Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 136

นายแอนเดอร์สันพ่นลมหายใจอย่างรังเกียจ และฉันก็อดกลั้นความอยากที่จะกรีดร้องใส่หน้าเขา เพราะเขาไม่เห็นว่ามันผิดตรงไหนเลยตอนที่เขาเองนั่นแหละที่ละสายตาไปจากฉันไม่ได้ ฉันเดาว่าถ้าฉันเปลื้องผ้าจนหมดแล้วอ้อนวอนให้เขาเอาฉัน ตอนนั้นเขาคงไม่คิดว่าอายุจะสำคัญอะไรนักหรอก แค่คิดก็ทำให้ฉันอยากจะอ้วก ฉันจึงปัดควา...