ชะตากรรมสู่ราชาหมาป่า

บทที่เจ็ด

แคลร์

แคลร์ยิ้มและพยักหน้าให้ยามคนที่สองที่ยังยืนอยู่ ก่อนจะกลับเข้าไปในห้องสวีท

เธอเดินวนไปมาอยู่ครู่หนึ่งหลังประตู และตัดสินใจว่าถึงเวลาต้องลองอีกครั้ง ถ้าเธอรอนานเกินไปแล้วยามคนแรกกลับมา เธอต้องแย่แน่

เธอเปิดประตูออกไปราวกับเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ “โอ้ ขอโทษที่รบกวนนะคะ แต่ฉันลืมบอกไปว่าอยากได้ของหวานด้วย” เธอส่งยิ้มกว้างให้ยามคนที่สองซึ่งมองเธออย่างระแวดระวังเต็มที่ “เอ่อ... ไอศกรีมค่ะ! ฉันอยากได้ไอศกรีมสักหน่อย”

การแสร้งทำเป็นคนไม่รู้เรื่องรู้ราวทำให้แคลร์หน้าเบ้ แต่เธอจะทำทุกอย่างเพื่อหนีจากลูคัสให้ได้

โชคดีที่ยามในชุดทางการไม่ได้สงสัยอะไร เขาเพียงแค่อยากรู้ว่ามนุษย์คนนี้เป็นใครกันแน่ที่อัลฟ่าคิงถึงกับให้มาอยู่ภายใต้การคุ้มกันในห้องส่วนตัวของพระองค์

มีข่าวลือแพร่สะพัดในหมู่ผู้คุ้มกันว่าเธอคือคู่ชะตาของเขา แต่นั่นเป็นไปไม่ได้ คู่ชะตาของอัลฟ่าคิงจะเป็นมนุษย์ไม่ได้

แต่ถึงกระนั้น เธอก็ต้องมีความสำคัญต่อพระองค์อยู่ดี เพราะพระองค์ทรงกำชับพวกเขาอย่างเข้มงวดว่าอย่าให้เธอคลาดสายตา

“ได้ครับ” เขารับคำ รอให้เธอกลับเข้าห้องสวีทไปก่อนจึงจะเคลื่อนไหว และเธอก็ทำอย่างรวดเร็วพร้อมกับคำขอบคุณหวานๆ นั่นเป็นสัญญาณให้เขาไปเอาสิ่งที่เธอต้องการมาให้

แคลร์นับหนึ่งถึงสิบในใจ หัวใจเต้นรัวเร็วเสียจนเธอกลัวว่าคนที่อยู่อีกฝั่งของประตูจะได้ยิน หลังจากนับถึงสิบ เธอก็ค่อยๆ แง้มประตูอีกครั้ง ชะโงกหน้าออกไปเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่

โชคเข้าข้างเธอเพราะทางเดินทั้งสายว่างเปล่า การที่ห้องมาสเตอร์สวีทนี้ถูกจองไว้สำหรับอัลฟ่าคิงโดยเฉพาะก็มีส่วนช่วย เพราะนั่นหมายความว่าจะไม่มีใครเดินเพ่นพ่านมาแถวนี้

ทางโรงแรมมีรองเท้าแตะเตรียมไว้ให้ แคลร์จึงเปลี่ยนรองเท้าเป็นรองเท้าแตะ รีบเดินไปตามทางเดินหลังจากแน่ใจแล้วว่าประตูล็อกเรียบร้อยดี

เธอต้องพยายามห้ามใจไม่ให้เผลอวิ่งออกไปขณะที่เลี้ยวไปตามทางแยกต่างๆ อย่างสุ่มๆ โดยไม่สนใจว่ากำลังจะไปที่ไหน ถ้ามีใครเห็นเข้า เธอก็แค่บอกว่ากำลังจะไปสปาแล้วถามทาง รีสอร์ตน่าจะมีสปาอยู่แล้วใช่ไหม?

เมื่อเธอออกมาไกลจากห้องสวีทพอสมควรแล้ว ในที่สุดเธอก็ชะลอฝีเท้าลง ไม่สำคัญแล้วว่าพวกยามจะกลับมาเมื่อไหร่ พวกเขาหาเธอไม่เจอหรอก

แคลร์มองไปรอบๆ ตอนนี้เธออยู่ในส่วนอื่นของรีสอร์ตแล้ว เธอยังคงอยู่ในโซนห้องพักของโรงแรม แต่ห้องพักแถวนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นสำหรับคนทั่วไปที่มาเยี่ยมชมสถานที่ใหม่แห่งนี้

นั่นหมายความว่าเป็นอันตรายสำหรับเธอที่จะอยู่ที่นี่ เธอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นมนุษย์ และมันอันตรายหากถูกพบเจอในสถานที่สำหรับมนุษย์หมาป่าเท่านั้น

ดังนั้นเธอจึงรีบเปลี่ยนทิศทางไปยังที่ที่เธอมีโอกาสถูกจับได้น้อยกว่า นั่นคือพื้นที่ด้านหลัง ที่ซึ่งพนักงานของรีสอร์ตใช้ทำงานต่างๆ

เธอได้ยินเสียงพูดคุยและเสียงคนเดินไปมาอย่างเร่งรีบ เธอจึงยิ่งเดินลึกเข้าไปอีก น่าจะมีทางออกสำหรับพนักงานอยู่แถวๆ นี้ เธอจะใช้ทางนั้นหนีออกจากโรงแรมไป

แคลร์เลี้ยวอีกครั้ง เริ่มตื่นตระหนกเมื่อได้ยินเสียงคนดังมาจากข้างหน้า เธอถอยกลับไปไม่ได้จึงมองหาทางเลือกอื่นที่ดีกว่า มีประตูบานหนึ่งอยู่ข้างหน้าเพียงไม่กี่ก้าว เธอรีบลองเปิดดู แทบร้องไห้ออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อมันเปิดออก

ห้องที่เธอเข้าไปซ่อนเป็นตู้เก็บผ้าปูที่นอนและหมอนสำรอง มันมีกลิ่นหอมของผ้าที่เพิ่งซักใหม่และเป็นที่ซ่อนตัวที่สมบูรณ์แบบ

เธอรอเงียบๆ จนกระทั่งเสียงพูดคุยจางหายไปแล้วจึงลองก้าวออกมา เมื่อเธอไปถึงตรงที่ได้ยินเสียง เธอก็พบสิ่งที่กำลังมองหา ทางออก!

โดยไม่สนใจว่าตัวเองไม่ได้แต่งตัวเหมาะกับการออกไปข้างนอก แคลร์รีบเปิดประตูและหลุดออกจากอาคารที่เธออยู่ทันที

เธอไม่ได้ให้ความสนใจตอนที่พวกเขาถูกพาเข้ามา แต่ตอนนี้เธอสนใจแล้ว แม้จะมืด แต่แสงไฟสว่างจ้าจากรีสอร์ตก็เพียงพอที่จะทำให้บริเวณนั้นสว่างขึ้นจนเธอพอจะจับทิศทางได้

โรงแรมเป็นอาคารแรกที่อยู่ถัดจากสวนสวยหรูซึ่งเป็นส่วนนำของรีสอร์ต ถัดจากโรงแรมไปคือห้องโถงขนาดใหญ่ที่ใช้จัดพิธีเปิด และลึกเข้าไปอีกคือส่วนที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวของรีสอร์ต ทั้งสปา ศูนย์การค้า ร้านอาหารหรู และอื่นๆ

แคลร์ไปทางประตูหน้าไม่ได้เพราะจะถูกจับได้ทันที แผนเดิมของเธอคือหนีออกมาแล้วขอยืมโทรศัพท์ใครสักคน แต่หลังจากหนีออกมาได้ เธอก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นมนุษย์ ดังนั้นเธอจึงไม่ควรอยู่ที่นี่

ทันทีที่เธอถูกพบ สัญญาณเตือนภัยจะต้องดังขึ้น และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เธอต้องการ เธอไม่อยากให้ใครมาสนใจ ดังนั้นแม้จะเป็นแผนบ้าๆ ที่มีโอกาสสำเร็จแค่ 10% เธอก็วางแผนที่จะหนีเข้าไปในป่าและหาทางกลับเข้าเมืองเอง

แคลร์ปล่อยให้ความสิ้นหวังเป็นแรงขับเคลื่อน เธอต้องหนีไปให้ไกลจากลูคัสที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอทนอยู่กับเขาต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ

เมื่อกำหนดขั้นตอนต่อไปในแผนได้แล้ว แคลร์ก็ลงมือทันที เธอเดินชิดกำแพงโรงแรมพลางเคลื่อนตัวลึกเข้าไปในรีสอร์ตอย่างรวดเร็ว พอพ้นตัวโรงแรมไปก็ไม่มีกำแพงแล้ว รีสอร์ตถูกผสมผสานเข้ากับธรรมชาติอย่างสวยงาม

ช่วงแรกทุกอย่างดูเป็นไปด้วยดี แต่แล้วโชคของเธอก็หมดลงเมื่อมาถึงอาคารที่ใช้จัดพิธีเปิด เธอรีบก้าวไปข้างหน้าหลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่ข้างหน้า เพียงเพื่อจะวิ่งชนเข้ากับชายคนหนึ่งที่ออกมาสูบบุหรี่ เขายืนหลบอยู่หลังเสาต้นใหญ่ แคลร์จึงมองไม่เห็นเขา

เขาขยับตัวเมื่อสังเกตเห็นว่ามีคนอื่นอยู่ ทำให้เธอชนเข้ากับเขาเต็มแรง

แคลร์ร้องเสียงหลงเมื่อชนเข้ากับคนแปลกหน้า ถอยหลังก้าวหนึ่งพลางกุมศีรษะจากแรงกระแทก “ขอโทษค่ะ-” เธอเริ่มขอโทษตามสัญชาตญาณเพียงเพื่อจะตัวแข็งทื่อไป

เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองชายในชุดสูทสีเทาเข้มราคาแพง ซิการ์อ้วนๆ คาอยู่ระหว่างนิ้วที่สวมแหวนของเขา และเธอก็รู้สึกใจหายวาบ

ชายคนนั้นยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นเย็นเยียบ เขาสูบซิการ์ที่จุดไฟแล้วเข้าปอดลึกๆ “แหม แหม ดูสิว่าเราเจออะไรเข้า”