน่ะ เธอยังเป็นแค่เด็กทารกตอนที่ลาออกจากหน่วย"
เลือดฉันเดือดพล่าน เทอร์รี่ชอบพล่ามเรื่องเจ้าหน้าที่ให้การเท็จอยู่เรื่อย นั่นเป็นกลยุทธ์ที่ดีที่สุดของเขาในการช่วยให้ลูกความหลุดคดี คำพูดของตำรวจในศาลคือสิ่งที่เรายึดถือ มันคือชื่อเสียงของเรา แน่นอน เราทำผิดพลาดได้ และเมื่อเราทำพลาด พวกทนายจำเลยก็จะเหมือนแมลงวันตอมของเน่า
ความเครียดในแต่ละวันและการอดนอนจากการทำงานเป็นกะก็ไม่ได้ช่วยอะไร เพิ่มความจำเป็นที่ต้องไปขึ้นศาลในตอนเช้าหลังจากออกกะมาทั้งคืนเข้าไปอีก ความผิดพลาดในการให้การก็เกิดขึ้นได้ ทนายจำเลยบิดเบือนคำพูดของคุณเพื่อให้คุณสับสน ถามคำถามเดียวซ้ำๆ ด้วยวิธีต่างๆ กัน และโดยพื้นฐานแล้วก็พยายามอย่างดีที่สุดที่จะทำลายเรื่องราวของคุณให้เละ ฉันรู้—ฉันเคยผ่านมาแล้ว ตอนนี้ เทอร์รี่กำลังพยายามจะบอกว่ามีตำรวจนอกรีตอยู่ที่โรงพักเวนเดลล์ ผู้ชายผู้หญิงที่ฉันเคยทำงานด้วยอาจจะไม่นับฉันเป็นครอบครัวอีกต่อไป แต่สำหรับฉัน พวกเขายังเป็นครอบครัว และฉันจะไม่ทนฟังเรื่องบ้าๆ ของเทอร์รี่อีกต่อไปแล้ว การหาอะไรกินมันไม่ได้สำคัญขนาดนั้น ฉันจะหาทางอื่นเพื่อหาคดีทำก็ได้ ฉันไม่เต็มใจจะเสียเวลากับไอ้ทึ่มนี่อีกแม้นาทีเดียว ฉันหมุนตัวกลับ
"เคนเนดี้" เทอร์รี่พ่นลมหายใจออกมา
ฉันตัวแข็งไปชั่วครู่ก่อนจะหันกลับมานั่งที่เก้าอี้อีกครั้ง "โธ่เว้ย"