ย้อนกลับของไตรโย
อัลเธีย
"ไธอา!" คาร่าตะโกน เธอโผล่มาจากไหนไม่รู้แล้วเดินตรงมาหาฉันพร้อมรอยยิ้มกว้าง
"คาร่า!" ฉันร้องเสียงหลง ตื่นเต้นไม่แพ้กัน รีบยื่นแก้วคืนให้ไมเคิล ไม่สนใจว่าทำหกไปนิดหน่อย แล้วรีบเดินเท่าที่ส้นสูงจะอำนวยเข้าไปสวมกอดเธอ ฉันกอดเธอไว้แน่น ไม่ได้เจอกันนานมาก มันแย่จริงๆ เพราะเราสนิทกันเหมือนพี่น้องที่แยกกันไม่ได้
"โอ้พระเจ้า ฉันคิดถึงแกมากจริงๆ ไม่มีแกแล้วมันไม่เหมือนเดิมเลย" เธอบอกขณะกอดฉันแน่นขึ้นในอ้อมแขนเล็กๆ ของเธอ
"รู้หรอกน่า" ฉันตอบพร้อมหัวเราะเบาๆ "ฉันก็คิดถึงแกเหมือนกัน!" ฉันถอยออกมานิดหน่อย จับมือเธอไว้แล้วพิจารณามองเธออย่างเต็มตา
"คาร่า แกสวยมาก!" ฉันอ้าปากค้างมองชุดราตรีงดงามที่เธอสวมอยู่ เป็นชุดราตรีเกาะอกยาวพริ้วสวยสีโอลด์โรส ท่อนบนคล้ายคอร์เซ็ตมีลายสีเงิน รัดช่วงเอว ทำให้หน้าอกที่เต็มอยู่แล้วของเธอดูใหญ่ขึ้นไปอีก ผมสีดำสนิทของเธอเกล้าขึ้นโดยมีปอยผมหลวมๆ สองสามเส้นรอบใบหน้า และเธอแต่งหน้าได้ไร้ที่ติ สีน้ำตาลอ่อนและเข้มไล่เฉดเข้าหากัน กรีดตาคมกริบพร้อมอายแชโดว์สีชมพูอ่อนระยิบระยับ ขับเน้นดวงตาสีเฮเซลของเธอ เธอดูสวยจนแทบลืมหายใจ
"แม่แกออกแบบชุดนี้ได้สุดยอดไปเลย สวยเกินกว่าที่ฉันจะจินตนาการได้อีก" เธอพูดพร้อมขยิบตาให้ฉัน และฉันก็อ้าปากค้างกับข้อมูลใหม่
"เดี๋ยวนะ ฉันไม่เห็นรู้เลยว่าแกขอให้แม่ทำชุดให้" ฉันหรี่ตามองเธอ แม่ของฉันเป็นดีไซเนอร์และทำชุดราตรีสวยสะกดจิต ตอนเราย้ายมา แม่เปิดร้านเล็กๆ ของตัวเอง แต่ไม่นานร้านก็ดังเปรี้ยงปร้าง สุดท้ายเราต้องขยายร้าน และตอนนี้ก็กลายเป็นร้านหรูระดับไฮเอนด์ชื่อดังที่ชื่อ จาซินต้า ใช่ แม่ใช้ชื่อตัวเองนั่นแหละ
"ก็เออสิ ฉันไม่อยากให้แกรู้ เพราะอยากให้เป็นเซอร์ไพรส์ แล้วก็ – " เธอวางมือบนอก อีกมือบีบมือฉัน "ฉันรักแกมากนะ แต่แกแม่งเก็บความลับห่วยแตกสิ้นดี" เธอพูดพร้อมส่งยิ้มใสซื่อให้ฉัน
ฉันอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หุบปากลง เพราะเธอพูดถูก ฉันเป็นพวกที่ถ้าซื้อของขวัญให้ใคร อีกไม่กี่นาทีต่อมาก็จะประมาณว่า 'ทายซิฉันเพิ่งซื้ออะไรให้แก' คือเธอก็รู้แล้วว่าฉันซื้ออะไรให้เป็นของขวัญหมั้น ฉันถ่ายรูปแก้วแชมเปญส่งข้อความไปหาเธอว่า 'โอ๊ย อันนี้น่ารักมาก! ฉันจะซื้อให้แกนะ' แล้วก็ส่งรูปไปให้
"ก็จริงของแก" ฉันทำหน้างอใส่เธอ
"แต่ให้ตายสิ ดูแกสิ! ชุดนั้นมันร้อนแรงมากบนตัวแก แกจะโชว์นมให้ใครดูหา?" เธอเท้าสะเอวแล้วยักคิ้วให้ฉัน ตามสไตล์คาร่า ไม่เคยจะเหมาะสมไม่ว่าเราจะอยู่ในสถานการณ์ไหน
"ไม่มีใครทั้งนั้นแหละ" ฉันกลอกตาใส่เธอ "ไม่เหมือนแกนี่ หน้าอกฉันปิดมิดชิดกว่าของแกเยอะ"
"ก็จริง แต่ตอนนี้ฉันมีผู้ชายที่ต้องทำให้ประทับใจแล้วไง เขาจะได้รู้ว่าอะไรรออยู่ ถ้ารู้ว่าฉันหมายถึงอะไรน่ะนะ" เธอพูดพร้อมขยิบตาให้ฉัน ทำให้ฉันหัวเราะออกมา
"พูดถึงเรื่องผู้ชาย" ฉันพูดพลางมองไปรอบๆ ให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้พอจะได้ยิน "แกแน่ใจจริงๆ เหรอว่าจะทำแบบนี้ คาร่า? แกแบบ หนีไปเลยก็ได้นะ? แกรู้ใช่ไหมว่าฉันจะไปกับแก" ฉันพูดกับเธอด้วยสีหน้าจริงจัง ถ้าเธออยากหนีไปประเทศอื่น เพื่อเธอแล้ว ฉันยอมทิ้งทุกอย่างแล้วไปกับเธอ เธอเป็นครอบครัวคนเดียวของฉันนอกจากแม่ และฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะปลอดภัย
"แกรู้ว่าฉันทำแบบนั้นไม่ได้ เขาจะตามล่าฉันแล้วฆ่าฉันแน่ๆ ถ้าฉันคิดจะหนี" เธอยิ้มเศร้าๆ ให้ฉัน "อีกอย่างนะ" เธอพูดต่อ "อะไรก็ดีกว่าอยู่กับเขาทั้งนั้นแหละ ฉันแค่อยากจะหนีไป อยากจะหายใจบ้าง"
ถึงฉันจะเกลียดที่ต้องยอมรับ แต่ก็เป็นเรื่องจริง พ่อของเธอเป็นคนบ้าเสียสติและชอบใช้ความรุนแรง อย่างน้อยก็พูดได้แค่นี้ ถ้าเธอทำอะไรที่เขาเห็นว่าไม่เหมาะสม เขาจะลงไม้ลงมือกับเธอ มีครั้งหนึ่งพ่อเธอกลับบ้านมาจากไหนไม่รู้ เมาทั้งเหล้าทั้งโคเคน แล้วเกือบจะซ้อมเธอจนตายถ้าเขาไม่ได้สติกลับคืนมานิดหน่อย
ขอให้สักวันมีคนทำกับเขาแบบเดียวกันบ้างเถอะ สาธุ
"ตราบใดที่แกมีความสุข ฉันก็มีความสุข" ฉันยิ้มบางๆ แล้วดึงเธอเข้ามากอดอีกครั้ง "แค่จำไว้ ไม่ว่ายังไง พิตบูลล์ก็ผ่านมาหมดแล้ว" เธอผละออกแล้วมองฉันตาไม่กะพริบด้วยสีหน้าว่างเปล่า
"ฉันสาบานเลย อัลเธีย ถ้าแกพูดแบบนั้นอีกครั้งเดียว ฉันจะอัดแกแล้วจับแกกินโทรศัพท์ตัวเองซะ" โอเค ฉันอาจจะใช้คำพูดนั้นบ่อยเกินไปหน่อยเพื่อทำให้บรรยากาศดีขึ้น จะว่าไงได้ล่ะ มีมคือชีวิต
ฉันแลบลิ้นใส่เธอ
"คุยกันเสร็จรึยัง? ฉันรู้สึกเหงาอยู่คนเดียวตรงนี้นะ" ไมเคิลพูดพร้อมกับเอามือโอบไหล่ฉันแล้วทำปากยื่น
"สุดยอดไปเลยใช่ไหมล่ะ!? ในที่สุดสามสหายก็ได้กลับมารวมตัวกันสักที" เขาพูดอย่างตื่นเต้น ฉันได้แต่ส่ายหัวให้เขาแล้วปัดแขนเขาออกจากไหล่ ฉันไม่ได้ใช้เวลาแต่งตัวนานขนาดนั้นเพื่อให้เขามาทำให้ผมฉันพันกันยุ่งเหยิงนะ
"มาสิ เดี๋ยวฉันแนะนำให้รู้จักว่าที่สามีฉันเอง" เธอพยักหน้าไปทางกลุ่มผู้ชายตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ กำลังสูบซิการ์และดื่มอะไรก็ตามที่พวกเขาเลือก แต่สิ่งที่ทำให้ฉันอึ้งคือพวกเขากำลังจ้องมองมาที่เราอยู่แล้ว ไม่มีอะไรน่ากลัวเลยเนอะ ไม่เลยสักนิด
"ขอให้สนุกนะ" ไมเคิลพูดขณะมองไปทางกลุ่มผู้ชายด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"นายไม่ไปกับเราเหรอ? เมื่อกี้นายเพิ่งบอกไม่ใช่เหรอว่าเหงาที่ยืนอยู่คนเดียวน่ะ?" ฉันยิ้มให้เขา
"เออ ฉันไม่ได้เหงาขนาดนั้น" เขายิ้มให้ฉัน "เจอกันนะ!" เขาพูดแล้วเดินไปทางตรงกันข้ามก่อนที่เราคนใดคนหนึ่งจะได้พูดอะไรออกมา
"ไปกันเถอะ" คาร่าจับมือฉัน แล้วเราก็เดินไปด้วยกันตรงไปยังกลุ่มผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นและจับตามองทุกการเคลื่อนไหวของเรา
โอ้ ให้ตายสิ