ชะตากรรมในมือ

บทที่ 89

เจมส์ลุกขึ้นนั่งจากพื้นดินขณะที่ดวงอาทิตย์กำลังขึ้นพ้นแนวต้นไม้ เขาไม่ได้รู้สึกชาอีกต่อไปแล้วขณะที่เตะข้าวของที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นงานทั้งชีวิตของเขาซึ่งตอนนี้เหลือแต่ซาก เขาลองพยายามดมกลิ่นหาตัวคนที่ทำเรื่องนี้ แต่มันจางเกินกว่าจะระบุตำแหน่งได้ ซึ่งยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก

เขามุ่งหน้ากลับบ้าน...