Read with BonusRead with Bonus

แม่แห่งดวงจันทร์ - บทที่ 182 - ความมืด

เซเลน่า

ครู่ต่อมา ฉันก็สงบน้ำตาและเสียงสะอื้นลงได้ ตอนนั้นเองที่ฉันได้ยินเสียงร้องไห้ของกันเนอร์ แม้ร่างกายจะประท้วงเพียงใด ฉันก็หันกลับไปในอ้อมแขนของกันเนอร์เพื่อเผชิญหน้ากับเขา ดวงตาของเขาแดงก่ำและบวมเป่ง แสดงว่าเขาร้องไห้เป็นพักๆ มาสักระยะแล้ว ผิวเนียนละเอียดที่ปกติเป็นสีครีมกลับซีดเซียวและเป็นจ...