Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 239: ออสติน

ไม่กี่นาทีต่อมา ผมก็เดินเข้าไปในครัวในชุดกางเกงสแล็คกับเสื้อเชิ้ต เธอกำลังจัดอาหารเช้าของเราวางบนโต๊ะ ภาพนี้มันมีอะไรบัดซบสิ้นดี ผมขมวดคิ้ว ผมไม่พูดอะไรขณะที่เธอตักอาหารให้ผมแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามโต๊ะ เธอก้มมองจานตัวเองและเงียบ ทำไมเรื่องแค่นี้มันต้องทำให้ผมหงุดหงิดด้วยวะ?

อาหารกลิ่นหอมน่ากินชะมัด ผม...