Read with BonusRead with Bonus

บทแปดสิบสี่

เดรเวน

“ค่ะ” ฉันตอบ พยักหน้าพลางสะบัดหยาดน้ำตาแสบร้อนออกจากดวงตา

เขาหล่อเหลือเกินจริงๆ ตอนที่เขาก้าวเข้ามาในห้อง ฉันอยากจะโผเข้าสู่อ้อมแขนเขา แต่กลับถอยห่างออกมาแทน ฉันต้องเข้มแข็งไว้ การจ้องมองเขาที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า ทำให้ฉันตระหนักว่าฉันคิดถึงแค่การได้ มอง เขามากแค่ไหน แค่กลิ่นกายของเขาก็แ...