บทที่ 5: เธอร่อยดีมาก
บทที่ 5: รสชาติของเธอช่างหอมหวาน
โจแอนนา
"ได้ออกไปสำรวจที่ไหนบ้างรึเปล่า" โรดริโกถาม สายตาของเขาไล่มองไปทั่วร่างของฉันอีกครั้ง ทำให้ความร้อนผ่าวแล่นขึ้นมาที่แก้ม
"เอ่อ... ไม่ค่ะ ฉันสั่งรูมเซอร์วิสแล้วก็งีบหลับไป จากนั้นก็อ่านสัญญาน่ะค่ะ" ฉันตอบ
"หวังว่าวันนี้จะสนุกกว่านี้นะ" โลแกนพูดพลางยื่นเบเกิลให้ฉัน
ฉันคงจะใจลอยมากแน่ๆ เพราะไม่ทันสังเกตเลยว่าเขาเอาของทั้งหมดนี่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันจึงรับมันมาแล้วกล่าวขอบคุณ ฉันหิวมากจริงๆ
"ทำไมคุณถึงพูดแบบนั้นล่ะคะ" ฉันถามพลางกัดเบเกิลเข้าไปคำหนึ่ง มันสดใหม่และยังอุ่นอยู่เลย
ฉันหลับตาลงแล้วลิ้มรสชาติมันอย่างดื่มด่ำ มันคือรสบลูเบอร์รี่ซึ่งเป็นรสโปรดของฉัน เบเกิลเป็นของง่ายๆ แต่ถ้าทำอย่างถูกวิธี มันก็อร่อยจนแทบทำให้คุณตัวงอได้เลย ฉันเผลอครางออกมาเบาๆ โดยไม่รู้ตัวว่าพวกเขาหยุดคุยกันแล้ว จากนั้นฉันก็ลืมตาขึ้นแล้วเหลือบมอง โลแกนกำลังจ้องมองฉัน ดวงตาของเขาฉายแววเข้มจัดด้วยอารมณ์บางอย่างที่ฉันไม่อาจระบุได้ เขากำลังจ้องมองริมฝีปากของฉันขณะที่ฉันเคี้ยว
บางที อาจจะมีเศษอาหารติดปากฉันก็ได้ ฉันยกมือขึ้นแตะแก้มแต่ก็ไม่รู้สึกถึงอะไร โลแกนก้าวเข้ามาหาฉันหนึ่งก้าว และโดยไม่ทันคิด ฉันก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ชนเข้ากับบางสิ่งที่แข็งแกร่งและอบอุ่น เมื่อเงยหน้าขึ้น ดวงตาของฉันก็สบเข้ากับดวงตาสีเข้มอันงดงามของโรดริโกพอดี ฉันไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเขาอยู่ข้างหลัง มือของเขาวางลงบนเอวเพื่อประคองฉันไว้ และฉันรู้สึกซ่าบซ่านตรงสะโพกที่มือของเขาสัมผัสอยู่
พระเจ้า มือของเขาใหญ่จัง ฉันเหลือบมองกลับไปที่โลแกนซึ่งขยับเข้ามาใกล้ฉัน เขาเอื้อมมือขึ้นมาที่ใบหน้าของฉันแล้วใช้นิ้วลูบไล้ลงมาตามแก้ม
"คุณสวยมาก โจแอนนา ได้โปรดอย่าหลบเลี่ยงพวกเราเลยนะ" เขาพูดเบาๆ
ในสถานการณ์อื่น ฉันคงจะรู้สึกอึดอัดและหายใจไม่ออก แต่ฉันกลับรู้สึกถูกดึงดูดเข้าหาเขา และมือของโรดริโกก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นสบายบนร่างกายของฉัน โลแกนโน้มศีรษะลงมาแล้วประทับริมฝีปากลงบนปากของฉันอย่างนุ่มนวล และฉันก็แทบละลาย วาดแขนข้างที่ไม่ได้ถือเบเกิลแสนอร่อยโอบรอบคอเขา เขามีรสชาติหอมหวานเหลือเกิน ลิ้นของเขาสอดเข้ามาในปากของฉันและสำรวจมัน ร่างกายของฉันรู้สึกซาบซ่านไปทั่วจนถึงแก่นกลางกาย โอ้ พระเจ้า นี่มันความรู้สึกอะไรกัน
ฉันไม่เคยถูกจูบมาก่อน ไม่ต้องพูดถึงการถูกผู้ชายสัมผัสเลย ฉันผละจูบออกจากเขาและคลายแขนออกจากรอบคอเขาอย่างอ้อยอิ่ง ปากของเขาเปื้อนลิปสติกสีชมพูไปหมด และฉันก็มั่นใจว่าของฉันก็คงเลอะไปทั่วหน้าเหมือนกัน ริมฝีปากของเขากระตุกยิ้ม ดวงตายังคงฉายแววเข้มและเต็มไปด้วยความปรารถนา
"เธอรสชาติดีมากเลย โรดริโก นายน่าจะลองชิมเธอดูนะ" เขาพูดพลางใช้นิ้วหัวแม่มือลูบริมฝีปากตัวเอง
ความรู้สึกหวิวไหวก่อตัวขึ้นในท้องของฉัน โรดริโกด้วยเหรอ? เขาเลื่อนมือขึ้นมาเหนือหน้าท้องของฉัน กดให้ฉันแนบชิดกับร่างของเขา ฉันเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง และเขาก็ก้มหน้าลงมาประทับริมฝีปากบนปากของฉันอย่างหิวกระหายไม่ต่างจากโลแกน ถ้าโรดริโกไม่ประคองฉันไว้ในอ้อมแขนอย่างมั่นคง ฉันคงจะละลายลงไปกองกับพื้นแน่ๆ เขาสำรวจปากของฉันอย่างละเอียดถี่ถ้วนเหมือนที่โลแกนทำ ฉันต้องถอยออกมา หลับตาลง ฉันหายใจหอบแรงและรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังร้อนวูบวาบไปทั้งตัวและทำอะไรไม่ถูก พวกเขาปล่อยให้ฉันพักหายใจ เมื่อฉันลืมตาขึ้นและสติเริ่มกลับคืนมา โลแกนก็นั่งอยู่บนโซฟาแล้ว
โลแกนยิ้มให้ฉันแต่ไม่พูดอะไร กลิ่นอำพันเข้มข้นของโรดริโกโอบล้อมตัวฉัน กางเกงในฉันเปียกชุ่มไปหมด และฉันแน่ใจว่าพวกเขารู้
"แย่จังที่เราต้องไปออฟฟิศเร็วๆ นี้ มีอะไรตั้งเยอะที่ผมอยากทำ" โลแกนพูด ทำลายความเงียบ
"ไว้ทีหลัง" โรดริโกเสริม เขาโน้มตัวลงจูบต้นคอฉัน ทำเอาฉันตัวสั่น
"ตอนนี้ ผมว่าเธอต้องไปเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับทำงานนะ" เขาพูดแล้วคลายอ้อมแขน ฉันก้าวขาที่สั่นเทาไปยังห้องตัวเอง
"โจแอนนา ที่รัก ถ้าคุณยังทาลิปสติกสีชมพูนั่นอยู่ วันนี้คุณไม่ได้ไปทำงานแน่" โลแกนพูดพร้อมขยิบตา
ฉันหน้าแดงพยักหน้า รีบวิ่งเข้าห้องนอนปิดประตูตามหลัง ฉันพิงหลังกับประตู สูดหายใจลึกๆ ช้าๆ
ให้ตายสิ พวกเขาจูบฉัน พวกเขาทั้งคู่จูบฉัน นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย อย่าเข้าใจผิดนะ ฉันชอบที่ได้รับความสนใจ แต่ส่วนหนึ่งก็รู้สึกแย่กับตัวเองที่ทำตัวไม่เป็นมืออาชีพเลย แต่ที่แย่ที่สุดคือฉันต้องการอีก ฉันได้ยินเสียงทุ้มๆ เริ่มคุยกันในห้องอีกห้อง ฉันแนบแก้มกับประตูพยายามฟังว่าพวกเขาพูดอะไรกัน
"ผมบอกแล้วไงว่าเธอน่าทึ่ง" โลแกนพูด
"ผมไม่ได้สงสัยคุณหรอก แต่เธอเด็กมากนะเพื่อน คุณคิดจริงๆ เหรอว่าเธอจะรับมือกับสถานการณ์แบบนี้ได้" โรดริโกพึมพำ
สถานการณ์แบบไหนกัน? ฉันพาตัวเองเข้ามาเจอกับอะไรเนี่ย?
"เมื่อกี๊เธอก็ไม่ได้ขัดขืนนะ แล้วผมก็มั่นใจว่าเธอเป็นผู้ใหญ่เกินวัยมาก" โลแกนตอบ
"บางทีเธออาจจะเป็นเด็กฉลาดที่ประสบความสำเร็จมากกว่าที่คนส่วนใหญ่ทำได้ในสี่สิบปี ทั้งด้านวิชาการ และเพราะแบบนั้น เธอคงไม่เคยมีความสัมพันธ์ หรือแม้แต่ไม่เคยโดนผู้ชายแตะต้องเลย นับประสาอะไรกับหลายคน" โรดริโกตอบ
บ้าจริง ฉันดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?
"อืม ผมไม่ว่าอะไรหรอกนะกับคนที่ไม่ถูกหล่อหลอมตามกรอบเดิมๆ อีกอย่าง ไม่มีอะไรเกี่ยวกับพวกเราที่เป็นไปตามแบบแผนอยู่แล้ว" โลแกนพูดอีก เขาพูดอะไรต่ออีกนิดหน่อยแต่เหมือนจะเดินห่างออกไปจนไม่ได้ยิน
ฉันถอยห่างจากประตู สับสนกับสถานการณ์ทั้งหมด บางทีนี่อาจเป็นเหตุผลที่พนักงานคนก่อนลาออก บางทีพวกเขาอาจจะเป็นแวมไพร์ ฉันพ่นลมหายใจกับความคิดนั้น ฉันคลั่งไคล้แวมไพร์มาก และเรื่องแต่งที่ฉันอ่านเกี่ยวกับพวกเขามักจะทำให้ฉันเปียกแฉะเสมอ โดยเฉพาะตอนที่ตัวละครหญิงมีคนรักหลายคน จินตนาการทางเพศของพวกเขามันน่าหลงใหลสำหรับฉันเสมอ
จากที่เคยแอบได้ยินพี่ชายกับภรรยาคุยกันในห้องข้างๆ ตอนที่ฉันอยู่กับพวกเขา เซ็กส์มันน่าเบื่อและจบเร็ว หนึ่งในหลายเหตุผลที่ฉันไม่เคยเสียเวลาไปกับการลองมีเซ็กส์กับคนอื่น ฉันอาจจะเคยช่วยตัวเองครั้งสองครั้งแต่ไม่เคยรู้สึกพอใจเลย ก็เลยไม่ทำอีก ไม่เคยรู้สึกถึงความผูกพันแบบที่รู้สึกตอนที่ผู้ชายทั้งสองคนจูบฉันเลย ผู้ชาย? ความคิดนั้นน่ากลัวแต่ก็เร้าอารมณ์ชะมัด
ฉันจะผ่านวันนี้ไปได้ยังไงในเมื่อคำสัญญาว่า 'ไว้ทีหลัง' มันยังค้างคาอยู่แบบนี้? แค่คำเดียวแต่มันมีความหมายมากมาย และฉันก็อยากรู้ใจจะขาด ด้วยเหตุผลโง่ๆ บางอย่าง ฉันอยากให้พวกเขาสัมผัสอีกครั้ง อยากรู้สึกแบบนั้นอีก
ฉันต้องการพวกเขา