บทที่ 3
ความเจ็บปวด... ความเจ็บปวดเป็นสิ่งย้ำเตือนอยู่เสมอว่าทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ ความเจ็บปวดสำหรับผู้ที่เกลียดชังฉัน แทนที่จะรักและปกป้องฉันอย่างที่พวกเขาควรจะทำ ความเจ็บปวดที่คอยย้ำเตือนถึงทุกสิ่งที่ฉันได้เผชิญมา และสิ่งที่ฉันยังคงเผชิญอยู่ ในขณะที่ลุงของฉันลากฉันลงไปห้องใต้ดินอย่างทารุณ
ฉันไม่แน่ใจว่าทำไมเขาถึงทำเช่นนั้น แต่เมื่อเช้านี้ตอนที่ฉันลงมาชั้นล่างในที่สุด ฉันก็เจอลุงที่กำลังโกรธจัดไม่แพ้กัน เขากำลังตะคอกใส่ฉัน กล่าวหาว่าฉันพยายามจะทำร้ายลูกพี่ลูกน้องของฉัน ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วไม่ใช่ฉันที่เป็นฝ่ายเริ่ม แต่เป็นไดอาน่าต่างหากที่เหวี่ยงฉันกระแทกประตูห้องนอน จนลูกบิดประตูกระแทกเข้าที่หลังของฉัน
หลังจากเหตุการณ์นั้นฉันก็รู้... ฉันรู้ว่าไม่ว่าฉันจะทำอะไร ไดอาน่าก็จะหาทางทำให้พ่อแม่ของเธอเชื่อเสมอว่าเป็นความผิดของฉันทั้งหมด และเธอก็เป็นเพียงเหยื่อผู้บริสุทธิ์ เพราะมันเป็นเช่นนี้มาตลอดนับตั้งแต่ที่ฉันปฏิเสธเจคอบ และวันที่ชีวิตของฉันกลายเป็นนรก มันไม่ใช่ความผิดของฉันที่ถูกจับคู่กับเขา แต่เป็นเพราะเทพีจันทราต่างหาก
"นังเด็กอกตัญญู!" คอลลินคำรามขณะที่เขาเริ่มล่ามโซ่ฉันไว้กับคานรับน้ำหนักที่อยู่เหนือศีรษะฉัน มือทั้งสองข้างของฉันถูกยกขึ้นเหนือหัว จากนั้นก็ถูกสวมกุญแจมือเงินที่หนีบเนื้อจนเจ็บปวด เครื่องพันธนาการรัดแน่นจนฉันหนีไม่ได้ ตอนนี้ฉันจึงได้แต่ห้อยต่องแต่งอยู่ตรงนั้น
"ได้โปรดเถอะค่ะลุง... หนูไม่ได้ทำ" ฉันคร่ำครวญหวังว่าเขาจะฟังฉันบ้าง แต่ก็เหมือนเช่นเคย เขาไม่สนใจขณะเดินไปหยิบอะไรบางอย่างจากม้านั่งไม้ตัวหนึ่งที่วางอยู่ตรงนั้น แน่นอนว่าใช้เวลาไม่นานฉันก็รู้ว่าสิ่งที่เขาหยิบมาคืออะไร เมื่อเขาเงื้อมันฟาดลงมาที่หน้าอกของฉัน
แส้... แส้หนังเส้นหนายาว ขณะที่เขาเหวี่ยงมันใส่ฉันอีกครั้ง ปล่อยให้มันกัดกินเนื้อของฉันจนเสื้อด้านหน้าขาดเล็กน้อย "โกหก!" คอลลินพูดอีกครั้งพร้อมกับหวดแส้ลงมาอีก มันฟาดถูกจุดเดิมอีกครั้งจนฉันร้องครางด้วยความเจ็บปวด
"ได้โปรดเถอะค่ะ... หนูจะเป็นเด็กดี" ฉันอ้อนวอน ไม่อยากถูกทุบตีอีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่องานราตรีเลือกคู่กำลังจะมาถึง และฉันถูกบังคับให้ช่วยเตรียมงานทั้งที่ร่างกายของฉันกำลังค่อยๆ ฟื้นตัวจากรอยแผลที่ถูกทุบตีครั้งล่าสุด
"โอ้ เจ้าจะเป็นเด็กดีแน่... หลังจากข้าจัดการกับเจ้าเสร็จแล้ว" คอลลินพูดเย้ยหยันขณะเดินวนรอบตัวฉัน ราวกับว่าฉันกลายเป็นเหยื่อของเขาทันที ดวงตาสีเขียวมรกตของจับจ้องมาที่ฉันขณะที่เขาค่อยๆ เคลื่อนไปยืนอยู่ด้านหลังฉัน แส้ยังคงอยู่ในมือของเขาก่อนที่เขาจะเหวี่ยงมันไปข้างหน้าอีกครั้ง ปล่อยให้มันฟาดลงบนหลังของฉัน เสียงกรีดร้องหลุดออกจากปากฉันเมื่อมันฟาดลงระหว่างสะบักทั้งสองข้าง แผ่นหลังของฉันปริแตกออกตามแรงฟาด
"เอาล่ะทีนี้" คอลลินพูด "ข้าอยากได้ยินเจ้าเริ่มนับ" และด้วยคำพูดนั้น เขาก็เหวี่ยงแส้อีกครั้ง ฟาดลงบนจุดอื่นบนแผ่นหลังของฉัน ทำให้ฉันกรีดร้องออกมาอีกครั้งโดยไม่รู้ตัวเลยว่าไบรอันได้ตามพวกเราลงมาในห้องใต้ดินด้วย
เมื่อฉันไม่ทำตามที่สั่งทันที ลุงของฉันก็ฟาดแส้ลงมาอีกครั้ง "ข้าบอกให้เริ่มนับ! ไม่อย่างนั้นข้าจะเพิ่มความเจ็บปวดให้เจ้าไปเรื่อยๆ จนกว่าเจ้าจะทำ!"
"น-หนึ่ง..." ฉันสะอื้นขณะที่แส้ฟาดลงมาอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่าสองครั้งที่แล้ว
"ส-สอง"
"สาม"
"สี่"
พอฉันนับถึงห้า แผ่นหลังของฉันก็ลุกเป็นไฟไปแล้ว แต่ละครั้งที่ฟาดลงมามันกรีดเฉือนแผ่นหลังของฉันมากขึ้นเรื่อยๆ จนเป็นริ้วๆ เลือดเริ่มไหลซึมออกมาทำให้ฉันรู้สึกมึนงง
"แปด"
"เก้า"
"ส-สิบ"
เมื่อถึงครั้งที่สิบ ฉันก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ น้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด แผ่นหลังของฉันตอนนี้ชุ่มโชกไปด้วยเลือดและเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสจากการฟาดแต่ละครั้งที่ลงตรงเป้าหมาย พร้อมกับอีกสองสามครั้งที่เพิ่มเข้ามาตอนที่ฉันลืมนับอย่างที่ถูกสั่ง
"ยอดเยี่ยม" คอลลินยิ้มเยาะ เห็นได้ชัดว่าเขาพอใจในตัวเองมากขณะเดินไปเก็บแส้ แล้วก็หยิบของอีกอย่างมาจากม้านั่ง มันคือหลอดฉีดยาขนาดเล็กที่บรรจุของเหลวแปลกๆ อยู่ภายใน ขณะที่เขาเดินกลับมาหาฉันและร่างกายที่บอบช้ำของฉัน
เมื่อเห็นหลอดฉีดยา ฉันพยายามดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการ กุญแจมือบาดเข้าไปในข้อมือที่ถลอกอยู่แล้วจากการที่ฉันดึงมันระหว่างที่ถูกเฆี่ยนตีพยายามจะหนีจากแส้อันโหดร้ายนั้น แต่ยิ่งลุงของฉันเข้ามาใกล้มากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งพยายามหนีมากขึ้นเท่านั้น เพราะในหลอดฉีดยานั้นมีว่านหมาป่าในปริมาณเล็กน้อย ซึ่งเพียงพอที่จะทำให้ฉันไม่สามารถใช้ร่างหมาป่าของฉันได้ แต่ก็ไม่มากพอที่จะฆ่าหมาป่าในตัวฉัน
"อยู่นิ่งๆ" คือทั้งหมดที่ฉันได้ยินขณะที่ลุงของฉันจับศีรษะฉันแล้วกระชากไปด้านข้าง ก่อนจะฉีดยาและฉีดว่านหมาป่าเข้ามา ผลของมันแทบจะเกิดขึ้นทันที ฉันรู้สึกได้ว่าอาร์ทิมิสค่อยๆ หลุดลอยเข้าสู่ภาวะหลับใหล ซึ่งหมายความว่าตอนนี้ฉันไร้ทางสู้จนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ที่เธอจะสามารถตื่นขึ้นมาได้
"ทำไมคะ?" ฉันคร่ำครวญหวังว่าลุงจะบอกฉัน แต่ก็เหมือนเช่นเคย เขาไม่เคยบอก และฉันก็ได้แต่สันนิษฐานว่าเขาทำเพื่อให้ฉันไม่สามารถใช้ร่างหมาป่าของฉันในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปได้ ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกหนาวเยือกไปทั้งตัว
"อย่าถามคำถามโง่ๆ แบบนั้นเลย อธีน่า เธอก็รู้ว่าทำไม" นั่นคือทั้งหมดที่เขาพูดกับฉัน ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋าแล้วยัดมันเข้ามาในปากฉัน มันเป็นลูกบอลอะไรสักอย่างขณะที่เขากำลังจะมัดมันไว้ด้านหลังหัวฉัน น้ำตาเริ่มคลอหน่วย ความหวาดผวาเริ่มก่อตัวขึ้น
ไม่! ฉันกรีดร้องในใจ พยายามดันลูกบอลนั้นออกจากปาก แต่ก็ไม่สำเร็จเมื่อมันไม่ขยับเขยื้อนเลย นั่นหมายความว่าต้องมีคนอื่นมาปลดสายรัดออกจากหัวฉัน
"เอาน่า อธีน่า พวกเราก็ผู้ใหญ่กันทั้งนั้นแล้ว อีกอย่างลูกชายฉันก็ชอบเธอมากด้วย" ลุงของฉันหัวเราะขณะค่อยๆ ถอยห่างจากฉันไป ก่อนที่ไบรอัน ลูกพี่ลูกน้องของฉันจะเข้ามาแทนที่ ซึ่งทำให้ฉันส่งเสียงครางออกมาอย่างหวาดกลัว
"ชู่ว์ อย่าร้องไห้สิ" ไบรอันปลอบขณะที่เขายังคงยืนอยู่ตรงหน้าฉัน "เธอแบบนี้ดูสวยมากเลยนะ" คือทั้งหมดที่ฉันได้ยินขณะที่เขาลูบไล้ใบหน้าฉันเบาๆ ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างก็เลื่อนไปคว้าหน้าอกฉัน น้ำตาค่อยๆ ไหลรินลงมาอีกครั้ง
"อ้าว เป็นอะไรไปล่ะ พูดไม่ออกเลยเหรอ?" ไบรอันเยาะเย้ยขณะประคองใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของฉัน รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏบนริมฝีปากขณะที่เขามองดูความกลัวและความเจ็บปวดทั้งหมดของฉัน
ฉันจ้องมองเขาเขม็งเท่าที่จะทำได้ ถ่ายทอดความเจ็บปวดและความกลัวทั้งหมดผ่านแววตานั้น พยายามอย่างสุดกำลังที่จะแสดงให้เขาเห็นว่าถ้าเขาลองทำอะไรกับฉัน ฉันจะทำให้เขาต้องเสียใจทันทีที่ฉันเป็นอิสระและได้หมาป่าของฉันกลับคืนมา
"แววตาแบบนั้นอีกแล้ว" ไบรอันยิ้มเยาะขณะโน้มตัวเข้ามาใกล้ฉัน ใช้จมูกดมกลิ่นร่างกายของฉัน ไล้ลงมาตามลำคออย่างช้าๆ ทำให้ฉันตัวสั่น ความกลัวเกาะกุมหัวใจว่าเขาจะกัดฉัน ซึ่งจะทำให้ฉันไม่สามารถหาคู่แท้คนที่สองได้
"ไม่ต้องห่วง ฉันไม่คิดจะกัดเธอหรอก ก็หลังจากฉันจัดการเธอเสร็จแล้ว ใครมันจะไปอยากได้เธอล่ะ" พูดจบไบรอันก็หยิบมีดเล่มเล็กที่อยู่ใกล้ๆ ออกมา แล้วเริ่มถอดเสื้อของฉันออกด้วยการกรีดเพียงไม่กี่ครั้ง มีดตัดผ่านเนื้อผ้าอย่างง่ายดาย เหลือเพียงบราลูกไม้ที่ฉันใส่มาเมื่อเช้า
"พระแม่เจ้า...." เสียงครางของลุงดังขึ้น เขาเฝ้ามองเรื่องทั้งหมดอย่างเงียบๆ ราวกับว่าเขากำลังเกิดอารมณ์ขึ้นมาทันทีกับความจริงที่ว่าไบรอันน่าจะข่มขืนฉันตรงนี้ในห้องใต้ดิน
"สวยใช่ไหมล่ะครับ พ่อ?" ไบรอันถามพร้อมรอยยิ้มเยาะขณะที่เขาเลื่อนมือไปกอบกุมหน้าอกฉันผ่านเนื้อผ้าบรา นิ้วหัวแม่มือของเขาคลึงอยู่ที่หัวนม ทำให้ฉันต้องกัดที่อุดปากไว้แน่นเพื่อไม่ให้กรีดร้องออกมา
"อืมม ถ้าถามฉันนะ เหมือนนังแพศยามากกว่า" คอลลินตอบขณะเคลื่อนตัวไปด้านหลังฉัน มือของเขาเลื่อนไปที่เอวของฉัน ก่อนจะปลดกางเกงขาสั้นของฉันออก ปล่อยให้มันกองลงกับพื้น เผยให้เห็นกางเกงในลูกไม้ที่เข้าชุดกัน
เมื่อเหลือเพียงชุดชั้นในและบรา ฉันก็เริ่มดิ้นรนทันที ไม่ชอบใจเลยที่ลูกพี่ลูกน้องและตอนนี้ก็ลุงของฉันกำลังวางแผนจะข่มขืนฉันในห้องใต้ดินนี้ และเมื่อไม่มีอาร์ทิมิส ฉันก็ไม่สามารถป้องกันตัวเองหรือต่อสู้กลับได้
"หยุดดิ้นสิ" คอลลินตวาดพร้อมกับตบก้นฉันอย่างแรงจนแสบ ฉันส่งเสียงร้องอู้อี้ออกมา
"เด็กดี" ไบรอันพูดปลอบอีกครั้ง ขณะที่เขาค่อยๆ ถอดบราที่ประคองหน้าอกฉันอยู่ออก ก่อนจะโยนมันลงพื้นตรงที่เสื้อที่ขาดวิ่นและกางเกงขาสั้นที่ถูกถอดทิ้งไว้ นิ้วของเขาเลื่อนไปบีบหยิกหัวนมฉัน ทำให้ฉันครางออกมาอีกครั้ง
"นังแพศยาแสนดีจริงๆ" คือทั้งหมดที่ฉันได้ยิน ก่อนจะรู้สึกถึงมือที่ลูบไล้ลงมาตามร่างกายจนกระทั่งมันค่อยๆ สอดเข้าไปในกางเกงในของฉัน จากนั้นก็เริ่มรุกล้ำจุดสงวนของฉัน น้ำตาเริ่มเอ่อคลอขึ้นมาอีกครั้ง เพราะนี่ควรจะเป็นช่วงเวลาพิเศษระหว่างฉันกับคู่ของฉัน ไม่ใช่ระหว่างฉัน ลุง หรือลูกพี่ลูกน้องของฉัน
"พระแม่เจ้า... แฉะมาก" ลุงของฉันครางขณะที่เขาสอดนิ้วเข้ามาในกลีบเนื้อของฉัน ทำให้ฉันดิ้นรน และการตบก้นอย่างแรงอีกครั้งก็ทำให้ฉันหยุดนิ่งอีกครั้ง
ฉันทำได้เพียงส่งเสียงครางเบาๆ และทนรับมัน ขณะที่ไบรอันถอดเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายของฉันซึ่งก็คือกางเกงใน เขาค่อยๆ ดึงมันออกจากตัวฉัน ก่อนจะบังคับให้ฉันอ้าขาออก ขณะที่ลุงของฉันสอดนิ้วที่สองเข้ามา กระแทกเข้าออกในตัวฉัน ส่วนไบรอันก็คุกเข่าลงตรงหน้าฉัน ลิ้นของเขาเลียคลิตอริสของฉัน ทำให้ฉันกระตุกเมื่อถูกสัมผัส
"อยู่นิ่งๆ!" คอลลินตะโกน ขณะที่เขาใช้มืออีกข้างบีบสะโพกฉันอย่างแรงจนเจ็บ ทำให้ฉันตัวแข็งทื่อ ขณะที่ผู้ชายทั้งสองคนยังคงทำร้ายร่างกายฉันต่อไป
ได้โปรด... พระแม่จันทรา... ได้โปรดหยุดมันที คือทั้งหมดที่ฉันร่ำไห้ออกมา ดวงตาของฉันปิดลงรับความเจ็บปวดและความอัปยศทั้งหมดที่ฉันถูกบังคับให้เผชิญขณะที่ครอบครัวของฉันยังคงทำต่อไป ไม่กี่นาทีต่อมาและการตบตีอีกหลายครั้งจากลุงของฉัน ฉันก็ถูกกระชากไปสู่จุดสุดยอดอย่างรุนแรง เสียงกรีดร้องอู้อี้ดังขึ้นขณะที่ฉันหลั่งใส่ใบหน้าของไบรอันและมือของลุง ก่อนที่ทั้งคู่จะปล่อยฉันไปในที่สุด
"เห็นไหม มันก็ไม่ได้แย่นักนี่" ไบรอันหัวเราะขณะลุกขึ้นยืน ใช้มือเช็ดหน้าตัวเอง ขณะที่ดวงตาของฉันจ้องมองเขาเขม็งผ่านม่านน้ำตา "ปล่อยเธอไว้เถอะ ยังไงพรุ่งนี้เธอก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว จนกว่าจะถึงตอนนั้นเธอก็ไร้ประโยชน์สิ้นดี ไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะส่งโอเมก้าลงมาช่วยเธอทีหลัง" ลุงของฉันแค่นเสียงพูดขณะเดินออกจากห้องใต้ดินไปโดยไม่แม้แต่จะชายตามองฉัน
"น่าเสียดาย... ถ้าเธอเป็นของฉัน ฉันมั่นใจว่าเธอคงจะเด็ดมาก น่าเสียดายสำหรับเธอนะที่คงไม่มีใครต้องการเธออีกแล้ว" ไบรอันพูดก่อนที่เขาจะหันหลังเดินจากไปเช่นกัน ทิ้งให้ฉันอยู่กับความคิดของตัวเองเพียงลำพัง ในที่สุดฉันก็ร้องไห้ออกมากับตัวเอง ปล่อยให้ความมืดค่อยๆ กลืนกินฉันไป