บทที่ 3
มุมมองของอธีนา
ความเจ็บปวด, ความเจ็บปวดเป็นสิ่งที่เตือนใจตลอดเวลาว่าทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่ ความเจ็บปวดจากคนที่เกลียดฉันแทนที่จะรักและปกป้องฉันเหมือนที่ควรจะเป็น ความเจ็บปวดที่เตือนถึงสิ่งที่ฉันเคยผ่านมาและยังคงเผชิญอยู่ ขณะที่ลุงของฉันลากฉันอย่างหยาบคายลงไปที่ห้องใต้ดิน
ฉันไม่แน่ใจว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น แต่เมื่อฉันลงมาข้างล่างในเช้านี้ ฉันก็เจอกับลุงที่โกรธมากและตะโกนใส่ฉันเรื่องที่ฉันพยายามทำร้ายลูกพี่ลูกน้องของฉัน ทั้งที่จริงๆ แล้วไม่ใช่ฉันที่ทำร้าย แต่เป็นไดอาน่าที่ตัดสินใจผลักฉันไปชนประตูห้องนอนและดันลูกบิดประตูเข้าหลังของฉัน
หลังจากนั้น ฉันรู้ว่าต่อให้ฉันทำอะไรก็แล้วแต่ ไดอาน่าจะหาทางทำให้พ่อแม่ของเธอเชื่อว่าทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน และเธอเป็นเหยื่อที่บริสุทธิ์ในเรื่องนี้เสมอ เพราะตั้งแต่วันที่ฉันถูกปฏิเสธจากเจคอบ ชีวิตของฉันก็กลายเป็นนรก ไม่ใช่เพราะฉันเลือกที่จะจับคู่กับเขา แต่เป็นเพราะเทพธิดาแห่งดวงจันทร์
“แกมันเด็กเนรคุณ” คอลลินคำราม ขณะที่เขาเริ่มล่ามโซ่ฉันไว้กับเสาที่ห้อยอยู่เหนือหัวของฉัน มือของฉันถูกยกขึ้นเหนือหัวและถูกใส่กุญแจมือเงินที่บีบเข้ากับผิวหนังของฉันอย่างเจ็บปวด โซ่ที่รัดแน่นเพื่อไม่ให้ฉันหนีไปไหน ขณะที่ฉันห้อยอยู่ตรงนั้น
“ได้โปรดเถอะ ลุง... หนูไม่ได้ทำ” ฉันสะอื้นหวังว่าเขาจะฟังฉัน แต่เหมือนเคย เขาไม่สนใจ ขณะที่เขาเดินไปหยิบอะไรบางอย่างจากหนึ่งในโต๊ะไม้ที่อยู่ที่นั่น แน่นอนว่าไม่นานก็รู้ว่าเขาหยิบอะไรมา เมื่อเขาเหวี่ยงมันมาตีฉัน มันฟาดเข้าที่หน้าอกของฉัน
แส้ หนังหนาและยาว ขณะที่เขาเหวี่ยงมันอีกครั้ง ทำให้มันกัดเข้าผิวหนังของฉันและขาดเสื้อของฉันเล็กน้อย “โกหก” คอลลินพูดอีกครั้ง ขณะที่เขาเหวี่ยงแส้ฟาดเข้าที่เดิมอีกครั้ง ฉันสะอื้นด้วยความเจ็บปวด
“ได้โปรด... หนูจะทำตัวดี” ฉันขอร้อง ไม่ต้องการที่จะถูกตี โดยเฉพาะกับงานบอลคู่ที่จะมาถึง และฉันถูกบังคับให้ช่วยเตรียมการ ขณะที่ร่างกายของฉันค่อยๆ หายจากการถูกตีครั้งก่อน
“โอ้ เดี๋ยวเธอก็จะดีเองแหละ เมื่อฉันจัดการกับเธอเสร็จ” คอลลินพูดด้วยเสียงเยาะเย้ยขณะที่เขาเดินวนรอบตัวฉัน เหมือนฉันกลายเป็นเหยื่อของเขา สายตาสีเขียวมรกตจ้องมองฉันขณะที่เขาเคลื่อนตัวไปอยู่ข้างหลังฉัน แส้ยังอยู่ในมือของเขาก่อนที่จะเหวี่ยงมันไปข้างหน้าอีกครั้ง ปล่อยให้มันฟาดเข้าที่หลังของฉันซึ่งทำให้ฉันกรีดร้องเมื่อมันลงที่ระหว่างสะบักหลังของฉัน ทำให้หลังของฉันฉีกขาด
“เอาล่ะ” คอลลินพูด “ฉันอยากได้ยินเธอนับ” และด้วยคำนั้นเขาก็เหวี่ยงแส้อีกครั้งทำให้มันลงที่อีกจุดหนึ่งบนหลังของฉันซึ่งทำให้ฉันกรีดร้องอีกครั้งโดยไม่รู้ว่าบรายันตามเราลงมาในห้องใต้ดิน
เมื่อฉันไม่ทำตามที่บอกทันที ลุงของฉันก็ปล่อยแส้อีกครั้ง “ฉันบอกให้นับ! ไม่งั้นฉันจะเพิ่มความเจ็บปวดจนกว่าเธอจะทำตาม”
“ห-หนึ่ง...” ฉันครางเบาๆ เมื่อแส้ฟาดอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่าสองครั้งแรก
“ส-สอง”
“สาม”
“สี่”
พอฉันนับถึงห้า หลังของฉันก็ร้อนเป็นไฟแล้ว แต่ละฟาดทำให้หลังของฉันฉีกขาดมากขึ้นและเลือดเริ่มไหลออกมาทำให้ฉันเวียนหัว
“แปด”
“เก้า”
“ส-สิบ”
พอถึงแส้ครั้งที่สิบ ฉันไม่สามารถควบคุมน้ำตาได้ น้ำตายังคงไหลลงมาตามแก้มของฉัน หลังของฉันตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดและเจ็บปวดอย่างมากเมื่อแต่ละฟาดลงมาพร้อมกับอีกสองสามครั้งพิเศษเมื่อฉันลืมนับตามที่บอก
“ยอดเยี่ยม” คอลลินยิ้มอย่างพอใจขณะที่เขาเดินไปเก็บแส้แล้วหยิบอะไรบางอย่างจากโต๊ะ เป็นเข็มฉีดยาเล็กๆ ที่มีของเหลวแปลกๆ ข้างใน ขณะที่เขาเดินกลับมาหาฉันและร่างกายที่เจ็บปวดของฉัน
เมื่อเห็นเข็มฉีดยา ฉันพยายามดิ้นรนกับพันธนาการ กุญแจมือกัดเข้าที่ข้อมือที่เป็นแผลสดจากการดึงในขณะที่โดนแส้ฟาด แต่ยิ่งลุงของฉันเข้ามาใกล้มากเท่าไร ฉันก็พยายามหนีมากขึ้นเท่านั้น เพราะในเข็มฉีดยานั้นมีวูลฟ์เบนเพียงพอที่จะป้องกันไม่ให้ฉันใช้หมาป่าของฉัน แต่ไม่พอที่จะฆ่ามัน
“อยู่นิ่งๆ” นั่นคือสิ่งที่ฉันได้ยินเมื่อ ลุงของฉันจับหัวฉันและดึงไปด้านข้างก่อนจะฉีดเข็มฉีดยาและดันวูลฟ์เบนเข้าไป ผลกระทบเกือบจะทันทีเมื่อฉันรู้สึกว่าอาร์ทิมิสหลุดไปสู่การนอนหลับที่ถูกกระตุ้น ซึ่งหมายความว่าฉันตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรได้จนกว่าจะถึงพรุ่งนี้เมื่อเธอตื่นขึ้นมา
“ทำไม?” ฉันครางเบาๆ หวังว่าลุงของฉันจะบอกฉัน แต่เหมือนเคยเขาไม่เคยบอก และฉันก็ได้แต่คาดเดาว่าเพื่อไม่ให้ฉันใช้หมาป่าของฉันในสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป ซึ่งทำให้ฉันขนลุก
“อย่าถามคำถามโง่ๆ แบบนั้นสิ อธีนา เธอก็รู้เหตุผลดี” เขาพูดกับฉันก่อนที่จะหยิบอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋าแล้วดันเข้าปากฉัน มันเป็นลูกบอลอะไรบางอย่าง เขารีบผูกมันไว้ด้านหลังหัวฉัน น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ความตื่นตระหนกเริ่มเข้ามา
ไม่! ฉันกรีดร้องในใจ พยายามดันลูกบอลออกจากปากแต่ไม่สำเร็จ ซึ่งหมายความว่าต้องมีคนอื่นมาปลดสายที่รัดหัวฉันออก
"เอาล่ะ อธีนา เราเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว และลูกชายของฉันชอบเธอมาก" ลุงของฉันหัวเราะเบาๆ ขณะที่เขาค่อยๆ ถอยออกไปจากฉัน แล้วให้ลูกพี่ลูกน้องของฉัน ไบรอัน เข้ามาแทนที่ ทำให้ฉันครางเบาๆ ด้วยความหวาดกลัว
"ชู่ววว อย่าร้องไห้เลย" ไบรอันปลอบขณะที่เขายืนอยู่ตรงหน้าฉัน "เธอดูสวยมากแบบนี้" เขาพูดขณะที่มือหนึ่งลูบหน้าฉันอย่างอ่อนโยน ส่วนอีกมือหนึ่งจับที่หน้าอกฉัน น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง
"อ้าาา เป็นอะไรไปล่ะ พูดไม่ออกเหรอ" ไบรอันเยาะเย้ยขณะที่เขาจับหน้าฉันที่เปียกน้ำตา รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏบนริมฝีปากของเขา เขาดูดซับความกลัวและความเจ็บปวดของฉัน
ฉันจ้องเขาสุดความสามารถ ขว้างความเจ็บปวดและความกลัวทั้งหมดลงในสายตานั้น พยายามแสดงให้เขาเห็นว่าถ้าเขาทำอะไรกับฉัน ฉันจะทำให้เขาเสียใจเมื่อฉันเป็นอิสระและได้หมาป่าของฉันกลับมา
"นั่นแหละ สายตานั้น" ไบรอันยิ้มเยาะขณะที่เขาโน้มตัวเข้ามาหาฉัน ดมกลิ่นตามร่างกายฉันด้วยจมูกของเขา ค่อยๆ ลากลงมาตามคอฉัน ทำให้ฉันสั่นกลัวว่าเขาจะกัด ป้องกันไม่ให้ฉันหาคู่ชีวิตได้อีกครั้ง
"ไม่ต้องห่วง ฉันไม่คิดจะกัดเธอหรอก ใครจะอยากได้เธอหลังจากที่ฉันทำเสร็จ" ไบรอันพูดพร้อมกับหยิบมีดเล็กๆ ออกมาและเริ่มถอดเสื้อของฉันด้วยการเคลื่อนไหวเพียงไม่กี่ครั้ง ผ้าถูกตัดออกอย่างง่ายดาย เหลือฉันอยู่ในชุดชั้นในลูกไม้จากเช้านี้
"พระเจ้า..." เสียงของลุงฉันที่เงียบมาตลอดพูดออกมา ราวกับว่าเขารู้สึกตื่นเต้นที่ไบรอันอาจจะข่มขืนฉันตรงนี้ในห้องใต้ดิน
"สวยใช่ไหมพ่อ?" ไบรอันถามด้วยรอยยิ้มเยาะ ขณะที่เขาจับหน้าอกฉันผ่านผ้าชั้นใน นิ้วหัวแม่มือของเขาลูบหัวนมฉัน ทำให้ฉันกัดที่ปากกั้นไม่ให้กรีดร้องออกมา
"อืมมม ถ้าถามฉันนะ เธอเหมือนผู้หญิงสำส่อนมากกว่า" คอลลินพูดขณะที่เขาเดินมาด้านหลังฉัน มือของเขาจับที่เอวฉัน ปลดกางเกงขาสั้นของฉันลงไปที่พื้น เผยให้เห็นกางเกงในลูกไม้ที่เข้าชุดกัน
เมื่อฉันยืนอยู่ในชุดชั้นในและบราเท่านั้น ฉันก็เริ่มดิ้นรนทันที ไม่ชอบที่ลูกพี่ลูกน้องและลุงของฉันกำลังวางแผนจะข่มขืนฉันในห้องใต้ดินนี้ และไม่มีอาร์ทิมิส ฉันไม่สามารถป้องกันตัวเองได้หรือสู้กลับได้เลย
“หยุดดิ้น” คอลลินพูดอย่างหงุดหงิดพร้อมกับตีตูดฉันอย่างแรง ทำให้ฉันร้องครางเบาๆ
“เด็กดี” ไบรอันพูดอย่างอ่อนโยน ขณะที่เขาค่อยๆ ถอดบราออกจากตัวฉันแล้วปล่อยให้มันตกลงบนพื้น ที่มีเสื้อเชิ้ตที่ขาดและกางเกงขาสั้นที่ถูกทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ เขาใช้นิ้วมือบีบหัวนมของฉัน ทำให้ฉันครางออกมาอีกครั้ง
“นังร่านที่ดีจริงๆ” ฉันได้ยินก่อนจะรู้สึกถึงมือที่ลูบไล้ลงมาตามร่างกายของฉันจนกระทั่งพวกเขาสอดเข้าไปในกางเกงในของฉันและเริ่มบุกรุกจุดที่ซ่อนอยู่ น้ำตาเริ่มไหลเพราะนี่ควรจะเป็นช่วงเวลาพิเศษระหว่างฉันกับคู่ชีวิตของฉัน ไม่ใช่ระหว่างฉันกับลุงหรือลูกพี่ลูกน้องของฉัน
“เทพธิดา... ช่างเปียกจริงๆ” ลุงของฉันครางขณะที่เขาสอดนิ้วเข้าไปในรอยพับของฉัน ทำให้ฉันดิ้นรนและถูกตีตูดอีกครั้งจนต้องหยุด
ฉันครางเบาๆ ไม่สามารถทำอะไรได้เลยเมื่อไบรอันเริ่มถอดชิ้นสุดท้ายของเสื้อผ้าของฉันออก ซึ่งก็คือกางเกงในของฉัน เขาค่อยๆ ถอดมันออกจากตัวฉันก่อนจะบังคับให้ฉันแยกขาออก ลุงของฉันสอดนิ้วที่สองเข้ามาในตัวฉันและขยับเข้าออก ขณะที่ไบรอันคุกเข่าลงข้างหน้าฉันและใช้ลิ้นเลียคลิตอริสของฉัน ทำให้ฉันกระตุกที่การสัมผัสนั้น
“หยุดนิ่งๆ” คอลลินตะโกนขณะที่เขาใช้มืออีกข้างบีบที่สะโพกของฉันอย่างเจ็บปวด ทำให้ฉันต้องหยุดนิ่งในขณะที่ทั้งสองคนยังคงรุกรานร่างกายของฉันต่อไป
ได้โปรด... เทพธิดาแห่งดวงจันทร์... หยุดมันที ได้โปรด ฉันร้องไห้ในใจ ปิดตาเพื่อไม่ให้เห็นความเจ็บปวดและความอับอายที่ฉันถูกบังคับให้เผชิญ ขณะที่ครอบครัวของฉันยังคงทำต่อไป อีกไม่กี่นาทีต่อมาและการตบจากลุงของฉัน ฉันถูกดึงเข้าสู่การถึงจุดสุดยอดอย่างแรง ร้องครางออกมาอย่างอู้อี้เมื่อฉันถึงจุดและน้ำของฉันเปรอะเต็มหน้าของไบรอันและมือของลุงฉันก่อนที่พวกเขาจะปล่อยฉันไป
“นั่นไม่แย่ขนาดนั้นหรอก” ไบรอันหัวเราะขณะที่เขาลุกขึ้นยืน ใช้มือลูบหน้าของเขา ขณะที่ฉันมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา “ปล่อยเธอไป เธอจะไม่สามารถทำอะไรได้จนกว่าจะถึงวันพรุ่งนี้ จนกว่าจะถึงตอนนั้นเธอก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี ฉันจะส่งโอเมก้าลงมาช่วยเธอทีหลัง” ลุงของฉันพูดขณะเดินออกจากห้องใต้ดินโดยไม่แม้แต่จะมองฉัน
“น่าเสียดาย... ถ้าเธอเป็นของฉัน ฉันมั่นใจว่าเธอจะเป็นการเย็ดที่ยอดเยี่ยม แต่สำหรับเธอ ไม่มีใครอยากได้เธอหรอก” ไบรอันพูดก่อนจะหันหลังและออกไป ทิ้งฉันไว้กับความคิดของตัวเองขณะที่ฉันร้องไห้ให้กับตัวเองและปล่อยให้ความมืดเข้าครอบงำ