บทที่ 4
มุมมองของอธีนา
‘อธีนา…’ เสียงอ่อนหวานเรียกฉันเบาๆ เมื่อฉันเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาช้าๆ หลังจากที่ยอมแพ้ให้กับความมืดเมื่อคุณลุงและลูกพี่ลูกน้องของฉันทิ้งฉันไว้คนเดียวในห้องใต้ดินของบ้านเรา
“หืม?” ฉันพึมพำยังง่วงอยู่
‘อธีนา? เธอโอเคไหม?’ เสียงถามขึ้นเรื่อยๆ จนฉันเริ่มรู้ว่าใครกำลังพยายามพูดกับฉันอยู่
“อ-อาร์ทิมิส?” ฉันถามอย่างไม่แน่ใจว่าฉันได้ยินถูกหรือเปล่า เพราะหมาป่าของฉันควรจะยังคงหลับอยู่เพราะวูลฟ์เบนที่คุณลุงฉีดให้เราก่อนที่ความสนุกป่วยของเขาจะเริ่มขึ้น
‘ใช่จ้ะลูกที่รักของฉัน ขอโทษนะที่ฉันไม่แข็งแรงพอที่จะช่วยเธอ’ อาร์ทิมิสร้องไห้และครางเบาๆ จากในใจของฉัน รู้สึกเสียใจที่เธอไม่สามารถช่วยมนุษย์ของเธอได้
“แ-แต่ทำไม? เธอควรจะยังหลับอยู่นี่” ฉันพูดกับเธออย่างไม่เข้าใจสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเรา “ฉันคิดว่าเธอจะหลับจนถึงเช้า นั่นคือวิธีที่มันเป็นเมื่อพวกเขาฉีดวูลฟ์เบนให้เรา”
‘อธีนา... ตอนนี้เช้าแล้ว เราอยู่ในห้องใต้ดินนี้ทั้งคืน ฉันค่อยๆ รักษาบาดแผลของเธอหลังจากที่โอเมก้าของครอบครัวเธอลงมาล้างและอาบน้ำให้เธอจากเลือดทั้งหมด’ อาร์ทิมิสตอบ
“เป็นไปไม่ได้” ฉันบอกเธอ “ฉันคงรู้สึกได้ถ้ามีใครพยายามแตะต้องฉัน”
‘ไม่ใช่ถ้าเธอสลบอยู่จ้ะ เราอยู่ที่นี่ทั้งคืนถูกล่ามกับเสาหลังจากที่ลุงและลูกชายของเขาทรมานเรา’ อาร์ทิมิสกระซิบอย่างเศร้าใจเหมือนหวังว่ามันจะไม่เป็นความจริง
ฉันขมวดคิ้ว พยายามขยับแขน แต่ก็รู้ว่าแขนของฉันชาหมดแล้วจากการถูกยกขึ้นเหนือศีรษะนานขนาดนี้ ซึ่งหมายความว่าครอบครัวของฉันทิ้งฉันไว้ที่นี่ทั้งคืนโดยไม่ปล่อยเราเลย
ด้วยความโกรธ ฉันเริ่มดิ้น พยายามขยับแขนเมื่อคลื่นความหงุดหงิดเข้ามา แล้วทันใดนั้นฉันได้ยินเสียงประตูห้องใต้ดินเปิดและเสียงเท้าก้าวลงบันไดมาทางที่เราถูกล่ามไว้
“โอ้ อธีนา” เสียงที่ฉันรู้จักดีเรียกขึ้นมา และหลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ เสียงที่ฉันจะกลัวตลอดไปจนกว่าฉันจะหนีไปจากฝูงนี้ได้
“ถึงเวลาตื่นแล้วจ้ะ อธีนาที่รัก” เสียงพูดอย่างเย้ายวนขณะที่พวกเขาเข้ามาใกล้ฉัน ตาของฉันค่อยๆ ลืมขึ้นมาพบกับตาสีเขียวของลุงของฉัน เมื่อได้ยินเสียงของเขาฉันอดไม่ได้ที่จะสะดุ้ง ไม่ชอบสิ่งที่จะเกิดขึ้นถ้าฉันไม่ทำตามอย่างเด็กดีที่ฉันควรจะเป็น
“สวัสดีตอนเช้าค่ะ ลุง” ฉันพูดออกมาอย่างขัดใจ ปากของฉันเจ็บจากลูกบอลที่ถูกยัดเข้าไปในปากเมื่อคืนที่ผ่านมาและเพิ่งถูกถอดออกเมื่อไม่นานมานี้ขณะที่พยายามรักษาความสงบของฉัน ขณะที่อาร์ทิมิสเริ่มคำรามใส่เขา โกรธที่เขาทำร้ายเราเมื่อเขาควรจะเป็นครอบครัวและผู้ปกป้องของเรา
“เด็กดีของฉัน” คอลลินยิ้มเยาะขณะที่ตาของเขาเริ่มมองฉันขึ้นลงเหมือนกับลูกอมก่อนจะพูดอีกครั้ง “อย่าลืมว่าเธอต้องช่วยไดอาน่าและไบรอันกับงานบอลวันนี้ ถ้าฉันได้ยินอะไรน้อยกว่านี้ เราจะกลับมาที่นี่ เข้าใจไหม?”
ฉันพยักหน้า พยายามเก็บความคิดของตัวเองไว้ “พูดสิ อธีนา” คอลลินคำรามอย่างไม่พอใจเมื่อฉันไม่ใช้คำพูดเหมือนเด็กโต
“ค่ะ… ลุง” ฉันพึมพำ ศีรษะของฉันก้มต่ำขณะที่รู้สึกว่าเขาเริ่มปลดกุญแจมือที่ยึดแขนฉันไว้เหนือศีรษะทั้งคืน เมื่อปล่อยเป็นอิสระ ฉันค่อยๆ ลดแขนลงและเริ่มนวดแขนให้เลือดไหลเวียนอีกครั้ง ขณะที่บาดแผลของฉันเกือบจะหายดีแล้วด้วยความช่วยเหลือของอาร์ทิมิส
“ดี เอาล่ะ ไปแต่งตัว ไดอาน่าและไบรอันรอเธออยู่ที่บ้านของฝูง รีบไป” แล้วเขาก็หันหลังเดินจากไป ปล่อยให้ฉันแต่งตัวในความเงียบขณะที่ฉันเห็นว่ามีเสื้อผ้าใหม่วางไว้ให้ฉันเพราะชุดเก่าของฉันถูกฉีกขาดจากมีดโง่ๆ ของไบรอัน
“โอเมก้าของครอบครัวเราคงเอามาให้” ฉันกระซิบขณะที่เริ่มใส่เสื้อผ้าที่ประกอบด้วยกางเกงในผ้าฝ้ายสีดำ บราเสื้อกล้ามสีดำ เสื้อกล้ามสีฟ้าอ่อน กางเกงยีนส์ขาสั้นสีดำ และรองเท้าผ้าใบสีดำ
เมื่อแต่งตัวเสร็จ ฉันรีบจัดผมก่อนจะวิ่งขึ้นและออกจากห้องใต้ดินก่อนที่ลุงของฉันจะเปลี่ยนใจอย่างรวดเร็ว วิ่งไปที่บ้านของฝูงที่งานบอลคู่จะจัดขึ้นในอีกสองวันข้างหน้า
-บ้านของฝูง-
“ยัยบ้าอยู่ไหน?” ไดอาน่ากรีดร้องที่ไม่อยากอยู่ที่นั่น อยากจะใช้เวลากับเจคอบ แต่พ่อแม่ของเธอบังคับให้เธออยู่ที่นั่นเช่นเดียวกับไบรอัน
“ใจเย็นๆ พ่อน่ะเพิ่งใช้จิตติดต่อมาบอกว่าเพิ่งปล่อยเธอออกจากห้องใต้ดิน เดี๋ยวเธอก็คงมา” ไบรอันตอบกลับอย่างเบื่อหน่ายเช่นกัน แต่เขารู้ว่าต้องทำเพราะต้องคอยจับตาดูอธีน่าแทนพ่อ
“รู้ไหม ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงพาเธอมาที่นี่ตั้งแต่แรก ก็ไม่ใช่ว่าแม่กับลูน่าเซเลเน่เป็นพี่น้องแท้ๆ กันตั้งแต่แรก อัลฟ่าควรปล่อยให้พวกโร้กฆ่าเธอไปซะ” ไดอาน่าพูดอย่างหงุดหงิด เธอแทบไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากับอธีน่าเลย
“เพราะ... อัลฟ่าไม่สามารถทนเห็นเธอตายด้วยมือของพวกโร้กได้ ถึงแม้ว่าแม่ของเราและลูน่าเซเลเน่จะเป็นพี่น้องต่างแม่กัน อัลฟ่ารู้ว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ อธีน่าจะได้รับความรักจากครอบครัวของเธอ น่าเสียดายที่พวกเขาหาลุงของเธอไม่เจอ” ไบรอันยิ้มเยาะ เขาก็รู้เรื่องครอบครัวของอธีน่า และรู้ว่าพ่อของเธอเป็นแฝดสามและพี่น้องคนอื่นๆ อยู่ในแพ็คต่างๆ กัน แต่ไม่มีใครรู้ว่าอยู่แพ็คไหน ทำให้อธีน่าอยู่ในความเมตตาของแพ็คของพวกเขา
“หวังว่าพวกเขาจะไม่กลับมาอีก เพราะถ้าข่าวแพร่ออกไปว่าเราทำร้ายอธีน่าแค่ไหน ลุงของเธอคงจะฉีกพวกเราเป็นชิ้นๆ” ไดอาน่าพูดโดยไม่รู้ว่าอธีน่ากำลังฟังพวกเขาจากมุมมืด
พี่ต่างแม่ ลุง... ใคร? อะไร? ที่ไหน? ความคิดที่กระจัดกระจายมาหาฉัน ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีญาติคนอื่น แต่ฉันจำอะไรเกี่ยวกับวัยเด็กของฉันไม่ค่อยได้เลย รวมถึงคืนนั้นที่ทุกอย่างเกิดขึ้น มันเหมือนกับว่าบางส่วนของฉันหายไปด้วย
'ไม่ต้องห่วง เราจะหาคำตอบด้วยกัน' อาร์เทมิสตอบเหมือนรับรู้ถึงความกังวลของอธีน่า
'แล้วถ้าเราไม่เจอล่ะ? ฉันจะติดอยู่ที่นี่กับครอบครัวที่เรียกว่าครอบครัวนี้จริงๆ ไหม? อัลฟ่าก็ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเรา แล้วฉันจะรอดจากเรื่องนี้ได้ยังไงถ้าเราไม่หาคำตอบได้?' ฉันถามเธอ ใจฉันเต้นรัวขึ้นทันที
'ที่รัก เธอกังวลมากเกินไป ตอนนี้เรามุ่งเน้นที่งานบอลคู่ครองกันก่อน เพราะบางอย่างบอกฉันว่าเราจะเจอคู่ครองโอกาสที่สองที่นั่น' อาร์เทมิสพูดอย่างตื่นเต้นกับความคิดที่จะหาคู่ครองใหม่
'คู่ครอง?' ฉันกระพริบตา พยายามจำความรู้สึกที่มีคู่ครอง เพราะมันผ่านมาเกือบปีแล้วตั้งแต่คู่ครองคนสุดท้ายของเรา และทั้งหมดที่เราได้รับคือความเจ็บปวด
'ใช่ ตอนนี้ไปก่อนที่ลูกพี่ลูกน้องใจร้ายของเธอจะทำให้เธอมีปัญหามากขึ้น' อาร์เทมิสพูดพึมพำพยายามผลักฉันออกไปในห้องบอลก่อนที่ไดอาน่าและไบรอันจะทำอะไรได้มากกว่านี้
ฉันถือโอกาสนั้น รีบเข้าไปในห้องบอล “อยู่ที่นี่! ขอโทษที่มาช้า” ฉันตะโกนขณะที่ค่อยๆ เดินเข้าหาคู่พี่น้อง
“ในที่สุด! เรารอเธอมานานกว่าชั่วโมงแล้ว” ไดอาน่าขมวดคิ้ว โดยไม่รู้ว่าอธีน่าได้ยินการสนทนาทั้งหมดของพวกเขาเพียงไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้
“ขอโทษ ฉันถูก... กักตัว” ฉันกระซิบ รู้ว่าพวกเขาทั้งคู่รู้ว่าฉันติดอยู่ในห้องใต้ดินเมื่อคืนก่อน และพวกเขากำลังแสร้งทำเป็นว่าฉันมาช้าเพราะเลือกที่จะมาช้า
“ใช่ๆ เรารู้ ตอนนี้พ่อกับแม่บอกว่าเธอต้องช่วยเรามิฉะนั้นจะมีผลตามมา” ไบรอันพูดขณะมองระหว่างสองสาว รู้ว่าไดอาน่าสามารถพลิกกลับมาทำร้ายอธีน่าได้เมื่อเธอต้องการ
“ฉันรู้” ฉันพูด “ฉันต้องทำอะไรก่อน?”
“ฮ่า! เธอ? เธอจะช่วยพวกโอเมก้าจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม แต่ตอนนี้เธอต้องช่วยตกแต่ง” ไดอาน่าหัวเราะเยาะขณะชี้ไปที่กล่องที่เต็มไปด้วยของตกแต่งทุกชนิด
ฉันหน้าซีดเมื่อมองไปที่กล่องที่ไดอาน่าชี้ ‘ฉันจะทำยังไงดี?’ ฉันถามอาร์เทมิสเมื่อเห็นไฟและแบนเนอร์และสิ่งอื่นๆ ที่ต้องการความช่วยเหลือจากคนสองคนหรือบันได
‘อย่าตื่นตระหนก’ อาร์เทมิสพูด รู้ถึงความไม่สบายใจของฉัน
‘แต่ -’ ฉันพยายาม
‘ไม่’ และทันใดนั้นอาร์เทมิสก็ปิดการเชื่อมโยงของเธอ ทำให้ฉันรู้สึกหดหู่
ฉันถอนหายใจช้าๆ เดินไปที่กล่องเพื่อดูว่ามีอะไรบ้าง ขอบคุณที่มันไม่ได้ดูแย่มากนัก ฉันหันไปมองลูกพี่ลูกน้องของฉัน “พวกเธอจะช่วยฉันไหม?”
“พวกเรา? ไม่หรอก เรามีงานของเราเอง นี่เป็นงานของเธอและมันต้องเสร็จก่อนเวลามื้อเย็น ไม่งั้นพ่อจะรู้เรื่อง” ไดอาน่าพูดพร้อมยิ้มเยาะขณะที่เธอและไบรอันเดินออกไป ปล่อยให้ฉันจัดการห้องบอลด้วยตัวเอง
“เอาล่ะ ไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว” ฉันพึมพำขณะที่เริ่มทำตามที่บอก ไม่อยากถูกตีหรือแย่กว่านั้นถูกข่มขืน เมื่อฉันเริ่มรู้สึกมีความหวังกับงานบอลจากสิ่งที่อาร์เทมิสพูดเกี่ยวกับการหาคู่ครองของเรา