บทที่ 4
ฉันไม่ได้เจอเดเมียนเลยตลอดสัปดาห์เพราะมัวแต่ยุ่งอยู่กับการอ่านหนังสือและสะสางโปรเจกต์ทั้งหมดให้เสร็จ ฉันเรียนแต่คลาสขั้นสูงทั้งหมดเลย แล้วก็รู้สึกสังหรณ์ใจว่าอาทิตย์หน้าคงไม่อยากไปโรงเรียนแน่ๆ ฉันก็เลยเร่งทำงานหนักกับฮอลลี่ให้ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย
“พรุ่งนี้วันเกิดพวกเราแล้ว ตื่นเต้นไหม” ฮอลลี่ร้องเสียงแหลม
ฉันพลิกตัวบนเตียงแล้วตอบ “แน่นอนสิ! ตื่นเต้นสุดๆ ที่จะได้เจอหมาป่าของฉัน! อยากรู้จังว่าเธอจะตัวใหญ่แค่ไหน สีอะไร แล้วก็ชื่ออะไร”
“ฉันก็เหมือนกัน! ดีใจจังที่พ่อแม่เธออนุญาตให้ฉันมาค้างคืนนี้ด้วย ดีใจที่เราจะได้ผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน”
“ก็นะ เราทำงานหนักกันมาทั้งอาทิตย์นี่นา จะได้ไม่ต้องไปโรงเรียนวันนี้กับอาทิตย์หน้าไง!”
ทันใดนั้น ฮอลลี่ก็ทำหน้าจริงจังขึ้นมา “เธอจะทำยังไงถ้าเดเมียนไม่ใช่เมทของเธอ” ฮอลลี่รู้ความคิดและความกลัวของฉัน ฉันบอกเธอทุกเรื่อง
ฉันถอนหายใจแล้วตอบ “บอกตามตรง ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ไปนอนกันเถอะ ฉันสังหรณ์ใจว่าพรุ่งนี้คงเป็นวันที่ยาวนานแน่ๆ”
“ตื่นได้แล้ว เจ้าขี้เซา!” จู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงตะโกนในหัว บางทีฉันอาจจะยังฝันอยู่ “ฉันไม่ใช่ความฝันนะยะ! ตื่นสิ!” ฉันลืมตาโพลงและตระหนักได้ว่าฉันมีหมาป่าของตัวเองแล้ว!
“โอ พระเจ้า เธอชื่ออะไร สีอะไรเนี่ย ฉันรักเธอแล้วนะ!” ฉันตะโกนในใจ พยายามนอนนิ่งๆ เพื่อไม่ให้ฮอลลี่ตื่น แต่ฉันตื่นเต้นมาก!
ฉันได้ยินเสียงเธอหัวเราะคิกคัก “ฉันชื่อเรเวน แล้วเดี๋ยวเธอก็จะเห็นเองว่าฉันสีอะไรตอนเราแปลงร่าง!”
“ให้ตายสิ แปลงร่างตอนนี้เลยได้ไหม”
“ใจร้อนจังนะ แต่ได้สิ มันจะเจ็บปวดมาก แต่ฉันจะช่วยเธอผ่านมันไป” เรเวนบอก
ฉันค่อยๆ ลุกจากเตียงอย่างเงียบเชียบ ย่องลงบันไดแล้วออกไปข้างนอก “โอเค แล้วไงต่อ”
“เข้าไปในป่าสิ เธออาจจะต้องถอดเสื้อผ้าออกแล้วทำตัวตามสบายหน่อยนะ เรื่องนี้ต้องใช้เวลาสักพัก”
สามสิบนาทีต่อมา มีความรู้สึกเหมือนไฟแผดเผาไปทั่วร่าง ฉันกัดลิ้นตัวเองเพื่อกลั้นเสียงร้องไม่ให้ใครรู้ว่าฉันอยู่ตรงนี้ ทันใดนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงกระดูกเริ่มลั่นเปรี๊ยะ “เรเวน เกิดอะไรขึ้น”
“จินตนาการว่ามือของเธอคืออุ้งเท้า และเธอกำลังเป็นหมาป่า” เรเวนแนะนำ “ฉันรู้ว่ามันจะเจ็บปวด แต่มันจะเป็นแค่ช่วงสั้นๆ เท่านั้น เธอทำได้!” ฉันนอนขดตัวอยู่ในท่าทารก ได้ยินเสียงกระดูกตัวเองหักลั่น และสิ่งต่อไปที่ฉันรู้คือฉันกำลังมองลงไปที่พื้นดิน ฉันได้กลิ่นดินชื้นๆ และกลิ่นอื่นๆ อีกมากมายที่ไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน พอก้มมองลงไป ฉันเห็นอุ้งเท้าสีน้ำตาลเข้มอมแดง เมื่อมองไปรอบๆ ทุกอย่างชัดเจนขึ้น สว่างขึ้น เสียงดังขึ้น และมีกลิ่นต่างๆ มากมายกว่าเดิม
“ว้าว” นั่นคือทั้งหมดที่ฉันพูดได้ในตอนนี้
เรเวนหัวเราะแล้วพูดว่า “ไปวิ่งกันเถอะ!” แล้วเราก็วิ่งกัน เราวิ่งไปจนถึงลำธารสายหนึ่งแล้วฉันก็ก้มมองลงไป เรเวนสวยมาก เธอมีดวงตาสีเขียวมรกตเหมือนฉัน และมีขนสีน้ำตาลเข้มเหลือบแดงนิดๆ สุดท้ายเราวิ่งเล่นกันอยู่สองสามชั่วโมงก่อนจะกลับมาถึงบ้านพ่อแม่ของฉัน
“เธอควรจะแปลงร่างกลับแล้วไปนอนพักผ่อนนะ วันนี้เธอต้องใช้แรงอีกเยอะ!”
“เอ่อ ต้องทำยังไงเหรอ เรเวน”
“ก็จินตนาการว่าตัวเองเป็นมนุษย์อีกครั้งไง” เรเวนกลอกตามองฉัน
ฉันทำตามที่เธอบอก ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกหนาว พอก้มมองลงไปก็เห็นว่าตัวเองเปลือยอยู่จึงหยิบเสื้อผ้ากลับมาใส่ ฉันมุดกลับเข้าไปในเตียงและรู้สึกหมดแรง
“เธอจะเหนื่อยไปตลอดทั้งวันเลยล่ะ แต่ว่านะ สุขสันต์วันเกิด!”
“ขอบคุณนะ เรเวน! ราตรีสวัสดิ์!”
“โอ พระเจ้า โอ พระเจ้า!” ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง และผุดลุกขึ้นนั่งตัวตรงบนเตียง ฉันปัดผมออกจากใบหน้า มองไปรอบๆ ก็เห็นฮอลลี่กำลังกระโดดโลดเต้นกรีดร้อง ฉันกุมหัวใจพยายามตั้งสติ แต่ทันทีที่ฉันกำลังจะถามฮอลลี่ว่าเกิดบ้าอะไรขึ้น พ่อกับแม่ก็พังประตูเข้ามาแทบจะหลุดออกจากบานพับ
“เกิดอะไรขึ้น เป็นอะไรไป” แม่ถามพวกเรา
ฉันได้หมาป่าแล้ว! โอมายก้อด เธอกวนประสาทแล้วก็ตลกมากเลย! เหมือนฉันเปี๊ยบ แถมยังแทบรอเจอคู่แท้ของเราไม่ไหวแล้ว!” ฮอลลี่ร้องเพลงพลางหมุนตัวไปมาราวกับเด็กที่เพิ่งได้ไอศกรีม
“เธอชื่ออะไรเหรอ” ฉันถาม แทบรอไม่ไหวที่จะบอกพ่อกับแม่เรื่องเรเวน “ยัยนี่เสียงดังแบบนี้ตลอดเลยเหรอ” เรเวนถาม น้ำเสียงมีทั้งความรำคาญและความขบขัน “อืม นั่นแหละฮอลลี่ บุคลิกจัดจ้านในร่างเล็กๆ”
“อินดี้! ฉันรอแปลงร่างไม่ไหวแล้ว อยากเห็นว่าเธอหน้าตาเป็นยังไง!”
“หลังอาหารเช้าสิ ฮอลลี่! ลูกต้องใช้พลังงานนะ!” แม่ดุเบาๆ แต่ก็มีรอยยิ้มบนใบหน้า พวกเรารู้ว่าท่านไม่ได้โกรธแล้ว “แบบนี้ต้องฉลองด้วยแพนเค้กช็อกโกแลตชิป!”
ฉันได้ยินพ่อบ่นพึมพำว่าทำไมเดี๋ยวนี้ไม่เคยได้กินวาฟเฟิลเลย แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะของแม่ตอนที่ท่านดุพ่อว่าพยายามทำตัวเรื่องมาก ถึงพ่อจะดูหยาบกระด้างและเข้มงวด แต่พ่อก็มีมุมอ่อนโยนให้ฉันกับแม่เสมอ
“หมาป่าของฉันชื่อเรเวน! เธอก็เหมือนฉันเปี๊ยบเลย แล้วก็มีขนสีน้ำตาลประกายแดงด้วย!”
“เธอแปลงร่างแล้วเหรอ” ฮอลลี่ถาม สีหน้าสลด “ฉันนึกว่าเราจะแปลงร่างพร้อมกันซะอีก” เธอถอนหายใจแล้วนั่งลงบนเตียง ฉันขยับเข้าไปใกล้ๆ แล้วกอดเธอ
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายความรู้สึกเธอนะ เรเวนปลุกฉันเมื่อคืนนี้ แล้วฉันก็อดใจรอไม่ไหวจริงๆ ตอนนี้ฉันไม่ค่อยมีแรงเท่าไหร่ แต่ฉันก็อยากจะแปลงร่างอีกครั้งกับเธอ แล้วก็ออกไปวิ่งเล่นสั้นๆ ด้วยกัน!”
“โอ้ ได้เลย! บางทีคู่แท้ของฉันอาจจะอยู่ข้างนอกนั่นก็ได้ ฉันอยากมีช่วงเวลาเร่าร้อนกับคู่แท้บ้างจัง”
เรเวนร้องเพลงพลางหมุนตัวอยู่ในหัวฉัน “นี่เธอ ช่วยควบคุมความคิดตัวเองหน่อย” ฉันกลอกตา ถ้าความคิดของยัยนั่นมันแย่พอๆ กับความคิดของฉันล่ะก็…
“โอเค ได้สิ ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้โกรธนะ จริงๆ แค่เซ็งนิดหน่อย แต่ฉันเข้าใจเลยล่ะ ถ้าเป็นฉันก็คงทำเหมือนกัน” ฮอลลี่พูดขณะทำใจยอมรับสถานการณ์ เธอคิดว่าเราจะทำทุกอย่างพร้อมๆ กัน ทั้งหาคู่แท้ ตั้งท้อง และทุกๆ อย่างพร้อมกัน ฉันไม่เคยรู้สึกว่ามันจะเป็นแบบนั้นได้ แต่ฉันก็ไม่เคยดับฝันของเธอ พูดตามตรง ฉันก็ไม่อยากทำแบบนั้น ฉันอยากให้เราได้เจอเรื่องทั้งหมดนี้ด้วยกัน แต่ก็ไม่เคยรู้สึกว่ามันใช่เลย
“สาวๆ! อาหารเช้า!” แม่ตะโกนมาจากในครัว ฮอลลี่ผลักฉันลงบนเตียงแล้วพุ่งไปที่ประตู โชคไม่ดีที่ฉันเร็วกว่าเสมอ เลยขัดขาเธอจนตัวลอยไปกระแทกกำแพง เธอหล่นลงพื้นเสียงดังตุ้บ ฉันไม่ได้หยุดดูเพราะเราทำแบบนี้กันมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว และตอนนี้เธอมีหมาป่าแล้ว เธอก็จะหายเร็วขึ้น ฉันไปถึงห้องครัวก่อนเธอแค่ไม่กี่วินาที
“นี่จริงๆ เลยนะ สาวๆ พวกหนูไม่โตเกินไปสำหรับเรื่องเด็กๆ แบบนี้เหรอ” พ่อดุพวกเรา ฉันหอมแก้มพ่อฟอดหนึ่งขณะที่แม่บอกให้พ่อปล่อยพวกเราไป วันนี้เป็นวันเกิดของเรานะ เราก็แค่อยากกินข้าว พวกเราซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไว้แล้วยัดอาหารเต็มปาก แม่ชอบทำอาหาร ฉันได้ทักษะนี้มาจากท่าน
“วันนี้มีแผนจะทำอะไรกันบ้างจ๊ะ สาวๆ” แม่ถาม
“หลังอาหารเช้า พวกเราจะไปแปลงร่างแล้วก็วิ่งเล่นกันค่ะ แต่หลังจากนั้นคงนอนเล่นทั้งวัน กินขนมขยะ แล้วก็ดูหนัง ได้ยินมาว่าการแปลงร่างครั้งแรกมันเหนื่อยมาก เราเลยจะทำวันนี้ให้เสร็จ จะได้มีแรงไปเต้นวันพรุ่งนี้ไงคะ!” ฮอลลี่บอก
“พ่อรู้ว่าพวกผู้ชายยุ่งอยู่กับเรื่องของฝูงวันนี้ งั้นก็คงมีแค่พวกหนูสองคนสินะ” พ่อพูด พวกเขากำลังพยายามเตรียมทุกอย่างให้พร้อมเพื่อให้พ่อกับอัลฟ่าเกษียณได้ แล้วเดเมียนกับเทรเวอร์จะได้เข้ารับตำแหน่งแทน แซคต้องตรวจชายแดนวันนี้ เขาเปลี่ยนเวรจะได้หยุดพรุ่งนี้ สรุปว่า วันนี้เป็นวันของสาวๆ!
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยังไงพวกนั้นก็คงไม่อยากดูหนังกับพวกเราอยู่แล้ว!” ฉันพูด รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ฉันรู้ว่าเดเมียนบอกว่าจะไม่มาเจอฉันวันนี้ แต่ฉันก็ยังแอบหวังอยู่