ชะตากรรมสู่ราชาหมาป่า

บทที่สี่

แคลร์

แคลร์รู้สึกหัวใจกระตุกวูบเมื่ออัลฟ่าคิงลูคัสหันมาทางเธอทันทีและจ้องตรงมาที่เธอ

ดูเหมือนราเชลจะสังเกตเห็นเหมือนกันจึงรีบโน้มตัวเข้ามา “เขามองเธออยู่รึเปล่า”

“ฉันไม่รู้” แคลร์พึมพำ ไม่อาจละสายตาจากดวงตาสีฟ้าอันน่าหลงใหลของเขาได้

เธอค่อยๆ เห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยนจากสับสนเป็นตกตะลึงแล้วก็ตื่นเต้น เธอผงะถอยเล็กน้อยเมื่อเขาเริ่มเดินมาทางเธอ เขามาหาเธอจริงๆ หรือ เป็นเพราะเธอเป็นมนุษย์ที่ไม่ควรอยู่ที่นี่หรือเปล่า

เขายิ่งเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และหัวใจของแคลร์ก็เต้นแรงราวกับจะทะลุออกมานอกอก ทันทีที่เห็นเขาใกล้ๆ เธอก็ถูกกระแสแรงดึงดูดอันเหลือเชื่อพุ่งเข้าใส่ ซึ่งมันไม่สมเหตุสมผลเลยเพราะผู้ชายที่ทรงอำนาจและโด่งดังไม่ใช่สเปกของเธอ

เธอสูดหายใจเฮือกเมื่อจู่ๆ เขาก็จับใบหน้าเธอ จากนั้นเธอก็เห็นความตื่นเต้นจางหายไปจากดวงตาสีฟ้าอันน่าทึ่งคู่นั้น มันกลายเป็นเย็นเยียบราวเศษน้ำแข็งทันที และเธอก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นสะท้าน

‘เอาแล้วไง’ แคลร์คิดในใจ ‘ฉันต้องโดนจับเข้าคุกแน่ๆ เพราะมาอยู่ในที่ที่ไม่ได้รับอนุญาต’

เขาปล่อยมือจากใบหน้าเธอแล้วหันหลังกลับ “พาเธอไปที่ห้องสวีทของข้า” เขาสั่งองครักษ์คนหนึ่งก่อนจะก้าวฉับๆ จากไป

แคลร์มองตามเขาไปด้วยความตกตะลึง เขาตรงไปที่รถซึ่งขับตามหลังเขามาตลอดเวลาแล้วเข้าไปข้างใน ปิดประตูดังปังโดยไม่แม้แต่จะโบกมือให้เหล่าแฟนๆ ที่คลั่งไคล้เลย เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น

ดูเหมือนราเชลจะอ่านใจเธอออก เพราะเธอถามคำถามเดียวกัน “เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น”

แคลร์ยักไหล่ ยังคงตะลึงงัน “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ฝูงชนที่เหลือก็สับสนไม่ต่างกัน เสียงเชียร์ที่ตื่นเต้นของพวกเขาเปลี่ยนเป็นเสียงพึมพำงุนงงอย่างรวดเร็วขณะพยายามทำความเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

องครักษ์ที่ได้รับมอบหมายให้ทำตามคำสั่งของลูคัสก็สับสนเช่นกัน แต่เขาต้องทำตามคำสั่ง “สวัสดีครับ คุณ เอ่อ... กรุณามากับผมด้วยครับ”

“แคลร์ ฉันชื่อแคลร์ แล้วอะไรนะ ทำไมเหรอ ฉันทำอะไรผิดไปหรือเปล่า” เธอตื่นตระหนกทันที มองหาเพื่อนเพื่อขอความช่วยเหลือ

“เดี๋ยวคุณก็จะได้รับคำอธิบายเองครับ แต่ผมได้รับคำสั่งให้พาคุณไปที่ห้องสวีทของอัลฟ่าคิง” องครักษ์พยายามอธิบายเสียงเบา พลางยกเชือกกั้นฝูงชนขึ้นเพื่อดึงเธอผ่านไป

แคลร์สับสนมากจนหยุดเขาไม่ได้ ถูกพาตัวไปโดยไม่เต็มใจ

แต่ราเชลไม่ยอมง่ายๆ เธอกุมมืออีกข้างของแคลร์ไว้เพื่อหยุดไม่ให้องครักษ์พาเพื่อนไป “คุณจะพาเธอไปเฉยๆ ไม่ได้ อย่างน้อยก็บอกเหตุผลมาหน่อยสิ” เธอยืนกราน

องครักษ์เริ่มกระวนกระวาย เขาไม่ต้องการให้เรื่องวุ่นวาย “โชคร้ายที่ผมไม่ได้รับแจ้งเหตุผลมาครับ…”

ราเชลไม่ยอมฟังเหตุผลเพราะเธอเป็นห่วงแคลร์ เธอเป็นคนลากแคลร์มาที่นี่ตั้งแต่แรกทั้งที่รู้ว่าเป็นรีสอร์ตสำหรับมนุษย์หมาป่าโดยเฉพาะ

ฝูงชนที่เหลือก็สังเกตเห็นว่าแคลร์เป็นมนุษย์เพียงคนเดียวในหมู่พวกเขา เสียงพึมพำก็ดังขึ้น แคลร์แค่อยากกลับบ้าน เธอไม่อยากเที่ยวชมเมืองอีกแล้วด้วยซ้ำ

แต่องครักษ์จับมือเธอไว้แน่น และมีองครักษ์อีกสองคนกำลังเดินตรงมาทางพวกเขาอย่างรวดเร็ว แคลร์รู้สึกขอบคุณราเชลอย่างสุดซึ้งที่ไม่ทอดทิ้งเธอในเวลาแบบนี้ เธอก็กุมมือราเชลไว้แน่นเช่นกัน อย่างน้อยถ้าราเชลอยู่กับเธอ พ่อแม่ของเธอก็จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

“กรุณามากับพวกเราเงียบๆ เถอะครับ” องครักษ์คนใหม่ที่เพิ่งมาถึงกล่าว พลางขนาบข้างพวกเขาไว้ทุกด้านเพื่อไม่ให้หนีไปได้

ราเชลพร้อมที่จะสู้ “ทำไมล่ะ พวกคุณยังไม่มีใครให้เหตุผ… โอ๊ย…” เสียงบ่นของเธอขาดหายไปเมื่อพวกเขาถูกยัดเข้าไปในรถที่ขับมาจอดโดยไม่ทันสังเกต

แคลร์รู้สึกใจหายวาบเมื่อเสียงล็อกประตูดังคลิกทันทีหลังจากที่พวกเขาถูกดันเข้ามา สำหรับฝูงชนข้างนอก มันดูเหมือนองครักษ์แค่รีบพาพวกเขาเข้ารถ แต่ในความเป็นจริง พวกเขาถูกลักพาตัวมาแท้ๆ

เธอกุมมือราเชลไว้แนบอกด้วยมือทั้งสองข้าง ขณะที่เพื่อนของเธอทุบกระจกกันกระสุน แต่กระจกติดฟิล์มทึบทำให้คนข้างนอกมองไม่เห็นพวกเขา นอกจากนี้ยังมีแผงกั้นระหว่างพวกเขากับที่นั่งด้านหน้า เหมือนอยู่ในรถตำรวจ

ในที่สุดราเชลก็สงบลงเมื่อรถผ่านประตูขนาดใหญ่ที่สวยงามของรีสอร์ต เธอถอนหายใจ “ฉันขอโทษจริงๆ นะแคลร์ เรื่องมันไม่น่าจะเป็นแบบนี้เลย” เธอพยายามปลอบเพื่อน

แคลร์ยืดตัวตรง สูดหายใจลึก “พวกเขาไม่ได้พูดอะไรเรื่องที่ฉันเป็นมนุษย์นี่ บางทีพวกเขาอาจจะไม่ทันสังเกตก็ได้” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงมีความหวัง

ราเชลเม้มริมฝีปากอย่างประหม่า เธอไม่คิดอย่างนั้นเลย “อืม บางทีนะ” ไม่เหมือนมนุษย์ที่ไม่สามารถแยกแยะมนุษย์หมาป่าได้เสมอไป แต่มนุษย์หมาป่าไม่มีปัญหากับเรื่องนั้นเลย แต่เธออยากปลอบใจแคลร์ ถึงแม้เธอจะอาละวาดไปบ้าง แต่ลึกๆ แล้วเธอก็รู้ว่าไม่มีทางหยุดเรื่องนี้ได้

แล้วอัลฟ่าคิงลูคัส เกรย์ ต้องการอะไรจากเพื่อนของเธอกันแน่ ถ้าเป็นเพราะเธอเป็นมนุษย์ พวกเขาก็คงไล่เธอออกไปแล้ว ไม่ใช่ลำบากพาเธอมาถึงห้องสวีทส่วนตัวของเขาแบบนี้

ราเชลไม่อยากคิดถึงเรื่องนั้น เธอเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ ดังนั้นเธอจะทุ่มเทพลังงานไปกับการปลอบใจแคลร์แทน

แม้แต่องครักษ์ก็ยังไม่รู้เหตุผลว่าทำไมอัลฟ่าคิงลูคัสถึงสั่งให้พาแคลร์มาที่ห้องสวีทของเขา ซึ่งทำให้ราเชลใจชื้นขึ้นเล็กน้อย บางทีเรื่องทั้งหมดอาจเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด และเมื่อเขาปรากฏตัว ทุกอย่างก็จะคลี่คลาย

มีอีกความคิดหนึ่งที่กวนใจเธออยู่เกี่ยวกับเรื่องที่แคลร์อาจเป็นคู่ชะตาของคิงลูคัส ราเชลมองเพื่อนที่กำลังกอดมือเธอไว้แน่น ประหม่าเกินกว่าจะชื่นชมทิวทัศน์สวยงามรอบตัวขณะที่พวกเขากำลังถูกพาไปยังโรงแรม

มันเป็นไปไม่ได้ แคลร์เป็นมนุษย์ ราเชลส่ายหัว เธอแค่ปล่อยให้จินตนาการเพ้อฝันครอบงำ นี่ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่นอน