Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 232: ออสติน

ผมผ่อนแรงกดขณะมองเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มไร้แววของเธอ มันมีประกายสีทองระยิบระยับและเก็บงำโลกทั้งใบที่ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย ผมรู้เพียงแต่ส่วนที่เลวร้าย และผมรู้ว่าเธอไม่หวาดกลัว เธออาจเป็นคนเดียวที่ไม่กลัวผม นั่นเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ผมเชื่อเรื่องราวที่เธอบอกเล่า การไร้ซึ่งความกลัวของเธอคงมาจากท...