บทที่ 5
เมื่อเอริคกลับถึงบ้าน ทุกอย่างกำลังโกลาหลวุ่นวาย พี่ชายของเขาผู้เป็นอัลฟ่ากำลังตะโกนสั่งการสมาชิกฝูงคนต่างๆ ภรรยาของอัลฟ่ากำลังร้องไห้อยู่ที่มุมห้อง ส่วนลูกสาวของเอริคก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
เอริคมองพี่ชายของเขา พี่เขามีแผนสำหรับนังเด็กนั่น แต่ตอนนี้ทุกอย่างพังหมดแล้ว ยังไม่นับผลที่จะตามมา หากนั่นปากโป้งเรื่องนี้กับคนที่เหมาะสม
แต่เขา [ไมเคิล] ก็ไม่ค่อยกังวลเรื่องที่หล่อนจะพูดเท่าไรนัก อย่างแรกเลยคือ หล่อนจะไปบอกใครได้? หล่อนไม่รู้จักใครเลย
ไม่มีใครในฝูงจะช่วยหล่อน แล้วหล่อนหนีไปได้อย่างไร แล้วนังตัวสำรองนั่นไปซ่อนอยู่ที่ไหน? สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือถ้าเขาเจอตัวหล่อน ชีวิตการเป็นตัวสำรองของหล่อนจบสิ้นแน่
ทันใดนั้นลิลี่ก็เดินเข้ามาทางประตู หล่อนตรงไปหาอัลฟ่าทันที เฮ้อ เอริครู้ว่าพี่ชายของเขานอนกับลูกสาวของเขา [เอริค] เป็นประจำ เขาไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้จะจบลงอย่างไร ถ้ามันดำเนินต่อไปนานกว่านี้ เขาคงต้องจัดการมันด้วยตัวเอง
"ท่านอัลฟ่า ข้าหาเธอไม่พบเลยเพคะ แต่ข้าไปสืบเจอที่ทำงานของเธอ พวกนั้นบอกว่าเธอออกกะเร็วกว่าปกติแล้วออกไปกับผู้ชายคนหนึ่งเพคะ ชื่อโรงแรมริดจ์วูดอินน์ เธอได้รับเงินค่าจ้างเป็นประจำโดยที่พวกเราไม่มีใครรู้เลย"
อัลฟ่าไมเคิลคำรามอย่างเกรี้ยวกราด "ริดจ์วูดคือที่ที่เราทิ้งไอ้สายลับสารเลวนั่นไว้ เจ้าไม่คิดหรือว่าพวกมันรู้จักกัน? บางทีมันอาจจะสืบรู้ว่านังนั่นมาจากตระกูลไหนแล้วตัดสินใจพามันหนีไป"
อัลฟ่าไมเคิลโกรธจัด แผนการของเขาเกี่ยวกับเด็กสาวคนนั้นจะทำเงินให้เขามหาศาล มนุษย์หมาป่าพรหมจรรย์เป็นของหายากในสมัยนี้ พอเขาเจอตัวเข้าคนหนึ่ง หล่อนก็ถูกจับจองและขายไปเป็นสินค้ามือสอง เขาต้องเอานังตัวดีนั่นกลับมาให้ได้ แม้ว่าตอนนี้หล่อนจะเป็นของใช้แล้ว เขาก็มั่นใจว่าจะหาทางอื่นให้หล่อนทำเงินให้เขาได้
เขารู้อยู่แล้วว่าฝูงของเขากำลังถูกสืบสวน ไม่ใช่ว่าพวกโง่นั่นจะหาอะไรเจอ พวกมันไม่เคยทำได้ หรือไม่ก็ซื้อได้เสมอ มันต้องมีพวกทุจริตเลวๆ อย่างน้อยหนึ่งคนในทุกกลุ่มเสมอ
ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าต้องการนังตัวดีนั่นกลับมาขังไว้ในบ้านพักของฝูงข้า เมื่อหล่อนอยู่ที่นั่นแล้ว หล่อนจะไม่มีวันหนีไปได้อีก ถ้าหล่อนยังบริสุทธิ์อยู่ เขาจะขายหล่อนให้กับคนที่ให้ราคาสูงสุด ถ้าหล่อนไม่บริสุทธิ์แล้ว อืม เขาก็จะได้สนุกกับหลานสาวของเขาบ้าง ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยสนุกกับพี่สาวของหล่อนมามากพอแล้ว
ทันใดนั้น ลูกน้องคนหนึ่งของเขาก็วิ่งเข้ามา "เราได้นามสกุลมาแล้วครับท่านอัลฟ่า แม็คแพตตันครับ"
"เจ้าเปิดใช้งานตัวติดตามบนตัวหล่อนหรือยัง?" บางครั้งไมเคิลก็รู้สึกว่าเขามีแต่พวกโง่เง่าเป็นสมาชิกฝูง
เปิดแล้วครับ มันส่งสัญญาณอยู่ห่างจากเราไปทางเหนืออย่างน้อย 430 ไมล์ จีพีเอส จะพร้อมใช้งานภายในหนึ่งชั่วโมงครับ
งั้นนังตัวดีนั่นก็หาทางหนีไปได้จนได้สินะ แต่ไม่นานหรอก อีกไม่ช้าเขาจะตามตัวหล่อนกลับมาและทำให้หล่อนเสียใจที่คิดหนีไป อีกไม่นาน
ดันแคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่โรงพยาบาลของฝูง รอฟังว่าหมอจะว่าอย่างไรเกี่ยวกับสุขภาพของเธอ เขาคิดว่าคงเป็นการตรวจคร่าวๆ แต่เขารอมาสองชั่วโมงแล้ว ทันทีที่เขากำลังจะเข้าไปข้างในเพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี พยาบาลก็ออกมาขอให้ดันแคนตามเธอไป
เขาคิดว่าจะได้ไปเจออไดรา แต่เธอกลับพาเขาไปที่ห้องทำงานของหมอ เขาเริ่มกังวลเมื่อนั่งลง คิดถึงเหตุผลทั้งหมดที่เขามาอยู่ที่นี่ และไม่มีเหตุผลไหนที่ดีเลย
หมอมองใบหน้าที่กังวลของอัลฟ่าของเขา "ต้องขออภัยที่ให้ท่านรอนานนะครับ เราต้องทำการทดสอบหลายอย่างเนื่องจากเธอไม่เคยได้รับการตรวจสุขภาพมาก่อนเลย ที่ผมเรียกท่านมาที่นี่ก็เพราะลักษณะของสิ่งที่ผมตรวจพบครับ เด็กสาวคนนั้นผ่านอะไรมามาก เธอมีน้ำหนักต่ำกว่าเกณฑ์ และมีกระดูกหลายชิ้นที่เคยหักแต่ไม่ได้รับการรักษาอย่างถูกต้อง"
"แต่สิ่งที่น่ากังวลที่สุดที่เราพบคือสิ่งนี้ครับ" เขายื่นภาชนะใสขนาดเล็กที่มีอุปกรณ์ชิ้นเล็กๆ อยู่ข้างในให้ดันแคน "สิ่งนี้ถูกฝังไว้ที่หลังคอของเธอ มันคืออุปกรณ์ติดตามตัวครับ"
"ยังไม่นับรวมรอยแผลเป็นทั้งหมดบนร่างกายเธอ หมาป่าในตัวเธอควรจะรักษาแผลพวกนั้นได้โดยไม่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้ นั่นบอกผมได้สองอย่าง คือหมาป่าในตัวเธออ่อนแอเกินไป หรือไม่ก็พวกนั้นให้วูล์ฟสเบนแก่เธอเพื่อทำให้เธออ่อนแอลง"
"เธอเป็นหญิงสาวที่จิตใจเข้มแข็งคนหนึ่ง เธออาจเริ่มแสดงอาการเครียดหลังเหตุการณ์สะเทือนขวัญได้ อาการจะแย่ลงแค่ไหนยังไม่ทราบในตอนนี้ เราจะยังไม่รู้จนกว่าเธอจะเริ่มแสดงอาการออกมา เพราะฉะนั้นคงต้องรอดูกันต่อไปครับ"
"เมื่อพูดถึงเรื่องทั้งหมดนี้แล้ว นี่คือสิ่งที่ผมต้องการให้ทำ อย่างแรกเลย เธอต้องกินอาหาร ไม่ใช่แค่อาหารขยะ แต่เป็นอาหารที่มีประโยชน์ด้วย ผมอยากให้เธอเริ่มกินอาหารสามมื้อต่อวันพร้อมกับของว่างระหว่างมื้อ นอกจากนี้ ผมจะให้วิตามินกับโลชั่นสำหรับทาแผลเป็นกลับบ้านไปด้วย ให้ทาวันละสองครั้งเป็นเวลาสองสัปดาห์ มันน่าจะช่วยให้แผลเป็นนุ่มลง เธอจะได้ไม่รู้สึกตึงมาก"
เขายื่นขวดอีกใบให้ดันแคน "นี่สำหรับเวลาเธอมีอาการแพนิก มันออกฤทธิ์เร็วครับ แล้วก็ถ้าเธอต้องการ ผมสามารถนัดจิตแพทย์ประจำฝูงให้ได้ เธอจะมีวิธีอื่น ๆ ในการรับมือและอะไรทำนองนั้น ผมอยากจะบอกคุณด้วยว่าถ้าคุณเป็นคู่แท้กันแล้ว คุณจะสามารถช่วยเธอได้มากขึ้นผ่านพันธะคู่แท้ อย่างไรก็ตาม ทางที่ดีที่สุดคือปล่อยให้เธอทำตามจังหวะของตัวเองไปก่อนครับ"
ดันแคนโกรธจัด พวกสารเลวนั่นทำอะไรกับเธอ เธอต้องทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหน? เขาจะทำให้แน่ใจว่าพวกมันจะไม่มีวันลอยนวลไปได้ ถ้าจำเป็น เขาก็จะกวาดล้างทั้งฝูงให้สิ้นซากไปเลย
"ทีนี้ตามผมมา ผมจะพาคุณไปหาเธอ คุณจะได้กลับบ้านกัน นอกจากนี้ เราอาจจะต้องให้เธอกลับมาจัดกระดูกที่ยังไม่เข้าที่ให้ใหม่ ผมคิดว่ามันคงจะดีขึ้นด้วยถ้าเธอแปลงร่างบ่อยขึ้นหน่อยแล้วออกไปวิ่ง ไม่ต้องนานมากในช่วงแรก ค่อย ๆ เริ่มแล้วค่อย ๆ เพิ่มความแข็งแรงขึ้น ผลตรวจเลือดบางอย่างจะยังไม่ออกจนกว่าจะผ่านไปสองสามวัน ผมจะแจ้งให้คุณทราบถ้ามีอะไรน่ากังวลในนั้น"
"อ้อ อีกอย่างหนึ่งครับ เรื่องนี้เรายังไม่แน่ใจนัก ผมแค่อยากให้คุณรู้ไว้ว่าเวลาหมาป่าตัวเมียถูกทารุณกรรม บางครั้งมันจะทำให้ระบบในร่างกายรวนไป เธออาจจะเข้าสู่ช่วงติดสัดในไม่ช้านี้"
เมื่อพวกเขาหยุดที่โถงทางเดิน พวกเขาก็อยู่หน้าห้องตรวจของอดิราแล้ว คุณหมอผายมือให้เขาเข้าไปข้างในขณะที่ตัวเองเดินต่อไปตามทางเดิน
ดันแคนแอบมองผ่านประตูเข้าไปเล็กน้อยก่อน สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาโกรธจนแทบคลั่ง เขาส่งโทรจิตถึงมาร์โคให้มาที่โรงพยาบาลของฝูง เดี๋ยวนี้!
ดันแคนเดินวนไปวนมาอยู่หน้าประตูห้องตรวจขณะที่มาร์โควิ่งมาหาเขา มาร์โคเหลือบมองเพื่อนแวบเดียวก็รู้เลยว่าเรื่องที่กำลังจะเจอต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ แต่ก่อนอื่น เขาต้องทำให้ดันแคนใจเย็นลงก่อนที่เจ้าตัวจะเริ่มทำลายข้าวของ
อดิราแต่งตัวเสร็จและกำลังรอให้ดันแคนมารับเธออกไปจากที่นั่น ทุกคนที่นี่ใจดี แต่เธอเกลียดโรงพยาบาล ส่วนใหญ่เป็นเพราะกลิ่น เธอสงสัยว่าทำไมเขาถึงมาช้าจัง มีกระจกเงาบานยาวติดอยู่บนผนังขณะที่เธอมองดูตัวเอง คุณคงจำไม่ได้เลยว่านี่คือเธอ แม้ว่าจะเปรียบเทียบรูปก่อนและหลังก็ตาม
ตอนแรก อดิราแค่อยากจะหนีไปจากที่นี่และทำตามแผนเดิมของเธอต่อไป แต่ตอนนี้เธอตัดสินใจว่าเธออาจจะลองอยู่ที่นี่สักพัก คู่แท้ของเธอใจดีมากและหล่อบาดใจ กลิ่นของเขาทำให้เธอแทบคลั่ง และเขาก็ดูเหมือนจะเป็นคนดีมากๆ ด้วย เธอยังไว้ใจเขามากไม่ได้ เธอยังจำบทเรียนครั้งสุดท้ายที่ได้เรียนรู้จากการไว้ใจคนที่ดูเหมือนดีได้ นั่นจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีกเด็ดขาด ไม่มีวัน
ดันแคนโชว์อุปกรณ์ติดตามตัวให้มาร์โคดู และเขาก็สบถคำหยาบยาวเหยียดหลายคำ "นี่เรากำลังเจอกับพวกเหี้ยไหนวะเนี่ย?"
"ฉันพอจะเดาได้อยู่มาร์โค แต่ยังไม่มีอะไรแน่ชัด ฉันมีงานให้นายทำ ฉันอยากให้นายเอาเครื่องติดตามนี่ไปทางเหนือจากที่นี่ไปอีกสักสองร้อยไมล์ นายพอจะขี่มอเตอร์ไซค์ไปไกลขนาดนั้นได้ไหม?"
"ได้สิ มันคงจะเป็นการเดินทางที่หนาวน่าดู แต่ฉันทำเวลาได้ดีน่า ฉันต้องเอามันไปที่ไหน?"
"นายกำลังจะขึ้นไปที่เขตแดนฝูงโคลด์เมาน์เทน นายจะได้เจอเพื่อนเก่าสมัยทหารของฉัน เขาจะรู้ว่าต้องทำยังไงกับมัน เขาชื่อแจ็ค เขาเป็นคนหมี"
พูดจบมาร์โคก็รับเครื่องติดตามไปแล้ววิ่งออกจากโรงพยาบาลไป การนำเครื่องติดตามนั่นไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ปล่อยให้พวกมันตามสัญญาณเหี้ยนั่นเข้าไปในแดนคนหมี แล้วคอยดูสิว่าพวกมันจะไปได้ไกลแค่ไหน