3
เซนก้าวเดินอย่างมุ่งมั่นผ่านไนต์คลับ เขาอยู่ในห้องทำงานบนชั้นสามตอนที่แจ็กซ์โทรมาบอกให้เขาลงไปที่ห้องนับเงิน เซนรู้ว่าแจ็กซ์คงไม่เรียกถ้าไม่ใช่เรื่องที่เซนต้องจัดการเอง เขายังคงหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ และใครก็ตามที่เป็นต้นเหตุก็จะต้องเผชิญหน้ากับผลที่ตามมา เซนยิ้มเมื่อผู้หญิงสองคนเรียกให้เขาไปหา พวกเธออยากให้เขาไปร่วมวงด้วย เขาไม่มีเวลาหยุดคุย แต่ก็กวาดสายตามองเรือนร่างของทั้งคู่ เขาหมายเหตุไว้ในใจว่าควรจะกลับมาหาพวกเธอหลังจากจัดการสถานการณ์เรียบร้อยแล้ว เขามาถึงประตูที่นำไปสู่พื้นที่ด้านหลังของไนต์คลับ ยกบัตรขึ้นทาบเครื่องสแกนแล้วกดรหัส เขาถอนหายใจขณะก้าวเข้าไปในโถงทางเดินสีขาวและรู้สึกผ่อนคลายลงเมื่อเสียงดนตรีและผู้คนอู้อี้ลงทันทีที่ประตูปิดตามหลัง ไนต์คลับเป็นการลงทุนที่ดีและเป็นฐานปฏิบัติการที่ดี แต่เสียงดังของมันก็ทำให้คนปกติที่สุดกลายเป็นบ้าได้ เขาเดินไปตามโถงทางเดิน เห็นแจ็กซ์อยู่ข้างหน้าพอดี เขากำลังจะถามมือขวาว่าเรียกเขาลงมาทำไม ทันใดนั้นเสียงดังโครมครามก็สะท้อนก้องไปทั่วโถงทางเดิน มือของชายทั้งสองเอื้อมไปจับปืนตามความเคยชิน แต่ไม่มีใครชักอาวุธออกมา เสียงแหลมของผู้หญิงกรีดร้องดังลั่น เซนจับใจความไม่ได้ แต่ฟังดูเหมือนกำลังโมโหจัด
“เซน เรามีเรื่องแล้ว” แจ็กซ์บอกเขา
“ให้ตายสิเพื่อน เกิดอะไรขึ้น?” เซนถาม เขาครุ่นคิดแวบหนึ่งว่าอาจเป็นอดีตคู่รักหรือแฟนเก่าคนใดคนหนึ่งของเขามาอาละวาด มันคงไม่ใช่ครั้งแรก แต่เขานึกไม่ออกว่าไปทำให้ผู้หญิงคนไหนโมโหเมื่อเร็วๆ นี้
“เดฟกับโทไบอัสกลับมาจากการไปทำงานแล้ว” แจ็กซ์บอก
“แล้วเก็บเงินได้ไหม?” เซนถามอย่างหงุดหงิดที่ถูกเรียกตัวลงมาเพียงเพราะเรื่องทวงหนี้ง่ายๆ
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้” แจ็กซ์พูด สีหน้าดูจริงจัง เสียงกรีดร้องอีกครั้งดังมาจากในห้องนับเงิน และเซนก็หมดความอดทน เขาเดินไป ปลดล็อกประตูแล้วผลักเข้าไป โชคดีล้วนๆ ที่แม็กเย็บกระดาษที่ลอยมาพลาดหัวเขาไปชนขอบประตูแทน เซนมองตามมันตกลงพื้นพร้อมกับเสียงดังโครมครั้งที่สอง เขามองขึ้นและเห็นนางฟ้า ต้องใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าจะตระหนักว่านั่นไม่ใช่นางฟ้า แต่เป็นผู้หญิงที่กำลังหวาดกลัวและร้องไห้
แม้จะมีรอยช้ำที่แก้มและริมฝีปากแตก แถมน้ำตายังไหลอาบหน้า เธอก็ยังสวย ผมสีบลอนด์น้ำผึ้งของเธอเคยถูกรวบเป็นหางม้า แต่ตอนนี้ปอยผมขนาดใหญ่หลุดลุ่ยลงมาปรกไหล่ และยางรัดผมหลวมๆ ก็รวบได้แค่ผมชั้นในด้านหลังเท่านั้น ดวงตาสีฟ้าซีดของเธอบวมช้ำจากการร้องไห้ แต่มันก็ไม่ได้บดบังความงามของมันไป สเวตเตอร์ตัวโคร่งกับกางเกงยีนส์ทรงหลวมเอวสูงไม่อาจซ่อนเร้นส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกายที่ทำให้ความเป็นชายของเซนตื่นตัวได้ เรือนร่างอวบอิ่มนั้นกำลังเรียกหาเขา เขาละสายตาจากหญิงสาวอย่างไม่เต็มใจนักเมื่อเธอขว้างปากกาใส่ลูกน้องของเขา ลูกน้องทั้งสองคนกำลังมองมาที่เขาจึงไม่ทันเห็น ปากกากระทบหน้าอกโทไบอัสเสียงดังตุ้บเบาๆ ก่อนจะร่วงลงพื้น เซนสังเกตเห็นว่าเดฟดูเหมือนจะหน้าซีดลงเล็กน้อยเมื่อมองกลับมาที่เซน น่าสนใจ เซนคิด แจ็กซ์ยืนอยู่หลังไหล่ขวาของเซนและเฝ้าดูเหตุการณ์ หญิงสาวมีปากกาอีกด้ามอยู่ในมือและขว้างมันใส่เดฟกับโทไบอัส มันลอยละลิ่วผ่านอากาศไประหว่างคนทั้งสอง ตอนนี้เซนได้ยินคำที่เธอตะโกนแล้ว
“ถอยไปนะ ถอยไปจากฉัน ถอยไป” เธอตะโกนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอตะโกนไม่หยุดแม้ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเหลือให้ขว้างแล้วก็ตาม เซนสนใจอยากรู้มากกว่านิดหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เขาก็ไม่มีสมาธิเมื่อผู้หญิงคนนี้กำลังส่งเสียงเอะอะโวยวาย
เขาเดินอ้อมโต๊ะเข้าไปหาเธอ เธอถอยตัวเองไปจนมุม ยื่นมือทั้งสองข้างออกมาป้องกันตัว พลางตะโกนประโยคเดิมซ้ำๆ เซนใช้มือข้างเดียวรวบมือทั้งสองข้างของเธอไว้ และยืนประจันหน้า จ้องมองเข้าไปในดวงตาเป็นประกายคู่นั้น
"หุบปากเวรนั่นซะ!" เขาตวาดใส่เธอ เธอเงียบกริบและเขาเห็นน้ำตาเริ่มคลอหน่วยตา ริมฝีปากสั่นระริก โอ้ เวรเอ๊ย เขาคิด เหมือนผู้ชายส่วนใหญ่ ผู้หญิงร้องไห้ทำให้เขากลัวหัวหด เขาขอดวลปืนกับศัตรูตัวฉกาจเป็นร้อยคนเสียยังดีกว่าต้องมารับมือกับผู้หญิงร้องไห้คนเดียว ทางแก้ปัญหาของเขาคือปล่อยมือเธอ สังเกตเห็นรอยแดงช้ำรอบข้อมือ แล้วหันหลังให้ หลุดจากสายตาก็หลุดจากใจ เขาไม่ได้มีประสิทธิภาพนักในการกันเสียงสะอื้นแผ่วเบาที่ดังมาจากข้างหลัง แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ "ใครก็ได้บอกกูทีว่าทำไมเครื่องนับเงินเวรนี่ถึงได้พังอยู่บนพื้น แล้วทำไมกูถึงเกือบหัวหลุดเพราะแม็กลอยได้ห่าเหวนี่?" เขาคำรามใส่ชายอีกสามคนในห้อง ห้องเงียบสงัด มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ ของผู้หญิง เซนจ้องเดฟกับโทไบอัส "ในเมื่อคำถามนั้นมันตอบยากเกินไปสำหรับพวกแกนัก งั้นเริ่มจากเรื่องพื้นฐานก่อน พวกแกไปเก็บเงินมารึเปล่า?" เซนถาม รู้สึกเลือดในกายเริ่มพลุ่งพล่าน ถ้าเขาไม่ได้คำตอบในเร็วๆ นี้ เขาจะไม่รับผิดชอบการกระทำของตัวเองแน่ หัวต้องหลุด มีโอกาสห้าสิบห้าสิบเลยทีเดียวที่หัวนั่นจะหลุดออกจากร่างใครบางคนจริงๆ
"ไปครับบอส เราไปมาแล้ว" เดฟตอบ
"แล้วเก็บมาได้ไหม?" เซนถอนหายใจ
"เก็บได้ครับ คอบเลอร์ไม่มีเงิน แต่เขาเสนอใช้บริการหลานสาวเพื่อชดใช้หนี้" โทไบอัสยิ้มแสยะ เซนรู้สึกถึงแรงกระตุ้นดิบเถื่อนอยากจะชกหน้าชายคนนั้น เขาสูดหายใจลึกและเตือนตัวเองว่าชายคนนี้เพิ่งเข้ามาในครอบครัวใหม่ เขาอนุญาตให้ทำพลาดได้ ครั้งเดียว ส่วนเดฟนั้นน่าจะรู้ดีกว่านี้
"อธิบายมา" เซนสั่งชายคนนั้น
"มันก็แค่ฟังดูเป็นข้อตกลงที่ดีกว่ากลับมามือเปล่าน่ะครับ" เดฟยักไหล่ เซนเหลือบมองแจ็กซ์ และมือขวาของเขาก็พยักหน้ารับ เขารู้ว่าเซนต้องการอะไร
"ไปกับแจ็กซ์ เดี๋ยวฉันจัดการเรื่องเหี้ยๆ ที่แกก่อไว้เอง" เซนคำราม
"ครับบอส" เดฟตอบ โทไบอัสมองเซนด้วยแววตาท้าทายและแสดงความต้องการจะเอาสิ่งที่เขารู้สึกว่าเป็นของตนโดยชอบธรรมคืนมา ผู้หญิงคนนั้น เซนคิด เขารอจนกระทั่งชายอีกสามคนออกไปแล้วจึงหันกลับมาอีกครั้ง แม้จะอยู่ในสภาพยุ่งเหยิง หญิงสาวก็ยังดูไร้เดียงสาและมีกลิ่นอายของความดีงามอบอวลอยู่รอบตัว เซนรู้สึกถึงความต้องการที่จะทำให้เธอแปดเปื้อน เพื่อแสดงให้เธอเห็นด้านมืดของชีวิตและผูกมัดเธอไว้ที่นั่นกับเขา เขาไม่เคยเจอใครเหมือนเธอมาก่อน และความคิดที่ว่าเขาสามารถทำอะไรกับเธอได้บ้าง กับเธอผู้นี้ ส่งความรู้สึกเสียวซ่านอันน่าพึงพอใจไปทั่วร่าง รอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้นบนริมฝีปากของเขา
เอวายืนตัวแข็งทื่อ ถูกขังอยู่ในมุมห้องโดยมีชายร่างยักษ์อยู่ตรงหน้า ถ้าชายผมบลอนด์คนนั้นหน้าตาดี ชายคนนี้ก็เหมือนสิ่งที่สร้างขึ้นจากฝันสุดเร่าร้อน กลายเป็นสิ่งมีชีวิตในชุดสูทสามชิ้นสีเบอร์กันดีที่อวดเรือนร่างกำยำ ถ้าเธอไม่กลัวจนตัวสั่นขนาดนี้ เอวาคงน้ำลายไหลแล้ว ทันทีที่เขาเข้ามาในห้อง สมองของเธอก็สังเกตเห็นเขาทันที ด้วยผมสีเข้มที่เสยไปด้านหลัง ดวงตาสีเทาซีด และตอหนวดเคราจางๆ ตอนแรกเธอหวังว่าเขาจะเป็นผู้ช่วยให้รอด แต่เขากลับขังเธอไว้ที่มุมห้องและตะคอกใส่เธอ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นหัวหน้าของชายอีกสามคน เอวามีความคิดแวบหนึ่งว่าที่นี่เต็มไปด้วยผู้ชายหล่อล่ำในชุดสูทหรือเปล่า เธอรีบปัดความคิดนั้นทิ้งไปทันทีว่าเป็นความคิดที่ไม่เหมาะสมอย่างยิ่งในสถานการณ์นี้ ชายคนนั้นพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับลุงของเธอเป็นหนี้พวกเขาและไม่มีเงินจ่าย ว่าเขาขายร่างกายของเธอเพื่อชดใช้หนี้ แต่มันจะเป็นจริงไปไม่ได้ จริงอยู่ที่ลุงของเธอเคยมีปัญหาติดการพนัน และจริงอยู่ที่เธอมักจะรู้สึกว่าเขาไม่สนใจเธอ แต่จะขายเธอให้ผู้ชายพวกนี้? ไม่ เธอไม่อยากจะเชื่อ และตอนนี้เธอก็ติดอยู่หลังชายร่างยักษ์สุดหล่อคนนี้ ขณะที่ประตูปิดลง เหลือเพียงพวกเขาสองคน เขาก็หันกลับมาและรอยยิ้มเย็นเยียบก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายคนนั้นขณะที่เขามองลงมาที่เอวา
"โจนาส คอบเลอร์ คือลุงของเธอ?" เขาถาม ร่างของเอวาสั่นเทาด้วยความกลัวและเธอพยายามห้ามริมฝีปากล่างไม่ให้สั่น แววตาของเขาคือสิ่งที่จะอยู่ในฝันร้ายของฉันตลอดไปถ้าฉันรอดไปได้ เธอคิด