ชะตากรรมในมือ

บทที่ 59

เช้าวันรุ่งขึ้น อดิราก็พร้อมกลับบ้านแล้ว เธอมีความสุขมากที่ลูกชายแข็งแรงดี เธอทนอยู่ห่างจากเขาไม่ได้เลย ดันแคนเฝ้ามองทั้งสองคนอยู่ไม่ห่างด้วยความภาคภูมิใจและคอยระแวดระวังภัย

เธอก้มมองลูกชาย "เอาล่ะ เจ้าตัวเล็ก ได้เวลากลับบ้านเราแล้วนะ" หนูน้อยบีบนิ้วเธอในกำปั้นเล็กๆ ราวกับเห็นด้วย เธอทึ่งในความเก่งก...