Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 17

“แมดิสัน?” มูนถามเสียงงัวเงีย

ความโล่งใจเอ่อล้นในใจฉัน และฉันพยายามกลั้นน้ำตา แต่มันไม่ได้ผล น้ำตาแห่งความโล่งใจไหลอาบแก้ม “ฉันเจ็บ” เป็นคำเดียวที่ฉันพูดออกมาได้ และแม้แต่คำนั้นก็ยังสั่นเครือ

“ชู่ว์” มูนกระซิบ เสียงของเขาคือเส้นชีวิตของฉัน และฉันยิ่งร้องไห้หนักขึ้น “เธออยู่ไหน?”

อาการสั่นระลอกใหม่ถา...