Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 290

“นี่” แอนดรูว์เรียก พลางกุมมือฉันไว้อย่างแผ่วเบา “ทำอะไรอยู่เหรอ?” เขาถาม มองฉันด้วยแววตาเป็นประกายเล็กๆ ประกายที่บอกฉันว่าเขารักฉัน

‘ไม่จริงน่า เขาไม่มีทาง…’ ฉันคิดไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำเพราะเขาบีบมือฉันแน่น ลบความสงสัยใดๆ ที่ฉันมีออกไปจนหมด “ไปหาแขกของเรากันเถอะ นะ?” เขาพูด พลางจูงมือฉันออกจากห้อง

...