Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 239: ออสติน

ไม่กี่นาทีต่อมา ฉันเดินเข้าไปในครัว ใส่กางเกงสแล็คกับเสื้อเชิ้ต เธอกำลังจัดอาหารเช้าให้เราอยู่บนโต๊ะ ภาพนี้มันดูแปลกประหลาดจนฉันต้องขมวดคิ้ว ฉันไม่พูดอะไรขณะที่เธอตักอาหารให้และนั่งลงฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ เธอมองลงที่จานของเธอและเงียบไป ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่พอใจก็ไม่รู้

กลิ่นอาหารหอมน่าทาน ฉันคิดด้วยความห...