Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 70

"ไปกันเถอะ" ข้าฝืนบังคับเสียงให้ราบเรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ข้าไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเห็น หรืออย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่ข้าบอกตัวเอง ข้าสูดหายใจลึกขณะที่เขานำข้าเข้าไปในห้อง รอยยิ้มของข้าปรากฏขึ้นทันเวลาพอดีกับที่ประตูถูกเปิดออก

ห้องโถงใหญ่โอ่อ่าส่องประกายระยิบระยับด้วยความหรูหรา อาบไ...