Read with BonusRead with Bonus

ลูกหลานของดวงจันทร์ - บทที่ 22 - ฉันจะฆ่าเขา

กันเนอร์

ไอ้สารเลวเอ๊ย มันเฆี่ยนเธอ มันเฆี่ยนเธอแรงชิบหายจนผิวหนังปริแตก แต่เธอก็ยังเดินไปไหนมาไหนในโรงเรียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนกับว่าเธอไม่ได้เจ็บปวดทรมานอยู่ตลอดเวลา เป็นไปได้ยังไงกัน? ผมค่อยๆ พลิกตัวเธอกลับมานอนหงายบนเตียงอย่างเบามือแล้วจ้องมองใบหน้าที่ฟกช้ำบอบช้ำของเธอ มือผมสั่นเทา รู...