บทที่ 2
‘ดูหล่อนสิ’ เสียงของวินเทอร์ หมาป่าในตัวฉันดังขึ้นขณะที่มันมองผ่านดวงตาของฉัน ในขณะที่ฉันยังคงจับตัวอธีน่ากดไว้กับประตูห้องของหล่อน
‘ฉันรู้’ ฉันตอบกลับขณะที่เราจ้องมองหล่อน ดวงตาของหล่อนยังคงมีแววว่างเปล่าราวกับกำลังหวนนึกถึงเรื่องราวในอดีตในใจเหมือนที่หล่อนทำเป็นปกติ
อธีน่าอายุแค่ 18 ตอนที่หล่อนบังเอิญไปเจอคู่แท้ของตัวเอง เจคอบ เจคอบ แบล็กวูด ว่าที่อัลฟ่า และแฟนคนปัจจุบันของฉัน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพอฉันรู้เรื่อง ฉันก็โกรธจัดและไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าให้นังสารเลวนี่ต้องชดใช้ ดังนั้นพอกลับถึงบ้านฉันก็ทำตามนั้นเป๊ะ ฉันวิ่งไปร้องห่มร้องไห้ฟ้องแม่กับพ่อ เล่าให้พวกเขาฟังว่าอธีน่าพยายามจะแย่งเจคอบไปจากฉัน ซึ่งแน่นอนว่ายิ่งทำให้พวกเขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
ฉันยิ้มเยาะ ผลักหล่อนกระแทกประตูดังปังอีกครั้งอย่างแรง ซึ่งในที่สุดก็ดึงสติหล่อนกลับมาสู่ปัจจุบันได้ เสียงคำรามดังขึ้นในลำคอ
“อย่าคิดลองดีนะ” ฉันเตือน ทำให้หล่อนรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าขัดขืน
“ไสหัวไป” อธีน่าคำรามอีกครั้งขณะพยายามดิ้นให้หลุดจากมือฉัน
“ฟังนะ นังสารเลว แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร? เผื่อแกลืมไปแล้ว แกมันก็เป็นได้แค่โอเมก้า เป็นทาส แกไม่มีตำแหน่งอะไรที่นี่ทั้งนั้น” ฉันพูดด้วยความเกลียดชัง
“ก็เพราะแกนั่นแหละ!” อธีน่าตวาดเสียงแหลมขณะจ้องฉันเขม็ง ทำให้ฉันต้องเอื้อมมือไปตบหน้าหล่อน รู้ดีว่าแม่เพิ่งตบหล่อนไปแล้วสองทีเพราะหน้าหล่อนยังแดงจากรอยฝ่ามือตอนที่ฉันเดินมาที่ห้องหล่อน
“ระวังปากแกด้วย นังแพศยาโสโครก” ฉันคำรามขณะเอื้อมไปกระชากผมหล่อน “ถ้าแกกล้าปีนเกลียวฉันอีก ฉันจะไปลากไบรอันมาที่นี่”
หน้าซีดเผือด ฉันอดแสยะยิ้มกับสีหน้าของอธีน่าไม่ได้ ความหวาดกลัวค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้าหล่อน ก็แหงล่ะ เพิ่งจะปีเดียวเองนับตั้งแต่หล่อนถูกปฏิเสธคู่แท้ แต่ฉันนี่แหละที่คอยย้ำเตือนหล่อนอยู่เสมอ เช่นเดียวกับพี่ชายและพ่อแม่ของเรา
“ด-ได้โปรด อย่าทำ” อธีน่าอ้อนวอนขึ้นมากะทันหัน
“แล้วทำไมฉันจะไม่ทำล่ะ? ยังไงซะไบรอันก็เป็นว่าที่เบต้า แล้วแกก็ดันทำร้ายว่าที่อัลฟ่าของเขา” ฉันตอบ รู้ดีว่าไบรอันยังไม่ให้อภัยหล่อนเรื่องเจคอบจริงๆ
“ฉัน... ฉันจะทำตัวดีๆ แค่ได้โปรดอย่าเรียกไบรอันมา” อธีน่าอ้อนวอนทั้งที่แววตาฉายความหวาดกลัว ขณะที่ฉันมองดูอย่างขบขันเต็มที่ ก็ฉันรู้อยู่แล้วว่าหล่อนไม่ชอบไบรอัน แต่ไม่เคยเข้าใจว่าทำไม แต่การที่หล่อนแสดงความกลัวสุดขีดออกมาให้เห็นเป็นข้อพิสูจน์ว่าหล่อนยอมฟังคำสั่งจริงๆ ถ้ามันหมายถึงการไม่ต้องเจอหน้าพี่ชายฉัน
“โอเค ก็ได้ แต่...” ฉันลากเสียงเมื่อเห็นแววตาหล่อนมีความหวัง “แต่?” หล่อนถามขณะที่ฉันค่อยๆ ปล่อยตัวหล่อน “แกต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง ไม่งั้นฉันเรียกพี่ชายฉันมา เข้าใจไหม?” ฉันถามหล่อนขณะที่หล่อนพยักหน้าตอบ
“ดี” และแล้วฉันก็ค่อยๆ ปล่อยหล่อนไป ก่อนจะหันหลังเดินจากมา รู้ดีว่าฉันทำให้หล่อนไปทำงานบ้านสายยิ่งกว่าเดิม และตอนนี้หล่อนก็จะโดนลงโทษ ก็เพราะหล่อนไม่ใช่ครอบครัว อย่างน้อยก็ไม่ใช่ในทางปฏิบัติ เพราะเราไม่เคยยอมรับหล่อนเข้าแพ็ค นั่นทำให้หล่อนเป็นคนนอก และเป็นทาสของแพ็คสำหรับใครก็ตามที่ต้องการใช้งานหล่อน
‘นี่ ถ้าอยากจะขู่หล่อนจริงๆ แค่ใช้มีดหรืออะไรก็ได้นะ’ วินเทอร์ตอบขณะที่เราเดินลงบันไดไปยังชั้นหลักของบ้าน
‘ฉันรู้ แต่มันสนุกกว่าเยอะเวลาใช้พี่ชายฉันจัดการหล่อน’ ฉันบอกมัน ‘อีกอย่าง ไบรอันร้ายกาจกว่าฉันเยอะ แต่ก็ยังไม่เหี้ยมโหดเท่าพ่อแม่เราหรอก’
พอลงมาถึงชั้นล่าง ฉันก็รีบมองหาพ่อกับแม่ทันที รู้อยู่แล้วว่าต้องทำยังไง “แม่คะ พ่อคะ! อธีน่าพยายามจะทำร้ายหนู” ฉันร้องไห้พลางวิ่งเข้าไปหาท่านทั้งสอง ซึ่งตอนนั้นอยู่ในครัวพอดี
“ว่าไงนะ?!” พ่อคำรามขณะเข้ามาประคองฉันไว้อย่างอ่อนโยน ทำให้ฉันแอบยิ้มเยาะ “จริงค่ะพ่อ หนูแค่อยากจะไปดูเธอเท่านั้น แต่เธอกลับพยายามทำร้ายหนู” ฉันคร่ำครวญพลางกอดพ่อแน่น รู้ดีว่านี่คือการผลักดันที่จำเป็น เพราะสำหรับพวกท่านแล้ว ฉันคือเจ้าหญิง และไม่มีใครหน้าไหน แม้แต่ลูกพี่ลูกน้องของฉัน จะรอดพ้นจากการถูกลงโทษได้ถ้ามาทำร้ายฉัน
“อธีน่า!” พ่อตะโกนลั่นขณะลุกพรวดจากโต๊ะแล้วสาวเท้าตรงไปยังบันได ที่ซึ่งอธีน่ายืนตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว งุนงงว่าตัวเองทำอะไรผิดไป
“ค-คะ คุณลุง?” อธีน่าตอบ ขณะที่ฉันมองดูจากข้างกายแม่อย่างปลอดภัย “ลุงได้ยินว่าอะไรนะ ที่ว่าเจ้าเกือบจะทำร้ายลูกพี่ลูกน้องของเจ้าน่ะ?” พ่อถามพลางค่อยๆ เคลื่อนไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
“ห-หนูเปล่านะคะ คุณลุง” อธีน่าตอบเสียงเบา
“อย่ามาโกหกลุงนะ เด็กน้อย พวกเราให้ที่ซุกหัวนอน ให้เจ้าเข้ามาอยู่ในครอบครัว แต่เจ้ากลับมาขโมยแฟนของลูกสาวข้า แล้วตอนนี้ยังจะมาทำร้ายเธออีก” พูดจบพ่อก็คว้าท่อนแขนเธออย่างรวดเร็วแล้วกระชากอย่างแรงไปยังประตูห้องใต้ดิน
“ม-ไม่... ไม่นะคะ... ได้โปรด... ได้โปรดค่ะคุณลุง หนูจะเป็นเด็กดี หนูสัญญา” อธีน่าร้องไห้ เธอรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นขณะที่พ่อยังคงลากเธอต่อไปยังห้องใต้ดิน บ้านหลังที่สองซึ่งอธีน่าคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“โอ้ เจ้าจะเป็นเด็กดีแน่” และแล้วพ่อก็ลากเธอตรงเข้าห้องใต้ดิน ประตูปิดกระแทกเสียงดังปังตามหลังพวกเขาไป
เมื่อลับสายตาไปแล้ว ฉันอดแสยะยิ้มไม่ได้ รู้ดีว่าพ่อจะซ้อมเธออย่างหนัก และไม่มีใครทำอะไรเพื่อหยุดยั้งได้ เพราะอัลฟ่ากับลูน่าคนปัจจุบันไม่รับรู้อะไรเลยรอบตัวพวกเขา ส่วนเบต้า ซึ่งก็คือพ่อของฉัน ก็จะลงโทษหลานสาวของท่านเสมอตามที่เห็นสมควร
ฉันคงตกอยู่ในภวังค์ความคิดจนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าอีกคู่ที่เข้ามาใกล้จากด้านหลัง หรือแม้แต่เสียงของเจ้าของฝีเท้านั้น จนกระทั่งคนผู้นั้นมายืนอยู่ข้างๆ เรา “โหดไปหน่อยไหม น้องสาว?” ร่างนั้นยิ้มเยาะขณะที่ฉันหันไป ดวงตาสีมรกตของฉันสบกับดวงตาของพี่ชาย ไบรอัน
“ไม่หรอก... อีกอย่าง เธอก็สมควรโดนแล้ว เพราะยังไงซะเธอก็เป็นแค่ทาสของฝูง ไม่มีวันได้รับการยอมรับจากใครทั้งนั้น เพียงเพราะไม่มีฝูงให้เรียกว่าบ้าน” ฉันแทบจะหัวเราะออกมาขณะหันไปมองพี่ชายผู้มีผมสีบลอนด์ทราย ตาสีมรกต และร่างสูง 6 ฟุต เทียบกับฉันที่สูง 5 ฟุต 8 นิ้ว แม้จะไม่ใช่เรื่องที่รู้กันทั่วไป แต่ไบรอันแก่กว่าฉันแค่ 2 ปี นั่นหมายความว่าเขาจะรับตำแหน่งเบต้าต่อเมื่อพ่อเกษียณ และเขากับเจคอบก็จะก้าวขึ้นสู่อำนาจในฐานะอัลฟ่าและเบต้าคู่ใหม่ของฝูง เนื่องจากทั้งคู่ใกล้จะอายุ 21 แล้ว
ส่วนฉันน่ะเหรอ ฉันไม่สนใจหรอกว่าจะเป็นเบต้า ไม่เลย ฉันอยากเป็นลูน่าต่างหาก และฉันก็รู้ว่าหนทางเดียวที่จะได้ตำแหน่งนั้นมาคือการได้คู่กับอัลฟ่า และฉันก็รู้วิธีที่จะทำด้วย สิ่งที่ฉันต้องทำก็แค่เกาะติดเจคอบไว้ และถ้ามันหมายถึงการต้องทำร้ายอธีน่าในกระบวนการนี้ ก็ให้มันเป็นไป ในเมื่อเจคอบปฏิเสธเธอไปแล้วตอนอายุ 18 และตอนนี้เธออายุ 19 แล้ว แถมยังไม่มีวี่แววของคู่แท้คนที่สอง เธอก็เป็นของเล่นให้ฉันทรมานได้ตามใจชอบ
“จริง” ไบรอันหัวเราะ “แต่ก็ยังโหดอยู่ดีนะ เธอนี่จะเป็นลูน่าที่ยอดเยี่ยมได้เลย” พูดจบไบรอันก็เดินตรงไปยังห้องใต้ดิน ที่ซึ่งอธีน่ากับพ่ออยู่ กระตือรือร้นที่จะเข้าร่วม 'ความสนุก' อย่างที่เขาทำเป็นประจำ