4.ฝน
ริมฝีปากของฉันยังคงรู้สึกซ่าจากจูบที่จอร์แดนให้ฉันเมื่อครู่นี้ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงทำดีกับฉันนัก จนกระทั่งเมื่อสองวันก่อน เขายังปฏิบัติกับฉันเหมือนฉันเป็นทาส ‘เรน ทำนี่สิ เรน ทำนั่นสิ เรน เธอไม่มีสิทธิ์กินอะไรเลยสองวันฐานที่บังอาจหายใจ’ แล้วทันใดนั้นเขาก็เปลี่ยนไป เมื่อคืนเขาไม่เพียงแต่ขโมยจูบแรกของฉันไป ซึ่งฉันอยากให้เป็นจูบกับเมทของฉันเหลือเกิน แต่เขายังเอาอาหารมาให้ฉันด้วย
เขาคงแค่อยากได้เซ็กซ์ แต่ทำไมต้องเป็นฉัน? มีผู้หญิงตั้งมากมายในฝูงให้เลือก
เมื่อฉันเช็ดหน้าต่างเสร็จ ฉันก็ลากเท้าไปยังบันได ถ้าฉันทำให้จอร์แดนรอนานกว่านี้ เขาคงจะลงโทษฉันแน่
กลิ่นเลมอนลอยมาแตะจมูกฉัน และฉันก็รีบวิ่งลงไปยังชั้นหนึ่ง ผู้หญิงหลายคนกำลังง่วนอยู่กับการจัดเตรียมรายละเอียดสุดท้ายที่สวนหลังบ้าน ซึ่งเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยง และฉันพยายามทำตัวให้เล็กที่สุด ไม่อยากให้ใครเห็น
“เรน” จู่ๆ ก็มีคนเรียกชื่อฉัน “ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม?”
ฉันจำเสียงนั้นได้เสมอไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน มือของฉันสั่นขณะที่ฉันค่อยๆ หันไปเผชิญหน้ากับชายที่อยู่ข้างหลัง “ค่ะ อัลฟ่าเบน” ฉันตอบพ่อของจอร์แดน อัลฟ่าของฝูง
“ถ้าไม่รบกวนเกินไป ตามฉันไปที่ห้องทำงานหน่อย”
ไปห้องทำงานเขาเหรอ? ไม่ ไม่ ไม่ ฉันมองไปรอบๆ อย่างสิ้นหวัง หวังว่าจะมีใครสักคนต้องการให้ฉันช่วย แต่ไม่มีใครสนใจฉันเลย ชั่วขณะหนึ่ง ฉันถึงกับคิดจะโยนอะไรสักอย่างลงบนพื้น หวังว่ามันจะทำให้ฉันถูกลงโทษ แต่อัลฟ่าเบนวางมือซ้ายลงบนหลังส่วนล่างของฉันแล้วดันให้ฉันเดินไปข้างหน้า สัมผัสของเขาทำให้ฉันอยากจะอาเจียน
เมื่อเรามาถึงหน้าห้องทำงานของเขา เขาเปิดประตูแล้วผลักฉันเข้าไปข้างใน มู่ลี่ถูกดึงลงมา ทอดเงาทั่วทั้งห้อง ฉันหยุดยืนใกล้โต๊ะทำงาน และเมื่อได้ยินเสียงประตูล็อก เข่าของฉันก็แทบทรุดลงกับพื้น
- ทันใดนั้นฉันก็ถูกคว้าไหล่ ถูกจับหมุนตัว และผลักติดกำแพง
“แกหลบหน้าข้ามานานเกินไปแล้ว” อัลฟ่าเบนคำรามข้างหูฉันขณะที่ตรึงร่างฉันไว้กับกำแพง นิ้วมือของเขาพันรอบคอฉัน
กลิ่นเลมอนเปรี้ยวๆ ของเขาทำให้ฉันคลื่นไส้
“ได้โปรดเถอะค่ะ” ฉันอ้อนวอนเมื่อมือข้างที่ว่างของเขาเริ่มปลดกระดุมกางเกงยีนส์ของฉัน หัวใจฉันเต้นรัวอยู่ในอก ทำไมไม่มีใครช่วยฉันเลย?
“แกคิดว่าข้าไม่รู้เรื่องที่จอร์แดนจูบแกงั้นรึ?” เขาถามขณะที่สอดนิ้วเข้ามาข้างในตัวฉัน ทำให้ฉันเจ็บปวด
ฉันกัดลิ้นตัวเองและหลับตาลงขณะจินตนาการว่าฉันอยู่ที่อื่น ซาเฟียช่วยปิดกั้นความเจ็บปวด และหมาป่าสีขาวตัวหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในจินตนาการของฉัน ฉันเคยฝันถึงเขานานมาแล้ว ในฝันนั้น เขากำลังถูกทำร้ายโดยอสูรกายที่ซ่อนตัวในเงามืด ฉันขับไล่อสูรกายพวกนั้นไป และขณะที่เขาเลือดไหล ฉันก็ประคองหัวของเขาไว้บนตัก เมื่อเขาหลับดวงตาสีเงินลง ฉันก็ตื่นขึ้น ตั้งแต่นั้นมา เขาก็อยู่กับฉันเสมอเวลาที่ฉันถูก… ทำร้าย
“จอร์แดนสงสัยเรื่องที่เราทำกันในห้องทำงานนี้หรือเปล่า?” อัลฟ่าเบนถามขณะที่เขายังคงทำร้ายฉัน ฉันส่ายหน้า อัลฟ่าเบนระมัดระวังตัวมากไม่ให้ใครจับได้ “ดี แกจะต้องไปหาเขาต่อไปและทำทุกอย่างที่เขาสั่งตราบเท่าที่เขาต้องการ”
ฉันไม่พูดอะไรขณะจดจ่ออยู่กับหมาป่าสีขาว เขาก็เหมือนฉัน เคยถูกทำร้ายเหมือนกัน เขาเป็นคนเดียวที่เข้าใจฉัน เข้าใจสิ่งที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ อย่างน้อย นั่นคือสิ่งที่ฉันจินตนาการ
“เข้าใจไหม อีตัวเล็กๆ?” อัลฟ่าเบนตะคอกใส่หูฉัน
เสียงครางสะอื้นแว่วเข้าหูฉัน นั่นเสียงฉันเหรอ? “ค่ะ” ฉันตอบตกลงเพราะกลัวว่าเขาจะทำอะไรฉันถ้าฉันปฏิเสธ
“ดี” เขาพูดก่อนจะเอามือออกจากกางเกงยีนส์ของฉันแล้ววางฝ่ามือลงบนไหล่ “นานแล้วนะที่ข้าไม่ได้เห็นริมฝีปากเธอรอบแก่นกายของข้า” เขาพูดพลางผลักฉันลงไป
ซาเฟียปิดกั้นทุกสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ฉันหลับตาแน่น จดจ่ออยู่กับหมาป่าสีขาว เมื่ออัลฟ่าเบ็นจัดการฉันเสร็จ เขาก็ก้าวถอยห่าง ฉันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำที่ติดกับห้องทำงานแล้วอาเจียนออกมา ความเจ็บปวดหน่วงๆ ที่รู้สึกระหว่างขาจางหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อซาเฟียพยายามอย่างที่สุดที่จะปิดกั้นส่วนที่เลวร้ายที่สุดของการทำร้าย เธอสามารถทำให้ฉันลืมทุกอย่างได้ แต่ฉันจำเป็นต้องรู้ว่าอัลฟ่าเบ็นทำอะไร เพื่อที่วันหนึ่งฉันจะได้เข้มแข็งพอที่จะไม่ยอมให้ใครมาล่วงละเมิดฉันได้อีก
ยาสีฟันอยู่ทางซ้ายของอ่างล้างหน้า ฉันคว้ามันมา บีบเข้าปากมากเสียจนสุดท้ายก็อาเจียนออกมาอีกครั้ง
หลายนาทีต่อมา เมื่อฉันควบคุมตัวเองได้และปากของฉันมีรสชาติเหมือนกินมินต์เข้าไปทั้งทุ่ง ฉันก็จัดกางเกงยีนส์ให้เข้าที่แล้วเดินออกจากห้องน้ำ อัลฟ่าเบ็นนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน กำลังพิมพ์อะไรบางอย่างบนคอมพิวเตอร์
“ฉันไปได้หรือยังคะ” ฉันถาม หวังว่าเขาจะเสร็จธุระกับฉันแล้ว และฉันจะได้ไปอาบน้ำเพื่อล้างกลิ่นของเขาออกจากตัวเสียที
“อย่างที่ข้าบอกไปตอนแรก ข้าอยากคุยกับเจ้า” อัลฟ่าเบ็นพูดพลางชี้ไปที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเขา
ฉันทำตามที่เขาบอกและนั่งลงตรงข้าม มือของฉันยังสั่นไม่หาย ฉันจึงวางมันไว้บนตักขณะรอให้อัลฟ่าบอกว่าเขาต้องการอะไร ฉันจะได้รีบไปให้พ้นๆ จากเขาเสียที
“อีกไม่นานเจ้าก็จะอายุสิบเก้า” เขาพูดหลังจากความเงียบอันน่าอึดอัดผ่านไปครู่หนึ่ง “โตพอที่จะหาคู่แท้ได้แล้ว เคยคิดบ้างไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าถ้าเจ้าหาคนที่ถูกลิขิตมาให้คู่กับเจ้าไม่เจอ”
นอกจากคุณสมิธแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าฉันวางแผนจะหนีไป “ไม่ค่ะ” ฉันตอบ
“อีกไม่นานลูกชายข้าก็จะเบื่อเจ้า เขาจะเอาเจ้าไม่กี่ครั้งแล้วก็หันไปหาตัวเมียคนต่อไป เขายังเป็นแค่ลูกหมาป่าที่คิดว่าตัวเองพร้อมจะเป็นอัลฟ่าของฝูงนี้แล้ว เจ้าต้องการผู้ชายตัวจริง…”
ฉันรู้สึกว่าเขากำลังมองฉัน รอให้ฉันพูดอะไรบางอย่าง แม้จะมองไม่เห็นใบหน้าเขา ฉันก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่กองกระดาษบนโต๊ะ
คู่แท้ของฉันจะเป็นผู้ชายตัวจริง คนที่จะไม่มีวันทำร้ายฉันหรือผู้หญิงคนไหน
“คนอย่างข้า” เขาเสริม “ลึกเข้าไปในป่ามีกระท่อมอยู่หลังหนึ่ง ไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นั่น ถ้าเจ้ายอมให้ข้าดูแล ข้าจะให้เจ้าไปอยู่ที่กระท่อมนั่น สิ่งที่เจ้าต้องทำก็แค่ปรนนิบัติความต้องการของข้า ในเมื่อคู่ของข้าทำไม่ได้”
ฉันกัดฟันกรอด แม้ลูน่ามาเรียจะร้ายกาจกับฉัน แต่เธอก็สมควรได้คู่ที่ดีกว่านี้ “ฉันไม่มีวันตอบตกลงกับคนที่ล่วงละเมิดฉันมาหลายปีหรอกค่ะ”
เสียงคำรามดังขึ้นในห้องทำงาน “เจ้าไม่เคยปฏิเสธข้า อย่ามาทำตัวเป็นเหยื่อกับข้า นังแพศยาตัวแสบ”
ฉันยังคงมองกองกระดาษ “ฉันไปได้หรือยังคะ ยังมีเรื่องต้องทำสำหรับงานเลี้ยงอีก”
อัลฟ่าเบ็นเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “คิดถึงสิ่งที่ข้าเสนอให้เจ้าดูสิ บ้านของตัวเอง และลูกๆ ถ้าเจ้าต้องการ”
“ฉันยอมฆ่าตัวตายเสียดีกว่าอุ้มท้องลูกของท่าน” ฉันพูดก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตู โล่งใจที่เขาไม่พยายามรั้งฉันไว้
“เจ้าหยุดพักผ่อนได้ตลอดวันที่เหลือ ทำตัว… ดีๆ กับจอร์แดนหน่อย” เขาบอกขณะที่ฉันปลดล็อกประตู
เมื่อออกมาถึงโถงทางเดิน ฉันก็วิ่งไปยังห้องน้ำส่วนตัว และทั้งที่ยังสวมเสื้อผ้าอยู่ ฉันก็เปิดน้ำ ใต้อ่างล้างหน้ามีน้ำยาฟอกขาวขวดหนึ่ง ฉันเทราดตัวให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าทำได้ ฉันคงดื่มมันเข้าไปด้วย หลังจากใช้น้ำยาฟอกขาวหมดทั้งขวด ฉันก็ถอดเสื้อผ้าออกแล้วใช้สบู่ที่เหลืออยู่สระผม ฉันถึงกับใช้มันล้างปากอีกครั้ง
ฉันไม่รู้เลยว่าจะทำอย่างไรถ้าไม่มีซาเฟีย เธอคอยปิดกั้นส่วนที่เลวร้ายที่สุดของการถูกทำร้ายให้ฉันเสมอ
พอไม่ได้กลิ่นเขาติดตัวแล้ว ฉันก็ออกจากห้องน้ำ เช็ดผมให้แห้ง แล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่
ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจว่าควรไปที่น้ำตกดีไหม จอร์แดนคงเบื่อที่จะรอฉันแล้ว
ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดกับฉันด้วยนะ ฉันรู้ว่ามีอสูรร้ายซ่อนอยู่ในเงามืด และฉันก็พยายามอย่างที่สุดที่จะหลีกเลี่ยงอัลฟ่าเบน แต่เขากลับไม่เคยหลบซ่อนเลย เขาอยู่ในที่แจ้งเสมอ คอยท่าอยู่ตลอดเวลา
เพราะไม่อยากเสี่ยงทำให้จอร์แดนโกรธ ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจไปที่น้ำตก ใกล้กับจุดที่ป่าเริ่มต้น ฉันเจอเควิน เขามีตะกร้าเล็กๆ ใส่ของกินกับโซดาอยู่สองสามกระป๋อง แล้วก็ผ้าห่มผืนหนึ่งติดตัวมาด้วย
“เรน ดีใจจังที่เจอเธอ” เควินพูดพร้อมกับยื่นผ้าห่มกับตะกร้าให้ฉัน “จอร์แดนเริ่มจะหงุดหงิดมากแล้วนะ เดี๋ยวฉันจะไปบอกเขาว่าเธอจะไปถึงในอีกไม่กี่นาที” เขาเสริมด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ระวังจอร์แดนด้วยนะ วันเกิดเธอก็ใกล้เข้ามาแล้ว เธอจะได้รู้ว่าใครคือคู่แท้ของเธอ ได้โปรดรอจนถึงตอนนั้นก่อนจะตัดสินใจอะไรนะ” กลิ่นของเขาเปลี่ยนไป ทำให้ฉันรู้ว่าเขากำลังกังวล “ได้โปรดรอนะ” เขาขอร้องฉันอีกครั้งก่อนจะจากไป
ป่านนี้จอร์แดนคงหงุดหงิดน่าดูแล้ว ฉันไม่ควรปล่อยให้เขารอนานไปกว่านี้ แม้ฉันจะไม่ใช่นักวิ่งเร็ว แต่ฉันก็เดินให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ หวังว่าจอร์แดนคงไม่โกรธจัดตอนที่ฉันไปถึงน้ำตก
พอฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนโขดหินในที่สุด ฉันก็ชะลอฝีเท้าลง ถ้าซาเฟียพูดถูก คนนั้นคือจอร์แดน และดูเหมือนเขาจะหงุดหงิดมาก ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะแสดงตัวให้เขารู้
“ทำไมมาช้านัก” เขาคำรามใส่ฉันตอนที่ฉันหยุดยืนข้างโขดหินที่เขานั่งอยู่ น้ำเสียงเขาโกรธจัดจริงๆ
ฉันวางตะกร้ากับผ้าห่มลง “ฉันเจออุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ” ฉันโกหก ดูเหมือนวันนี้ฉันจะโกหกไปหลายเรื่องแล้ว
จอร์แดนกระโดดลงมา “เธอไม่เป็นไรนะ”
เขาเป็นห่วงฉันจริงๆ เหรอ
“ค่ะ น้ำยาฟอกขาวขวดหนึ่งหล่นใส่ฉันตอนพยายามจะหยิบมันจากชั้นวาง”
“ถึงว่าสิ กลิ่นถึงได้แย่ขนาดนี้” เขาปูผ้าห่มลงบนพื้นแล้วนั่งลง “มานี่สิ”
ฉันมองเขาอย่างอึดอัดใจ ฉันรู้อัลฟ่าเบนสั่งให้ฉันทำตามที่จอร์แดนบอก แต่ฉันก็อดกลัวไม่ได้ จอร์แดนจะทำร้ายฉันเหมือนกันหรือเปล่า ทันใดนั้นวันเกิดของฉันก็ดูช่างห่างไกลเหลือเกิน
เพราะไม่อยากทำให้จอร์แดนอารมณ์เสียไปมากกว่าที่เป็นอยู่ ฉันจึงนั่งลงบนผ้าห่ม นั่งให้ห่างจากเขามากที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยไม่ทันให้ตั้งตัว จอร์แดนดึงฉันไปนั่งบนตักแล้วโอบแขนรอบเอวฉันไว้
“ฉันไม่กัดหรอกน่า รู้ไหม”
หากเพียงแต่เขารู้ความจริง หากเพียงแต่ฉันบอกได้ว่าพ่อของเขากำลังทำอะไรกับฉัน... แต่ฉันทำไม่ได้ ไม่ใช่เพราะฉันกลัวที่จะบอกใคร ซึ่งก็กลัวอยู่ แต่เป็นเพราะอัลฟ่าเบนสั่งห้ามฉันพูดเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องทำงานของเขาแม้แต่คำเดียว ฉันพยายามจะบอกคุณสมิธหลายครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งที่อ้าปาก มันรู้สึกเหมือนมีก้อนซีเมนต์ก้อนใหญ่ติดอยู่ในลำคอ และความเจ็บปวดจากการขัดคำสั่งอัลฟ่าของฉันมันเคยและยังคงมากเกินกว่าที่ฉันจะทนไหว ดังนั้นฉันจึงทำได้เพียงสิ่งเดียวที่ทำได้ คืออดทนเงียบๆ ต่อไป เมื่อฉันอายุสิบเก้า ฉันมีสิทธิ์เลือกได้ว่าจะอยู่ในฝูงนี้ต่อไปหรือไม่ เว้นเสียแต่ว่าฉันจะหัวฟาดพื้นแรงๆ จนลืมทุกอย่างที่เคยโดนกระทำไปนั่นแหละ ฉันถึงจะอยู่ที่นี่ต่อ
จอร์แดนก้มหน้าลง ริมฝีปากของเขาเฉียดผ่านริมฝีปากฉัน “จูบของเธอมันน่าเสพติด” เขาพูดชิดริมฝีปากฉัน
ฉันพยายามจะผงะหนีเขา ไม่อยากถูกจูบหลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ แต่จอร์แดนคว้าต้นคอฉันไว้ กดให้นิ่ง
มือซ้ายของเขาเลื่อนขึ้น ปลายนิ้วสัมผัสใต้ฐานอกของฉัน ฉันพยายามสะกดกลั้นความอยากที่จะปัดมือเขาออก “ฉันไม่ต้องการแบบนี้” ฉันพูด หวังว่าเขาจะหยุด
“ฉันจะไม่ทำอะไรที่เธอไม่ต้องการเด็ดขาด” เขากระซิบก่อนจะจูบฉัน
ฉันหลับตาปี๋ทันทีที่เขากอบกุมทรวงอกข้างซ้ายของฉัน ฉันไม่ได้ใส่เสื้อชั้นใน และฉันแทบจะรู้สึกได้ถึงนิ้วของเขาบนผิวหนังผ่านเนื้อผ้าบางๆ ของเสื้อ
เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ฉันจึงปล่อยใจให้ล่องลอย จินตนาการถึงหมาป่าสีขาวขณะรอให้ซาเฟียเข้ามาหยุดยั้งสิ่งที่จอร์แดนกำลังจะทำกับฉัน
ริมฝีปากของเขายังคงบดเบียดอยู่บนริมฝีปากฉัน นิ้วโป้งของเขาวนอยู่รอบยอดอกของฉัน
‘ซาเฟีย เร็วเข้าสิ!’ ฉันอ้อนวอนหมาป่าในตัว ไม่ต้องการรับรู้ ไม่ต้องการรู้สึกอีกต่อไปแล้ว
น้ำตาเริ่มเอ่อคลอหน่วยตาเมื่อซาเฟียยังคงเมินเฉย มือของจอร์แดนเลื่อนลงมาที่ขอบกางเกงของฉัน และฉันก็เพ่งสมาธิไปที่หมาป่าสีขาว เขาเป็นคนเดียวเท่านั้นที่จะปกป้องฉันให้ปลอดภัยได้ในตอนนี้
จอร์แดนถอนริมฝีปากออกแล้วกดหน้าผากของเขาลงบนหน้าผากฉัน “ทำไมเธอต้องกลัวขนาดนี้? ฉันบอกแล้วไงว่าจะไม่ทำอะไรที่เธอไม่ต้องการ” เขาคำราม
เยี่ยมเลย ฉันทำให้เขาโกรธอีกแล้ว
ฉันลืมตาขึ้น
“ฉัน… ฉัน… ไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน” ฉันพูดความจริงครึ่งเดียว อัลฟ่าเบนเคยใช้เพียงนิ้วมือทำร้ายฉันเท่านั้น เขาชอบให้ฉันใช้ปากให้เขามากกว่า
จอร์แดนจูบหน้าผากฉัน “ฉันรู้ เราจะมีเซ็กซ์กันก็ต่อเมื่อเธอต้องการเท่านั้น แต่เลิกทำท่าเหมือนฉันกำลังจะบังคับขืนใจเธอได้แล้ว เพราะฉันไม่ทำ” ฉันพยักหน้า แต่ฉันไม่เชื่อเขา เขาจับคางฉัน บังคับให้ฉันเงยหน้ามองเขา ฉันอยากจะเห็นสีหน้าของเขาจัง “ฉันอาจจะเป็นคนหลายอย่างนะ เรน แต่ฉันไม่ใช่นักข่มขืน เธอปลอดภัยเมื่ออยู่กับฉัน”
น้ำตาที่ฉันกลั้นไว้มานานไหลพรากลงมาอาบแก้ม ฉันไม่รู้ว่าทำไม เป็นเพราะวิธีที่จอร์แดนปลอบโยนฉัน หรือวิธีที่เขากอดฉัน แต่จะว่าฉันโง่ก็ได้ที่รู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่กับเขา ทั้งๆ ที่รู้ว่าสุดท้ายแล้วเขาต้องการอะไร—เซ็กซ์
ถึงแม้ฉันจะไม่เคยมีเซ็กซ์ แต่ฉันก็เกลียดความคิดที่ต้องใกล้ชิดสนิทสนมกับใครสักคน ฉันรู้ว่าความผูกพันที่เซ็กซ์นำมานั้นสำคัญระหว่างคู่เมท แต่ฉันมั่นใจว่าผู้ชายที่เป็นคู่ของฉันจะต้องใจดีและอดทนกับฉันจนกว่าฉันจะพร้อมที่จะก้าวข้ามขั้นนั้นไปกับเขา
“เฮ้ เฮ้ เธอปลอดภัยนะ” จอร์แดนปลอบโยนฉัน
ฉันสะอื้นเพราะจอร์แดนไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึก… สกปรก นี่ฉันเป็นอะไรไป?
จอร์แดนคำราม “ใครมันทำร้ายเธอวะ?”
ฉันส่ายหน้า ไม่สามารถบอกเขาได้แม้ว่าอยากจะบอก
“เธอต้องใจเย็นๆ เพราะเธอเริ่มทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกแล้ว ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงเวลาผู้หญิงร้องไห้” เขาครางออกมา
แม้จะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ฉันกลับเริ่มหัวเราะออกมาทั้งที่น้ำตายังคงไหลอาบหน้า
“นี่เธอร้องไห้หรือหัวเราะกันแน่?” เขาถาม
“ทั้งสองอย่างมั้ง?” ฉันพยายามตัดสินใจ
เขาพ่นลมทางจมูกแล้วหยิบกระป๋องโซดาขึ้นมา “ดื่มนี่ซะ” เขาพูดหลังจากเปิดกระป๋องให้ฉัน
“ขอบคุณค่ะ” ฉันพูดหลังจากจิบไปสองสามอึก น้ำตาลทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น?” จอร์แดนถามขณะเช็ดหน้าให้ฉันด้วยกระดาษเช็ดปากที่เขาเจอในตะกร้า
ฉันพยายามคิดหาเรื่องที่จะบอกเขา แต่แล้วก็โพล่งออกไปว่า “นายรู้ไหมว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่มีใครทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัย?”
ทีนี้ ทำไมฉันถึงบอกเขาไปอย่างนั้นล่ะ?
จอร์แดนจุ๊บปากฉันเบาๆ “ดีแล้ว ฉัน… ขอโทษ… สำหรับวิธีที่ฉันปฏิบัติต่อเธอในอดีต”
“ได้โปรดเถอะ นายก็แค่อยากจะมีเซ็กซ์” ฉันพ่นลมหายใจ “ไม่ต้องโกหกเพื่อให้ได้แอ้มหรอก แค่สั่งให้ฉันอยู่นิ่งๆ ฉันก็จะทำตาม”
“ฉันไม่มีวันใช้เสียงอัลฟ่าในทางที่ผิดแบบนั้นเด็ดขาด ฉันบอกเธอแล้วไงว่าจะไม่บังคับให้เธอทำอะไร ถ้าเราจะมีเซ็กซ์กัน มันจะเป็นเพราะเธอต้องการที่จะอยู่กับฉัน”
ฉันเม้มปากแน่นอยู่ครู่หนึ่ง “แล้วถ้านายเจอเมทของนายคืนนี้ล่ะ?”
“ถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน ในระหว่างนี้ มาดูกันดีกว่าว่าเควินใส่อะไรมาให้เรากินในตะกร้าบ้าง แล้วบางทีอาจจะไปสนุกกันในน้ำตก”
ฉันเหลือบมองแอ่งน้ำที่ก่อตัวขึ้นตรงฐานของน้ำตก มันลึกพอที่จะว่ายน้ำได้หรือเปล่า? “ฉันไม่ได้ใส่เสื้อชั้นในมานะ มีแค่กางเกงในตัวเดียว”
“ฉันก็ไม่ได้ใส่กางเกงในมา” จอร์แดนพูด และฉันก็หันกลับมาสนใจเขา “ว่ายน้ำเปลือยนี่แหละดีที่สุด”