Read with BonusRead with Bonus

ลูกหลานของดวงจันทร์ - บทที่ 11 - เธอเป็นผู้มีชีวิต

กันเนอร์

ฉันได้กลิ่นบางอย่างเลยหันไปมอง เธออยู่ตรงนั้น ฉันรีบลุกขึ้นยืนตัวตรงแล้วยิ้มให้เธอ พระเจ้า ขออย่าให้เธอโกรธหรือกลัวอีกเลยนะ โคลกับสมิธหันขวับมามองตามสิ่งที่ดึงความสนใจฉันไป สมิธยิ้มแล้วโบกมือให้เธอ

‘โอ้ กันเนอร์ ไม่เอาน่า’ โคลบ่นอุบ เธอหลุบตาลงต่ำ ปอยผมปรกแก้ม เธอเริ่มเดินตรงไปยังประตู

“ไง...