บทที่ 8
เกิดเหี้ยอะไรขึ้นกับชีวิตกูวะเนี่ย? กูคิดยังไงก็คิดไม่ออกเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วง 48 ชั่วโมงที่ผ่านมา กูรู้แค่นีน่าคือเมทของกู กูเลยปล่อยใจให้รักเธอ เธอสมบูรณ์แบบ เธอจะเป็นลูน่าที่เพอร์เฟกต์ให้ฝูงของกู มาจากสายเลือดที่ดี แถมทุกคนก็รักเธอ จิบวิสกี้ในมือ กูท้าวเข่า ก้มตัวอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ไม่อยากจะเชื่อเลยแม่ง! ฮอลลี่? ฮอลลี่เป็นเมทของกูได้ยังไงวะ? กูไม่เคยสนใจเธอจริงจังมาก่อนเลยนะ ก็แหงล่ะ เธอเป็นน้องสาวของเทรเวอร์ กฎเหล็กของลูกผู้ชายเลยนะนั่น กูมั่นใจว่าเธอสวยแหละ แต่กูไม่เคยคิดกับเธอเกินน้องสาวเลย ไม่อยากเชื่อว่าต้องมารู้เรื่องแบบนั้นด้วย มันทำให้นีน่าอับอายขายหน้าสุดๆ แล้วข่าวลือเกี่ยวกับฮอลลี่ตอนนี้ก็ไม่ดีต่อภาพลักษณ์ของเธอเลย
กูเดินเข้ามากับพวกพ้อง แล้วก็เห็นนีน่ามองไปทางฮอลลี่ ตอนนั้นกูกำลังคิดว่านีน่าในชุดนั้นสวยสะกดใจขนาดไหน แล้วจู่ๆ กูก็ได้กลิ่นที่หอมยั่วน้ำลายที่สุด กลิ่นน้ำผึ้งกับส้ม ตาเบิกกว้างตอนที่โคลท์ หมาป่าในตัวกู ตะโกนลั่นว่า 'เมท!'
กูมองตรงไปที่ฮอลลี่ แล้วก็รู้สึกถึงพันธะที่เชื่อมต่อกันทันที กูตกใจจนทำอะไรไม่ถูก พวกเพื่อนๆ เริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้ แล้วทันใดนั้นดนตรีก็หยุดลง ทุกคนหันมาจ้องมอง เหมือนขาก็ก้าวไปเองตรงไปทางพวกเธอ กูควรทำยังไงวะ? ไปหาเมทแล้วเมินผู้หญิงที่กูรัก หรือไปปลอบผู้หญิงที่กูรักแล้วเมินเมทของตัวเอง? พวกเราถูกสอนมาว่าไม่มีอะไรสำคัญเหนือพันธะเมท นั่นคือสิ่งที่ต้องทะนุถนอมและให้เกียรติ กูตัดสินใจก้าวเท้าไปทางนีน่าก้าวหนึ่ง แล้วก็ได้ยินเสียงคำรามที่ทำให้กูหยุดกึกอยู่กับที่ พอกูหันไปมองก็เห็นฮอลลี่เอามือปิดปากตัวเอง ไม่คิดว่าเสียงนั้นจะหลุดออกมา เธอหึงนีน่าเข้าแล้ว กูมองนีน่าวิ่งหนีไป แล้วก็บอกพวกเพื่อนให้ตามเธอไป ดูให้แน่ใจว่าเธอไม่เป็นไร ส่วนกูบอกให้ฮอลลี่ตามไปที่ห้องทำงาน
กูถอนหายใจ แค่นึกถึงตอนที่ฮอลลี่ถามว่ากูจะปฏิเสธเธอไหมก็ทำเอาหมาป่าในตัวกูโกรธจัด โคลท์สับสนและเจ็บปวด แต่เขาก็รู้ว่าเราจะยอมรับเมทเสมอ ฮอลลี่เล่าเรื่องที่เธอคุยกับนีน่าและความกลัวของนีน่าให้กูฟังหมดเปลือก แล้วการโจมตีก็เกิดขึ้น เราเลยคุยกันไม่ทันจบ กูต้องไปฆ่าพวกหมาป่าพเนจรเวรนั่นอีก เหมือนชีวิตแม่งยังซวยไม่พอ พ่อแม่ของนีน่าก็มาตายในการต่อสู้ ความกลัวทุกอย่างของเธอเกิดขึ้นจริงในคืนนี้ แล้วกูก็อยู่ปลอบใจเธอไม่ได้ กูต้องวางแผนงานศพ มีหน้าที่รับผิดชอบต่อฝูงต้องทำ เทรเวอร์บอกว่าจะดูแลนีน่าให้เอง เพราะตอนนี้เขาไม่อยากอยู่ใกล้ฮอลลี่หรือกู เรารู้ดีว่าทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป และไม่มีใครอยากให้มันเปลี่ยน แล้วกูก็เจอนีน่าที่งานศพ เธอดูเหมือนยังร้องไห้ไม่หยุด เธอหลบหน้ากูตลอด แล้วกูก็รู้ว่ากูยังสานต่อพันธะกับฮอลลี่ไม่ได้จนกว่าเราจะได้คุยกันให้รู้เรื่อง ซึ่งแม่งเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดชิบหาย
สิ่งที่เธอพูดกับฮอลลี่และกู ไม่ใช่สิ่งที่กูคาดคิดไว้เลย แต่ก็น่าจะเดาได้อยู่หรอก ถ้าเป็นกู กูเองก็คงไม่อยากอยู่ที่นี่เหมือนกัน ถ้านีน่าเป็นเมทกับเทรเวอร์หรือแซค หรือผู้ชายคนไหนก็ตาม ต่อให้เป็นฮอลลี่ กูก็คิดว่าคงรับมือไม่ไหว เรื่องนี้มันเละเทะชิบหายวายป่วง กูเดินเข้าไปกอดฮอลลี่ แล้วก็รู้สึกได้ว่านีน่ากำลังมองมา พอหันไปก็เห็นว่ากูกำลังทำให้เธอเจ็บปวดแค่ไหน เพียงแค่กอดปลอบฮอลลี่
กูกลืนวิสกี้ที่เหลือลงคอแล้วรินแก้วใหม่ กระดกพรวดเดียวหมดแก้ว แล้วก็ขว้างแก้วใส่ผนัง มันแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ เฉียดหัวเทรเวอร์ไปนิดเดียว ตอนที่เขาเดินเข้ามาทางประตูพอดี
“นายควรจะลองเคาะประตูก่อนนะ” ผมพูด ครึ่งหนึ่งหงุดหงิดตัวเอง อีกครึ่งหนึ่งก็หงุดหงิดที่เทรเวอร์เป็นคนได้ดูแลนีน่า
เขานั่งลงบนโซฟาในห้องทำงานของผม แล้วก็แค่ยักไหล่ “ฉันจัดการทำความสะอาดบ้านให้นีน่าแล้ว เธอทำลายทุกอย่างบนผนังหมดเลย แต่ฉันก็พอจะเก็บรูปบางรูปไว้ให้เธอได้ ในที่สุดเธอก็สลบไป ฉันแอบใส่ยานอนหลับในเครื่องดื่มให้เธอจะได้หลับ ไม่งั้นฉันรู้เลยว่าเธอคงตื่นทั้งคืนแน่ๆ นายจะเอายังไงต่อวะเพื่อน?”
“ก็นายก็รู้ว่าฉันปฏิเสธฮอลลี่ไม่ได้ เราได้รับคู่แท้มาด้วยเหตุผล แต่ความคิดที่จะต้องอยู่กับผู้หญิงคนอื่นมันน่าสับสน ฉันคิดมาตลอดว่าเป็นนีน่า นายก็เหมือนกัน!” ผมตะโกน ผมหงุดหงิดกับสถานการณ์นี้มาก
แล้วผมก็ได้กลิ่นเธอ กลิ่นน้ำผึ้งผสมซิตรัส ร่างกายผมตื่นตัวทันที ผมรู้สึกเกร็งไปทั้งตัว แต่ความปรารถนาก็อยู่ที่นั่น พันธะกำลังแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ และมันยากขึ้นที่จะอยู่ห่างจากกัน ผมได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ
“เข้ามา” ผมคำรามเสียงห้วน แล้วนั่งลง “ระวังเศษแก้วด้วย!”
ฮอลลี่มองลงไปที่พื้นแล้วเงยหน้ามองผนัง เธอรับรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอถอนหายใจ แล้วก็นั่งลงข้างเทรเวอร์
“แล้ว... จะเอายังไงต่อ?”
“ฉันคิดว่าเราต้องให้เวลากว่านี้ก่อนที่จะผูกพันธะให้สมบูรณ์ ให้นีน่ามีเวลาสักหน่อย แล้วค่อยดูว่าอีกเดือนหนึ่งเธอจะเป็นยังไงบ้าง ฉันไม่เชื่อคำพูดของเธอคืนนี้เลยสักคำ แน่นอนว่าเธอคงไม่ไปไหนหรอก แต่เด็กคนนั้นมันหัวแข็ง ฉันจะไม่ปฏิเสธเธอ แต่เธอต้องเข้าใจว่าฉันต้องการเวลาเพื่อก้าวข้ามเรื่องนีน่าไปให้ได้ ฉันเข้าใจว่าฉันต้องปล่อยเธอไป แต่มันไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นได้ในชั่วข้ามคืน ฉันขอโทษที่เรื่องนี้เกิดขึ้นกับเธอนะ ฮอลลี่”
เธอมีน้ำตาคลออยู่ในดวงตา และผมก็เริ่มรู้สึกได้ถึงสิ่งที่เธอรู้สึกอยู่บ้าง ความรู้สึกผิด ความหึงหวง ความเจ็บปวด และความปรารถนา ผมรู้ว่านี่ไม่ใช่อย่างที่เธอจินตนาการไว้ว่าการพบคู่แท้ของเธอจะเป็นแบบนี้ “ฉันเข้าใจค่ะ ฉันไม่เคยคิดว่ามันจะลงเอยแบบนี้ ฉันเพิ่งเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไปด้วย”
“ไม่รู้จะช่วยอะไรได้ไหมนะ แต่ฉันไม่เชื่อว่าเธอโกรธพวกนายสองคนหรอก เธอรู้ว่าพวกนายไม่ได้เลือกสิ่งนี้ แต่ด้วยเรื่องการตายของพ่อแม่เธอซ้ำเข้ามาอีก ฉันคิดว่าเธอต้องการเวลามากกว่านี้ ตอนนี้เธอใจสลาย และฉันก็ไม่คิดว่าการเจอพวกนายคนใดคนหนึ่งจะเป็นเรื่องดีในตอนนี้เหมือนกัน พวกนายทั้งคู่ต้องอยู่ห่างๆ เธอไว้ อีกอย่าง ข่าวลือที่แพร่สะพัดไปทั่วฝูงนี่มันบ้าบอมาก ฉันไม่อยากทำร้ายนีน่า แต่นายต้องประกาศว่านายพบคู่แท้แล้ว เดเมียน และจะมีพิธีแต่งตั้งลูน่าในอนาคต ฉันไม่จำเป็นต้องบอกให้นายดูแลน้องสาวฉันให้ดี แต่ฉันจะอยู่เคียงข้างนีน่า อย่างน้อยเธอก็จะได้มีเพื่อนสักคนในตอนนี้ ฉันรู้ว่าแซคก็จะอยู่กับฉันด้วย” เทรเวอร์พูดจบก็เดินออกไปแล้วกระแทกประตูปิดดังปัง ก่อนที่เราจะมีโอกาสตอบอะไร
เรานั่งเงียบกันอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดผมก็พูดขึ้น “เธอย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านพักของฝูงได้ ห้องของฉันอยู่ชั้นสาม เธอก็รู้ แต่ฉันจะให้เธอใช้ห้องพักแขกฝั่งตรงข้ามไปก่อนสักพัก ฉันเป็นคนเดียวที่อยู่ชั้นนั้น ฉันจะประกาศว่าเธอคือคู่แท้ของฉันในมื้อเช้าพรุ่งนี้ ตอนที่เรากินข้าวด้วยกันทั้งฝูง พอมีการโจมตีเกิดขึ้น เราก็น่าจะใช้โอกาสนี้สร้างความสามัคคี ส่วนพิธีแต่งตั้งลูน่าอีกสองเดือนก็ได้ เธอว่ายังไง ฮอลลี่?”
เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ผมบอกได้เลยว่าเธอกำลังเลือกคำพูดอย่างระมัดระวัง “ฉันเข้าใจว่าคุณรักเธอ และฉันก็รักเธอเหมือนกัน แต่ฉันไม่รู้สึกว่าตัวเองควรถูกลงโทษด้วยการที่ไม่สามารถผูกพันธะการเป็นคู่แท้ได้ภายในเวลาอันควร ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกถึงแรงดึงดูดที่มีต่อกัน และร่างกายของฉันก็โหยหาคุณ ฉันรู้ว่าคุณกับนีน่าไม่เคยมีอะไรกัน ดังนั้นฉันจะเป็นคนแรกและคนเดียวของคุณ ถ้าเราอยู่ห่างๆ นีน่าอย่างที่เทรเวอร์แนะนำ มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ใช่ไหมคะ?”