Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 163: ลินคอล์น

กูเกือบจะหลับอยู่แล้ว แต่มีบางอย่างกวนใจ กูเลยลุกเดินไปห้องนั่งเล่น แอบมองออกไปนอกหน้าต่าง จ้องพื้นที่ว่างเปล่าตรงที่รถของเชลบีควรจะจอดอยู่ด้วยตาปรือๆ ไอ้เหี้ยเอ๊ย หล่อนออกไปทำเรื่องทำดีสร้างภาพบ้าบอของหล่อนอีกแล้ว กูตื่นเต็มตาและโกรธทันที แถมยังโคตรเป็นห่วงอีกด้วย

ภายในสิบนาที กูก็ขับรถมุ่งหน้าไปเซ...