บทที่ 4
มุมมองของอธีน่า
‘อธีน่า…’ เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยเรียกขณะที่ข้าค่อยๆ เริ่มรู้สึกตัว หลังจากยอมจำนนต่อความมืดมิดเมื่อท่านลุงและลูกพี่ลูกน้องทิ้งข้าไว้ตามลำพังในห้องใต้ดินของบ้านเรา
“หือ?” ข้าพึมพำ ยังคงงัวเงีย
‘อธีน่า? เจ้าเป็นไรไหม?’ เสียงนั้นถาม พลางค่อยๆ ชัดเจนขึ้นจนทำให้ข้าพอจะเดาได้ในที่สุดว่าใครกำลังพยายามพูดกับข้าอยู่
“อะ-อาร์ทิมิส?” ข้าถาม ไม่แน่ใจว่าหูฝาดไปหรือไม่ เพราะหมาป่าในตัวข้าน่าจะยังหลับใหลอยู่ด้วยฤทธิ์ของวูล์ฟสเบนที่ท่านลุงฉีดเข้าร่างกายเราก่อนที่ความสนุกอันน่าขยะแขยงของเขาจะเริ่มขึ้น
‘ใช่แล้ว ลูกรักของข้า ข้าเอง ข้าขอโทษจริงๆ ที่ข้าไม่แข็งแกร่งพอจะช่วยเจ้าได้’ อาร์ทิมิสคร่ำครวญพลางเริ่มส่งเสียงครวญครางสะอึกสะอื้นจากส่วนลึกในจิตใจ ขุ่นเคืองกับความจริงที่ว่านางทำให้ร่างมนุษย์ของตนผิดหวัง
“ตะ-แต่ได้ยังไง? เจ้าน่าจะยังหลับอยู่สิ” ข้าบอกนาง ไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าถ่องแท้ “ข้าคิดว่าเจ้าหลับไปจนถึงเช้าเสียอีก ปกติมันก็เป็นแบบนั้นเวลาพวกเขาฉีดวูล์ฟสเบนให้เรา”
‘อธีน่า… นี่มันเช้าแล้ว เราอยู่ในห้องใต้ดินมาทั้งคืน ข้าค่อยๆ เยียวยาบาดแผลให้เจ้าหลังจากที่โอเมก้าของครอบครัวเจ้าลงมาเช็ดตัวอาบน้ำล้างเลือดทั้งหมดให้’ อาร์ทิมิสตอบ
“เป็นไปไม่ได้” ข้าบอกนาง “ข้าต้องรู้สึกตัวสิถ้ามีคนอื่นมาแตะต้องตัวข้า”
‘ไม่หรอกถ้าเจ้าหมดสติไปน่ะ ที่รัก เราอยู่ที่นี่มาทั้งคืน ถูกล่ามโซ่ไว้กับเสาค้ำบ้านบ้าๆ นี่หลังจากท่านลุงกับลูกชายของเขาทรมานพวกเรา’ อาร์ทิมิสกระซิบเสียงเศร้า ราวกับภาวนาให้มันไม่เป็นความจริง
ข้าขมวดคิ้ว ลองขยับแขนดู เพียงเพื่อจะพบว่าแขนทั้งสองข้างชาด้านไปแล้วจริงๆ จากการถูกตรึงไว้เหนือศีรษะเป็นเวลานาน ซึ่งหมายความว่าทั้งครอบครัวทิ้งข้าไว้ที่นี่ตลอดทั้งคืนโดยไม่คิดแม้แต่จะปลดปล่อยเรา
ความโกรธแค้นปะทุขึ้น ข้าเริ่มดิ้นรน พยายามขยับแขน ความรู้สึกขุ่นเคืองพลุ่งพล่านขึ้นมา ทันใดนั้น ข้าก็ได้ยินเสียงประตูห้องใต้ดินเปิดออก ตามด้วยเสียงฝีเท้าที่เริ่มก้าวลงบันไดมายังจุดที่เราถูกล่ามไว้
“โอ้ อธีน่า” เสียงที่ข้ารู้จักดีดังขึ้น และหลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน มันคือเสียงที่ข้าคงจะหวาดกลัวไปตลอดกาลจนกว่าจะได้หนีไปจากฝูงนี้ไกลๆ
“ได้เวลาตื่นแล้วจ้ะ อธีน่าผู้น่ารักของลุง” เสียงนั้นพูดขึ้นอย่างพอใจขณะที่พวกเขาค่อยๆ เข้ามาใกล้ ดวงตาสีฟ้าของข้าค่อยๆ เงยขึ้นสบกับดวงตาสีเขียวของท่านลุง พอได้ยินเสียงเขา ข้าอดไม่ได้ที่จะสะดุ้ง ไม่ชอบใจสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นหากข้าไม่ยอมเชื่อฟังเหมือนเด็กดีที่ข้าควรจะเป็น
“สวัสดีค่ะ ท่านลุง” ข้าเค้นเสียงพูด ปากเจ็บระบมจากลูกบอลอุดปากที่ยังคงอยู่ในปากข้าเมื่อคืนก่อนและเพิ่งถูกถอดออกไปเมื่อไม่นานนี้ พลางพยายามสงบสติอารมณ์ขณะที่อาร์ทิมิสเริ่มขู่คำรามใส่เขา โกรธจัดที่เขาทารุณเราทั้งที่เขาควรจะเป็นครอบครัวและผู้ปกป้อง
“เด็กดีของลุง” คอลลินยิ้มเยาะขณะที่ดวงตาของเขาเริ่มกวาดตามองสำรวจร่างข้า ซึ่งทำให้ข้ารู้สึกขนลุกซู่เมื่อเขามองตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับเป็นขนมหวานชิ้นอร่อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “อย่าลืมล่ะ วันนี้แกต้องช่วยไดอาน่ากับไบรอันเตรียมงานเมทติ้งบอล ถ้าลุงได้ยินอะไรนอกเหนือไปจากนี้ เราจะกลับมาที่นี่กันอีก เข้าใจไหม?”
ข้าพยักหน้า พยายามเก็บความคิดไว้กับตัวเอง “พูดออกมาสิ อธีน่า” คอลลินคำราม เขาไม่ชอบเวลาที่ข้าไม่ยอมพูดจาให้เป็นเรื่องเป็นราวเหมือนเด็กโต
“ค่ะ… ท่านลุง” ข้าพึมพำ ก้มหน้าต่ำขณะรู้สึกได้ว่าเขาขยับมาปลดกุญแจมือที่พันธนาการแขนข้าไว้เหนือศีรษะตลอดทั้งคืน เมื่อเป็นอิสระ ข้าค่อยๆ ลดแขนลงพลางเริ่มนวดเบาๆ ให้เลือดลมกลับมาหมุนเวียน ขณะที่บาดแผลของข้าเกือบจะหายดีแล้ว ต้องขอบคุณอาร์ทิมิส
“ดีมาก ทีนี้ก็ไปแต่งตัวซะ ไดอาน่ากับไบรอันรอแกอยู่ที่แพ็คเฮาส์แล้ว รีบๆ ไปได้แล้ว” พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ข้าแต่งตัวเงียบๆ ข้าขยับไปเห็นว่ามีเสื้อผ้าชุดใหม่วางเตรียมไว้ให้ เพราะชุดเก่าของข้าขาดวิ่นหมดแล้วด้วยฝีมือของไบรอันกับมีดงี่เง่าของเขา
“โอเมก้าของครอบครัวเราคงเอามาให้” ข้ากระซิบพลางขยับไปคว้าเสื้อผ้ามาสวม ซึ่งประกอบด้วยกางเกงในผ้าฝ้ายสีดำ บราเสื้อยืดสีดำ เสื้อกล้ามสีฟ้าอ่อน กางเกงยีนส์ขาสั้นสีดำ และรองเท้าผ้าใบสีดำคู่หนึ่ง
เมื่อแต่งตัวเสร็จ ข้ารีบจัดผมให้เข้าที่ก่อนจะวิ่งขึ้นไปจากห้องใต้ดินก่อนที่ท่านลุงจะเปลี่ยนใจกะทันหัน รีบวิ่งสุดฝีเท้ามุ่งหน้าไปยังแพ็คเฮาส์ ที่ซึ่งงานเมทติ้งบอลจะจัดขึ้นในอีกเพียงสองวันข้างหน้า
-แพ็คเฮาส์-
“นังสารเลวนั่นอยู่ไหน?” ไดอาน่ากรีดร้อง เธอไม่อยากมาอยู่ที่นี่ อยากจะไปใช้เวลากับเจคอบ แต่ที่น่าประหลาดใจคือ พ่อแม่ของเธอบังคับให้เธอมาที่นี่เช่นเดียวกับไบรอัน
“ใจเย็นน่า ท่านพ่อเพิ่งติดต่อทางจิตมาบอกว่าเพิ่งปล่อยตัวเธอออกมาจากห้องใต้ดิน เดี๋ยวเธอก็คงมาถึงนี่แหละ” ไบรอันตอบ เขาก็ไม่ได้อยากมาอยู่ที่นี่เหมือนกัน แต่รู้ว่าจำเป็นต้องมาเพื่อคอยจับตาดูเอธีน่าไว้ให้ท่านพ่อ
“นี่ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมท่านแม่กับท่านพ่อถึงพาเธอมาที่นี่ตั้งแต่แรก ก็ไม่ใช่ว่าท่านแม่กับลูน่าเซเลเน่เป็นพี่น้องแท้ๆ กันซะหน่อย ท่านอัลฟ่าน่าจะปล่อยให้พวกนอกคอกฆ่าเธอไปซะ” ไดอาน่าพ่นลมอย่างหงุดหงิด ซึ่งรู้เรื่องความสัมพันธ์ของพวกตนกับเอธีน่าดีอยู่แล้ว
“เพราะ... ท่านอัลฟ่าทนเห็นเธอตายด้วยน้ำมือพวกนอกคอกไม่ได้ ถึงแม้ลูน่าเซเลเน่กับท่านแม่ของเราจะเป็นแค่พี่น้องต่างมารดากัน แต่ท่านอัลฟ่าก็รู้ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับท่านแม่ เอธีน่าก็จะเป็นที่รักของครอบครัวเธอเหมือนกัน โชคร้ายของพวกนั้นที่ดูเหมือนจะหาตัวคุณลุงของเธอไม่เจอ” ไบรอันยิ้มเยาะ เขาก็รู้เรื่องครอบครัวของเอธีน่าและความจริงที่ว่าพ่อของเธอเป็นแฝดสาม และพี่น้องอีกสองคนของเขาก็อยู่ต่างฝูงกันไป เพียงแต่ไม่มีใครรู้ว่าฝูงไหน ทำให้เอธีน่าต้องตกอยู่ในการดูแลของฝูงพวกเขา
“หวังว่าพวกเขาจะตัดสินใจหายไปตลอดกาลนะ เพราะถ้าข่าวเรื่องที่เราปฏิบัติต่อเอธีน่าแย่แค่ไหนหลุดออกไปล่ะก็ พวกคุณลุงของเธอได้ฉีกเราเป็นชิ้นๆ แน่” ไดอาน่าพูดโดยไม่รู้ตัวเลยว่าเอธีน่ากำลังแอบฟังพวกเขาอยู่จากในเงามืดอย่างปลอดภัย
พี่น้องต่างมารดา คุณลุง... ใคร? อะไร? ที่ไหน? ความคิดของฉันกระจัดกระจายไปหมด ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมีญาติคนอื่นอีก แต่ก็นั่นแหละ ฉันจำเรื่องวัยเด็กไม่ค่อยได้เลย หรือเรื่องในคืนนั้นที่ทุกอย่างเกิดขึ้น มันเหมือนส่วนหนึ่งของฉันก็หายไปด้วย
‘ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวเราจะหาทางออกไปด้วยกันเอง’ อาร์ทิมิสตอบราวกับสัมผัสได้ถึงความกังวลของเอธีน่า
‘แล้วถ้าเราทำไม่ได้ล่ะ? ฉันต้องติดแหง็กอยู่ที่นี่กับครอบครัวที่เรียกๆ กันไปงั้นจริงๆ เหรอ? ท่านอัลฟ่าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา แล้วฉันจะรอดไปได้ยังไงถ้าเราหาทางออกไม่ได้?’ ฉันถามเธอ ในหัวพลันสับสนวุ่นวาย
‘ลูกรัก เธอกังวลมากเกินไปแล้ว ตอนนี้เรามาสนใจเรื่องงานบอลหาเมทกันก่อนดีกว่านะ เพราะมีบางอย่างบอกฉันว่าเราจะเจอเมทโอกาสครั้งที่สองของเราที่นั่น’ อาร์ทิมิสพูดเสียงพร่าอย่างตื่นเต้นกับความคิดที่จะได้เจอเมทคนใหม่ของเรา
‘เมทเหรอ?’ ฉันกะพริบตา พยายามนึกว่าการมีเมทมันรู้สึกยังไง เพราะมันผ่านมาปีกว่าแล้วตั้งแต่คนล่าสุดของเรา และสิ่งเดียวที่เราได้รับคือความเจ็บปวดใจ
‘ใช่สิ ทีนี้ก็ไปได้แล้ว ก่อนที่พวกลูกพี่ลูกน้องใจร้ายของเธอจะหาเรื่องเดือดร้อนมาให้มากกว่านี้’ อาร์ทิมิสพึมพำขณะพยายามดันฉันให้ออกไปที่ห้องบอลรูมก่อนที่ไดอาน่ากับไบรอันจะก่อเรื่องเสียหายจริงๆ
ฉันถือว่าเป็นสัญญาณจึงรีบเคลื่อนตัวเข้าไปในห้องบอลรูม “มาแล้ว! ขอโทษที่มาช้าค่ะ” ฉันตะโกนพร้อมกับค่อยๆ เดินเข้าไปหาคนทั้งคู่
“ในที่สุดก็มา! เรารอเธอมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ” ไดอาน่าทำหน้าบึ้ง ไม่รู้เลยว่าเอธีน่าได้ยินบทสนทนาทั้งหมดของพวกเขาก่อนหน้านั้นไม่กี่นาที
“ขอโทษค่ะ พอดีฉัน... ถูกกักตัวอยู่” ฉันกระซิบ รู้ดีว่าพวกเขาทั้งคู่รู้ว่าฉันติดอยู่ในห้องใต้ดินเมื่อคืนก่อน แต่กลับทำท่าเหมือนกับว่าฉันเลือกที่จะมาสายเอง
“ใช่ๆ เรารู้แล้ว เอาล่ะ ท่านแม่กับท่านพ่อบอกว่าเธอต้องช่วยพวกเรา ไม่อย่างนั้นจะมีบทลงโทษ” ไบรอันเอ่ยขณะมองสลับระหว่างเด็กสาวสองคน รู้ดีว่าไดอาน่าพร้อมจะอาละวาดใส่เอธีน่าได้ง่ายๆ ทุกเมื่อที่เธอต้องการ
“ฉันรู้ค่ะ” ฉันตอบ “ให้ฉันเริ่มทำอะไรก่อนดีคะ?”
“ห๊ะ! เธอเหรอ? เธอจะต้องไปช่วยพวกโอเมก้าเรื่องอาหารกับเครื่องดื่ม แต่ตอนนี้เธอต้องมาช่วยจัดของตกแต่งก่อน” ไดอาน่าพูดอย่างดูถูกพลางชี้ไปที่กล่องซึ่งเต็มไปด้วยของตกแต่งสารพัดชนิด
ฉันทำหน้าแหยแล้วหันไปมองตรงที่ไดอาน่าชี้แล้วก็หน้าซีด ‘ฉันจะทำได้ยังไงเนี่ย?’ ฉันพูดกับอาร์ทิมิสเมื่อสังเกตเห็นไฟประดับ ป้ายผ้า และของจิปาถะอื่นๆ สารพัดชนิดที่ต้องใช้คนช่วยสองคนหรือไม่ก็ต้องใช้บันได
‘อย่าเพิ่งตื่นตูม’ อาร์ทิมิสบอก เธอรู้ถึงความอึดอัดใจของฉันในทันที
‘แต่—’ ฉันพยายามจะพูด
‘ไม่’ และเพียงเท่านั้น อาร์ทิมิสก็ตัดการเชื่อมต่อจากฝั่งเธอ ทำให้ฉันรู้สึกท้อแท้ใจ
ฉันถอนหายใจแล้วค่อยๆ เดินไปที่กล่องเพื่อดูว่ามีอะไรบ้าง รู้สึกขอบคุณที่มันไม่ได้ดูเลวร้ายจนเกินไปนัก ฉันหันกลับไปมองลูกพี่ลูกน้องของฉัน “พวกพี่จะช่วยฉันไหมคะ?”
“พวกเราเหรอ? ไม่มีทางหรอก พวกเรามีงานของตัวเองต้องทำ นี่มันงานของเธอ และเธอควรจะทำให้เสร็จก่อนเวลาอาหารเย็น ไม่อย่างนั้นท่านพ่อได้รู้เรื่องแน่” ไดอาน่าพูดพร้อมรอยยิ้มเยาะขณะที่เธอกับไบรอันเดินจากไป ทิ้งให้ฉันจัดการห้องบอลรูมนี้คนเดียว
“เอาล่ะ ลองดูซักตั้ง” ฉันพึมพำขณะไปทำตามที่ได้รับคำสั่ง ไม่อยากจะโดนทุบตีหรือที่แย่กว่านั้นคือโดนข่มขืน ในตอนที่ฉันเริ่มจะรู้สึกมีความหวังขึ้นมาบ้างกับงานบอล เพราะสิ่งที่อาร์ทิมิสพูดเรื่องการตามหาเมทของเราทำให้ฉันมีความหวัง