บทที่ 5
“เร็วเข้าสิ นีน่า! ฉันพร้อมไปแล้วนะ!” ฮอลลี่พูดอย่างร้อนใจ ฉันรู้สึกเอื่อยเฉื่อยอยู่แล้ว เลยไม่ได้รีบร้อนอะไร
“นี่เธอ รีบๆ หน่อยสิ หางฉันอยากยืดเส้นยืดสายแล้วนะ!” เรเวนพูด ฉันกรอกตา ตักอาหารสามคำเข้าปากอย่างรวดเร็วแล้วยื่นจานให้แม่ล้าง
“ขอบคุณค่ะแม่!”
เราวิ่งพรวดออกจากประตูก่อนที่แม่จะทันได้ตอบอะไรเสียอีก
“เราควรไปแปลงร่างกันที่ไหนดี?” ฮอลลี่ถาม น้ำเสียงครุ่นคิด “มันต้องลึกพอที่ไม่มีใครเห็นเราตอนเปลือย แต่ก็ใกล้บ้านพอ” ฉันเห็นเธอกรอกตาและรู้เลยว่าเธอกำลังคุยกับหมาป่าของตัวเองอยู่
“เดี๋ยวฉันพาไปที่ที่ฉันไปเมื่อคืนนี้เอง” เราเจอที่โล่ง ถอดเสื้อผ้าออก แล้วนั่งหันหน้าเข้าหากัน
“มันจะเจ็บไหม?” ฮอลลี่กระซิบ
“เจ็บสิ แต่แค่แป๊บเดียว พอเธอแปลงร่างได้แล้ว ความเจ็บปวดมันจะหายไปหมดเลย แล้วมันจะเป็นความรู้สึกที่ดีที่สุดในโลก!”
สองชั่วโมงต่อมา พร้อมกับเสียงกรีดร้องของฮอลลี่ ในที่สุดฉันก็ได้เห็นหมาป่าสีเทาตัวเล็กยืนอยู่ตรงหน้า ฉันแปลงร่างด้วยเหมือนกัน แต่คราวนี้ใช้เวลาแค่ไม่กี่วินาที มันยังคงเจ็บปวดอยู่ แต่ก็ไม่แย่เท่าครั้งก่อน พอเรเวนกับอินดี้ทำความรู้จักกันแล้ว พวกมันก็วิ่งเล่น กระโดดข้ามขอนไม้ หรือแม้กระทั่งจับกระต่ายมากิน หลังจากผ่านไปประมาณสามชั่วโมง เราก็หาทางกลับมาเจอเสื้อผ้าของตัวเองแล้วสวมมัน
“นั่นเป็นความรู้สึกที่ดีที่สุดที่ฉันเคยมีเลย มันรู้สึกเป็นอิสระมากๆ ตอนนี้เธอเห็นแล้วก็ได้กลิ่นทุกอย่างแตกต่างไปเลยนะ!” ฮอลลี่พูดด้วยความทึ่ง
“รู้สิ ฉันรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรแตะต้องเราได้เลยตอนอยู่ในร่างหมาป่า ไปงีบกันเถอะ แต่ฉันเหนื่อยมากเลย” ฉันพูด พยายามลากสังขารกลับบ้านตัวเอง
“ใช่เลย วันนี้ไม่ทำอะไรแล้วแน่ๆ!”
ทันทีที่เราเข้าบ้าน ฉันก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มสีแดงผืนหนานุ่มฟูลายชนเผ่า ส่วนฮอลลี่ก็นั่งบนเก้าอี้เอนหลังพร้อมผ้าห่มสีเทาที่มีรูปหมาป่า ฉันคว้าเอารีโมตมาเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ จนเจอหนังสยองขวัญ
“ดูผ้าห่มที่เราเลือกสิ สีสันน่าสนใจดีเนอะ?” ฉันหัวเราะ แต่มันก็ไร้ความหมายเพราะฮอลลี่หลับไปแล้ว ยัยนี่หลับลึกขนาดระเบิดลงข้างหูก็คงไม่ตื่น ฉันถอนหายใจ ขยับตัวซุกหมอนแล้วหลับตาลง
“สาวๆ! จะตื่นกันได้หรือยัง?” มีคนตะโกนใส่ฉัน แต่ฉันคิดไม่ออกว่าทำไม ปล่อยให้คนจะนอนนอนไปเถอะน่า ขออีกห้านาที!
“สาวๆ!” ให้ตายสิ ฉันลืมตาข้างหนึ่งแล้วเห็นพ่อกำลังยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า ฉันครางอย่างเบื่อหน่าย พลิกตัวกลับไปแล้วกำลังจะนอนต่อ แต่จู่ๆ ก็รู้สึกถึงลมเย็นวาบ!
“อ๊ากกก— พ่อทำแบบนี้ทำไม?” ฮอลลี่กรีดร้อง พ่อดึงผ้าห่มของเราทั้งคู่ออก แล้วก็ทำสำเร็จในการทำให้ฮอลลี่กลิ้งตกพื้นไป
“เอ้าน่า สาวๆ นี่มันใกล้เวลาอาหารเย็นแล้วนะ แล้วพวกแกก็นอนกินบ้านกินเมืองไปทั้งวัน! เรามีเค้กกับของขวัญ แถมครอบครัวของฮอลลี่ก็จะมากินมื้อเย็นด้วย เพราะงั้นขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยภายในสองชั่วโมง!” พ่อพูดพลางทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้เอนหลังแล้วเปิดโทรทัศน์
ฮอลลี่ลูบสะโพกตัวเองพลางวิ่งพรวดไปที่ห้องนอนเพื่อจะไปอาบน้ำก่อนฉัน ฉันยอมให้เธอชนะเพราะอยากจะนอนต่ออีกสักห้านาทีก่อนจะถึงงานปาร์ตี้เล็กๆ ในครอบครัวของเรา
ไม่นานเราก็อาบน้ำเสร็จ แล้วฮอลลี่ก็มาจู้จี้เรื่องผมกับการแต่งหน้าของฉัน บอกตามตรงฉันเกลียดการแต่งหน้า แล้วการใส่เดรสก็ไม่ใช่แนวของฉันเลย
“พรุ่งนี้ฉันต้องใส่เดรสแล้วนะ คืนนี้อย่าให้ฉันต้องใส่อีกเลย! อีกอย่าง วันนี้ก็วันเกิดฉันเหมือนกันนะ ฉันขอเลือกแต่งตัวสบายๆ เถอะ!” ฉันยืนกรานเสียงแข็ง
“ก็ได้ แต่ไม่ใช่ชุดอยู่บ้านนะ!” ฮอลลี่จ้องกลับมาด้วยสีหน้ามุ่งมั่น ฉันกลอกตามองบน ก่อนจะหยิบกางเกงยีนส์สกินนี่สีดำขาดๆ กับสเวตเตอร์สีครีมออกมา ฮอลลี่ใส่ชุดเดรสแขนยาวคอสูงสีขาวลายดอกไม้สีเหลือง ชายกระโปรงยาวเหนือเข่า
พอเดินเข้าไปในครัว เราก็ได้กลิ่นหอมหวนของเนื้ออบ มันฝรั่ง และแครอท หนึ่งในเมนูโปรดของฉันเลย สุดท้ายฉันก็กินไปถึงสามชาม เพราะการได้หมาป่ามาทำให้ฉันหิวโซ! มื้อค่ำผ่านไปด้วยดี มีการคุยสัพเพเหระกันเล็กน้อย จู่ๆ ฉันก็รู้สึกไม่ค่อยดี ฉันรู้ว่าเป็นเพราะเรื่องวันพรุ่งนี้ ฉันพยายามลืมความรู้สึกนั้นไปทั้งวันตั้งแต่แปลงร่างแล้วก็นอนหลับไป ฮอลลี่กับฉันได้สร้อยคอที่เข้าชุดกัน เป็นสัญลักษณ์รูปหมาป่า ของฉันเป็นทองคำขาว ส่วนของฮอลลี่เป็นทองคำ ในที่สุด พ่อแม่ของฮอลลี่ก็กล่าวราตรีสวัสดิ์ แล้วเราก็ขึ้นไปนอน นี่เป็นวันเกิดที่ยอดเยี่ยมมาก แต่ฉันรู้ดีว่าทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไปในวันพรุ่งนี้
“สุขสันต์วันเกิดนะ คนสวย” เดเมียนกระซิบในหัวฉัน
“โอ๊ย เสียงเขาฟังดูดีชะมัด” เรเวนพูด “เรเวน!” ฉันเอ็ด พลางหัวเราะแต่ก็เห็นด้วย
“ขอบคุณค่ะ! แล้วพรุ่งนี้ฉันจะได้เจอคุณเมื่อไหร่คะ”
“ยังไม่ได้เจอจนกว่าจะถึงงานปาร์ตี้ น่าเสียดาย ข้ามีเรื่องต้องสะสางนิดหน่อย”
“โอเคค่ะ งั้นฉันจะเป็นคนที่ใส่ชุดสีแดงนะคะ”
“ฮึ่ม ข้าคงต้องฆ่าใครก็ตามที่มองเจ้าหรือแม้แต่แตะต้องตัวเจ้า” เดเมียนพูดเสียงเข้ม
“หืมม ก็คงต้องรอดูกันนะ พ่อคนรัก” ฉันหยอก ฉันต้องหยุดเรื่องนี้ก่อนที่ฮอลลี่จะได้กลิ่นความต้องการของฉัน เธอมองมาที่ฉันแล้ว ยิ้มๆ เธอรู้ว่าฉันกำลังเชื่อมจิตกับใครบางคน และจากรอยยิ้มบนหน้าฉัน เธอก็รู้ว่าเป็นใคร
“ฝันดีนะ เจ้าหญิงของข้า”
“ฝันดีค่ะ เจ้าชายของฉัน”
“ว่าไง เดเมียนเป็นไงบ้าง” ฮอลลี่ถามขณะที่ฉันหันไปหาเธอ
“เขาสมบูรณ์แบบมาก ถ้าฉันไม่ใช่คู่แท้ของเขา ฉันต้องใจสลายแน่ๆ” ฉันหลงรักเขามาตั้งแต่เรายังเด็ก จะเป็นยังไงถ้าฉันไม่ใช่คู่แท้ของเขา แล้วเขาไปเจอคนอื่น
“โอ้ยเพื่อน มันไม่เกิดขึ้นหรอกน่า พวกเธอเกิดมาเพื่อกันและกัน ใครๆ ก็ดูออกว่าเขาก็รักเธอเหมือนกัน ต่อให้เขามีคู่แท้คนอื่น ฉันพนันได้เลยว่าเขาจะปฏิเสธเธอเพื่อเลือกเธอ ฉันเอาเงินเป็นประกันเลย” ฮอลลี่พูดอย่างหนักแน่น
“ฉันไม่รู้สิ ฉันแค่มีลางสังหรณ์ไม่ดี หวังว่าเธอจะพูดถูกนะ แต่ฉันจะไม่ยอมให้เขาปฏิเสธคู่แท้ของตัวเองถ้าคนนั้นไม่ใช่ฉัน มันไม่ถูกต้อง พันธะคู่แท้ถูกสร้างขึ้นโดยองค์เทพีจันทราเอง ฉันจะเข้าไปแทรกแซงระหว่างพวกเขาไม่ได้” เราถูกสอนมาทั้งชีวิตว่าไม่มีอะไรอยู่เหนือพันธะคู่แท้ เราควรจะทะนุถนอมและรักพวกเขา มันเป็นสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนใฝ่ฝันที่จะเจอ เราก็ไม่มีข้อยกเว้นในเรื่องนั้น
“เอาล่ะ ฉันว่าพรุ่งนี้จะต้องสมบูรณ์แบบ แล้วเราแต่ละคนก็จะเจอคู่แท้ของตัวเองและใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไป!” ฮอลลี่พูด แต่ถึงอย่างนั้นน้ำเสียงของเธอก็ยังแฝงความกังวล
“เธอน่าจะพูดถูก” ฉันพูด พลางพลิกตัวนอนหันหลัง เป็นการจบการสนทนา
“เรเวน ฉันควรทำยังไงดี? ถ้าเขาไม่ใช่คู่แท้ของเราแล้วเทพนิยายของฉันจบลงตรงนี้ล่ะ? หรือถ้าเขาเป็นคู่แท้ของฉัน แล้วลางสังหรณ์ไม่ดีของฉันมันคืออะไรที่เลวร้ายกว่านั้นมาก?”
“ข้าไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพรุ่งนี้ แต่ข้ารู้ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราแข็งแกร่ง และเราจะผ่านมันไปได้ ไม่มีอะไรทำลายเราได้” เรเวนพูดเสียงเรียบๆ “ฝันดีนะ เจ้าของวันเกิด พรุ่งนี้เรามีเรื่องต้องทำอีกยาว” เรเวนพูดเสียงอ่อนลง