Read with BonusRead with Bonus

บทที่ 23

ลมหายใจของฉันไม่เป็นส่ำและหัวสมองก็เริ่มมึนงงเพราะขาดออกซิเจน ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่ฉันรู้สึกว่ามือของเด็กผู้หญิงคนนั้นที่วางอยู่บนหลังฉันได้จากไปแล้ว ฉันยังคงนอนอยู่บนพื้น ไม่ได้หันไปมองว่าทำไมเธอถึงทิ้งร่างที่สั่นเทาของฉันไป ฉันไม่กล้าพอ

“พวกเธอไปได้แล้ว” ฉันได้ยินเสียงของเบต้าดังแว่วเข...