Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 155: ลินคอล์น

เธอหัวเราะแล้วเมินคำสั่งผม “ผิดหวังล่ะสิที่เดซี่ไม่ชื่นชมขาคุณ คอย, เดซี่” เธอพูดพร้อมหัวเราะอีกครั้งแล้วจูงหมาไปที่โซฟาของผม “หมอบ” มันนอนลงที่เท้าเธออย่างกับสุภาพบุรุษตัวอย่าง

ให้ตายสิเธอ ผมเหนื่อยเกินกว่าจะสู้และไม่มีเรี่ยวแรงใจจะต้านทานเลยสักนิดตอนที่เปิดฝาภาชนะอุ่นๆ กลิ่นหอมชวนฝัน “แน่ใจนะว่าไม...