Chapters

บทที่หนึ่ง

บทที่สอง

บทที่สาม

บทที่สี่

บทที่ห้า

บทที่หก

บทที่เจ็ด

บทที่แปด

บทที่เก้า

บทที่สิบ

บทที่สิบเอ็ด

บทที่สิบสอง

บทที่สิบสาม

บทที่สิบสี่

บทที่สิบห้า

บทที่สิบหก

บทที่สิบเจ็ด

บทที่สิบแปด

บทที่สิบเก้า

บทที่ยี่สิบ

บทที่ยี่สิบที่หนึ่ง

บทที่ยี่สิบสอง

บทที่ยี่สิบสาม

บทที่ยี่สิบสี่

บทที่ยี่สิบห้า

บทที่ยี่สิบหก

บทที่ยี่สิบเจ็ด

บทที่ยี่สิบแปด

บทที่ยี่สิบเก้า

บทที่สามสิบ

บทที่สามสิบที่หนึ่ง

บทที่สามสิบสอง

บทที่สามสิบสาม

บทที่สามสิบสี่

บทที่สามสิบห้า

บทที่สามสิบหก

บทที่สามสิบเจ็ด

บทที่สามสิบแปด

บทที่สามสิบเก้า

บทที่สี่สิบ

บทสี่สิบที่หนึ่ง

บทสี่สิบสอง

บทสี่สิบสาม

บทสี่สิบสี่

บทสี่สิบห้า

บทสี่สิบหก

บทสี่สิบเจ็ด

บทสี่สิบแปด

บทสี่สิบเก้า

บทที่ห้าสิบ

บทห้าสิบที่หนึ่ง

บทห้าสิบสอง

บทห้าสิบสาม

บทห้าสิบสี่

บทห้าสิบห้า

บทห้าสิบหก

บทห้าสิบเจ็ด

บทห้าสิบแปด

บทห้าสิบเก้า

บทที่หก

บทหกสิบหนึ่ง

บทหกสิบสอง

บทหกสิบสาม

บทหกสิบสี่

บทหกสิบห้า

บทหกสิบหก

บทหกสิบเจ็ด

บทหกสิบแปด

บทหกสิบเก้า

บทที่เจ็ดสิบ

บทเจ็ดสิบหนึ่ง

บทเจ็ดสิบสอง

บทเจ็ดสิบสาม

บทเจ็ดสิบสี่

บทเจ็ดสิบห้า

บทเจ็ดสิบหก

บทเจ็ดสิบเจ็ด

บทเจ็ดสิบแปด

บทเจ็ดสิบเก้า

บทที่แปดสิบ

บทแปดสิบที่หนึ่ง

บทแปดสิบสอง

บทแปดสิบสาม

บทแปดสิบสี่

บทแปดสิบห้า

บทแปดสิบหก

บทแปดสิบเจ็ด

บทแปดแปดแปดแปด

บทแปดสิบเก้า

บทเก้าสิบ

บทเก้าสิบที่หนึ่ง

บทเก้าสิบสอง

บทเก้าสิบสาม

บทเก้าสิบสี่

บทเก้าสิบห้า

บทเก้าสิบหก

บทเก้าสิบเจ็ด

บทเก้าสิบแปด

บทเก้าสิบเก้า

บทหนึ่งร้อย

บทหนึ่งร้อยหนึ่ง

บทหนึ่งร้อยสอง

บทหนึ่งร้อยสาม

บทหนึ่งร้อยสี่

บทหนึ่งร้อยห้า

บทหนึ่งร้อยหก

บทหนึ่งร้อยเจ็ด

บทหนึ่งร้อยแปด

บทหนึ่งร้อยเก้า

บทหนึ่งร้อยสิบ

บทหนึ่งร้อยสิบเอ็ด

บทหนึ่งร้อยสิบสอง

บทหนึ่งร้อยสิบสาม

บทหนึ่งร้อยสิบสี่

บทหนึ่งร้อยสิบห้า

บทหนึ่งร้อยสิบหก

บทหนึ่งร้อยสิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยสิบแปด

บทหนึ่งร้อยสิบสิบเก้า

บทหนึ่งร้อยยี่สิบ

บทหนึ่งร้อยยี่สิบเอ็ด

บทหนึ่งร้อยยี่สิบสอง

บทหนึ่งร้อยยี่สิบสาม

บทหนึ่งร้อยยี่สิบสี่

บทหนึ่งร้อยยี่สิบห้าสิบ

บทหนึ่งร้อยยี่สิบหก

บทหนึ่งร้อยยี่สิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยยี่สิบแปด

บทหนึ่งร้อยยี่สิบเก้า

บทหนึ่งร้อยสามสิบ

บทหนึ่งร้อยสามสิบหนึ่ง

บทหนึ่งร้อยสามสิบสอง

บทหนึ่งร้อยสามสิบสาม

บทหนึ่งร้อยสามสิบสี่

บทหนึ่งร้อยสามสิบห้า

บทหนึ่งร้อยสามสิบหก

บทหนึ่งร้อยสามสิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยสามสิบแปด

บทหนึ่งร้อยสามสิบเก้า

บทหนึ่งร้อยสี่สิบ

บทหนึ่งร้อยสี่สิบหนึ่ง

บทหนึ่งร้อยสี่สิบสอง

บทหนึ่งร้อยสี่สิบสาม

บทหนึ่งร้อยสี่สิบสี่

บทหนึ่งร้อยสี่สิบห้า

บทหนึ่งร้อยสี่สิบหก

บทหนึ่งร้อยสี่สิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยสี่สิบแปด

บทหนึ่งร้อยสี่สิบเก้า

บทหนึ่งร้อยห้าสิบ

บทหนึ่งร้อยห้าสิบหนึ่ง

บทหนึ่งร้อยห้าสิบสอง

บทหนึ่งร้อยห้าสิบสาม

บทหนึ่งร้อยห้าสิบสี่

บทหนึ่งร้อยห้าสิบห้า

บทหนึ่งร้อยห้าสิบหก

บทหนึ่งร้อยห้าสิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยห้าสิบแปด

บทหนึ่งร้อยห้าสิบเก้า

บทหนึ่งร้อยหกสิบ

บทหนึ่งร้อยหกสิบหนึ่ง

บทหนึ่งร้อยหกสิบสอง

บทหนึ่งร้อยหกสิบสาม

บทหนึ่งร้อยหกสิบสี่

บทหนึ่งร้อยหกสิบห้า

บทหนึ่งร้อยหกสิบหก

บทหนึ่งร้อยหกสิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยหกสิบแปด

บทหนึ่งร้อยหกสิบเก้า

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบ

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบหนึ่ง

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสอง

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสาม

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสี่

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้า

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบหก

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบแปด

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเก้า

บทหนึ่งร้อยแปดสิบ

บทหนึ่งร้อยแปดสิบหนึ่ง

บทหนึ่งร้อยแปดสิบสอง

บทหนึ่งร้อยแปดสิบสาม

บทหนึ่งร้อยแปดสิบสี่

บทหนึ่งร้อยแปดสิบห้า

บทหนึ่งร้อยแปดสิบหก

บทหนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยแปดแปด

บทหนึ่งร้อยแปดสิบเก้า

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบ

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบหนึ่ง

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบสอง

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบสาม

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบสี่

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบห้า

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบหก

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบแปด

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบเก้า

บทสองร้อย

บทสองร้อยหนึ่ง

บทสองร้อยสอง

บทสองร้อยสาม

บทสองร้อยสี่

บทสองร้อยห้า

บทสองร้อยหก

บทสองร้อยเจ็ด

บทสองร้อยแปด

บทสองร้อยเก้า

บทสองร้อยสิบ

บทสองร้อยสิบเอ็ด

บทสองร้อยสิบสอง

บทสองร้อยสิบสาม

บทสองร้อยสิบสี่

บทสองร้อยสิบห้า

บทสองร้อยสิบหก

บทสองร้อยสิบเจ็ด

บทสองร้อยสิบแปด

บทสองร้อยสิบสิบเก้า

บทสองร้อยยี่สิบ

บทสองร้อยยี่สิบเอ็ด

บทสองร้อยยี่สิบสอง

บทสองร้อยยี่สิบสาม

บทสองร้อยยี่สิบสี่

บทสองร้อยยี่สิบห้าคน

บทสองร้อยยี่สิบหก

บทสองร้อยยี่สิบเจ็ด

บทสองร้อยยี่สิบแปด

บทสองร้อยยี่สิบเก้า

บทสองร้อยสามสิบ

บทสองร้อยสามสิบหนึ่ง

บทสองร้อยสามสิบสอง

บทสองร้อยสามสิบสาม

บทสองร้อยสามสิบสี่

บทสองร้อยสามสิบห้า

บทสองร้อยสามสิบหก

บทสองร้อยสามสิบเจ็ด

บทเทโอร้อยสามสิบแปด

บทสองร้อยสามสิบเก้า

บทสองร้อยสี่สิบ

บทสองร้อยสี่สิบหนึ่ง

บทสองร้อยสี่สิบสอง

บทสองร้อยสี่สิบสาม

บทสองร้อยสี่สิบสี่

บทสองร้อยสี่สิบห้า

บทสองร้อยสี่สิบหก

บทสองร้อยสี่สิบเจ็ด

บทสองร้อยสี่สิบแปด

บทสองร้อยสี่สิบเก้า

บทสองร้อยห้าสิบ

บทสองร้อยห้าสิบหนึ่ง

บทสองร้อยห้าสิบสอง

บทสองร้อยห้าสิบสาม

บทสองร้อยห้าสิบสี่

บทสองร้อยห้าสิบห้า

บทสองร้อยห้าสิบหก

บทสองร้อยห้าสิบเจ็ด

บทสองร้อยห้าสิบแปด

บทสองร้อยห้าสิบเก้า

บทสองร้อยหกสิบ

บทสองร้อยหกสิบหนึ่ง

บทสองร้อยหกสิบสอง

บทสองร้อยหกสิบสาม

บทสองร้อยหกสิบสี่

บทสองร้อยหกสิบห้า

บทสองร้อยหกสิบหก

บทสองร้อยหกสิบเจ็ด

บทสองร้อยหกสิบแปด

บทสองร้อยหกสิบเก้า

บทสองร้อยเจ็ดสิบ

บทสองร้อยเจ็ดสิบหนึ่ง

บทสองร้อยเจ็ดสิบสอง

บทสองร้อยเจ็ดสิบสาม

บทสองร้อยเจ็ดสิบสี่

บทสองร้อยเจ็ดสิบห้า

บทสองร้อยเจ็ดสิบหก

บทสองร้อยเจ็ดสิบเจ็ด

บทสองร้อยเจ็ดสิบแปด

บทสองร้อยเจ็ดสิบเก้า

บทสองร้อยแปดสิบ

บทสองร้อยแปดสิบหนึ่ง

บทสองร้อยแปดสิบสอง

บทสองร้อยแปดสิบสาม

บทสองร้อยแปดสิบสี่

บทสองร้อยแปดสิบห้า

บทสองร้อยแปดสิบหก

บทสองร้อยแปดสิบเจ็ด

บทสองร้อยแปดแปดแปดแปด

บทสองร้อยแปดสิบเก้า

บทสองร้อยเก้าสิบ

บทสองร้อยเก้าสิบหนึ่ง

บทสองร้อยเก้าสิบสอง

บทสองร้อยเก้าสิบสาม

บทสองร้อยเก้าสิบสี่

บทสองร้อยเก้าสิบห้า

บทสองร้อยเก้าสิบหก

บทสองร้อยเก้าสิบเจ็ด

บทสองร้อยเก้าสิบแปด

บทสองร้อยเก้าสิบเก้า

บทสามร้อย

บทสามร้อยหนึ่ง

บทสามร้อยสอง

บทสามร้อยสาม

บทสามร้อยสี่

บทสามร้อยห้า

บทสามร้อยหก

บทสามร้อยเจ็ด

บทสามร้อยแปด

บทสามร้อยเก้า

บทสามร้อยสิบ

บทสามร้อยสิบเอ็ด

บทสามร้อยสิบสอง

บทสามร้อยสิบสาม

บทสามร้อยสิบสี่

บทสามร้อยสิบห้า

บทสามร้อยสิบหก

บทสามร้อยสิบเจ็ด

บทสามร้อยสิบแปด

บทสามร้อยสิบสิบเก้า

บทสามร้อยยี่สิบ

บทสามร้อยยี่สิบเอ็ด

บทสามร้อยยี่สิบสอง

บทสามร้อยยี่สิบสาม

บทสามร้อยยี่สิบสี่

บทสามร้อยยี่สิบห้า

บทสามร้อยยี่สิบหก

บทสามร้อยยี่สิบเจ็ด

บทสามร้อยยี่สิบแปด

บทสามร้อยยี่สิบเก้า

บทสามร้อยสามสิบ

บทสามร้อยสามสิบหนึ่ง

บทสามร้อยสามสิบสอง

บทสามร้อยสามสิบสาม

บทสามร้อยสามสิบสี่

บทสามร้อยสามสิบห้า

บทสามร้อยสามสิบหก

บทสามร้อยสามสิบเจ็ด

บทสามร้อยสามสิบแปด

บทสามร้อยสามสิบเก้า

บทสามร้อยสี่สิบ

บทสามร้อยสี่สิบหนึ่ง

บทสามร้อยสี่สิบสอง

บทสามร้อยสี่สิบสาม

บทสามร้อยสี่สิบสี่

บทสามร้อยสี่สิบห้า

บทสามร้อยสี่สิบหก

บทสามร้อยสี่สิบเจ็ด

บทสามร้อยสี่สิบแปด

บทสามร้อยสี่สิบเก้า

บทสามร้อยห้าสิบ

บทสามร้อยห้าสิบหนึ่ง

บทสามร้อยห้าสิบสอง

บทสามร้อยห้าสิบสาม

บทสามร้อยห้าสิบสี่

บทสามร้อยห้าสิบห้า

บริษัท

บทสามร้อยห้าสิบหก

บทสามร้อยห้าสิบเจ็ด

บทสามร้อยห้าสิบแปด

บทสามร้อยห้าสิบเก้า

บทสามร้อยหกสิบ

บทสามร้อยหกสิบหนึ่ง

บทสามร้อยหกสิบสอง

บทสามร้อยหกสิบสาม

บทสามร้อยหกสิบสี่

บทสามร้อยหกสิบห้า

บทสามร้อยหกสิบหก

บทสามร้อยหกสิบเจ็ด

บทสามร้อยหกสิบแปด

บทสามร้อยหกสิบเก้า

บทสามร้อยเจ็ดสิบ

บทสามร้อยเจ็ดสิบหนึ่ง

บทสามร้อยเจ็ดสิบสอง

บทสามร้อยเจ็ดสิบสาม

บทสามร้อยเจ็ดสิบสี่

บทสามร้อยเจ็ดสิบห้า

บทสามร้อยเจ็ดสิบหก

บทสามร้อยเจ็ดสิบเจ็ด

บทสามร้อยเจ็ดสิบแปด

บทสามร้อยเจ็ดสิบเก้า

บทสามร้อยแปดสิบ

บทสามร้อยแปดสิบหนึ่ง

บทสามร้อยแปดสิบสอง

บทสามร้อยแปดสิบสาม

บทสามร้อยแปดสิบสี่

บทสามร้อยแปดสิบห้า

บทสามร้อยแปดสิบหก

บทสามร้อยแปดสิบเจ็ด

บทสามร้อยแปดแปดแปดแปด

บทสามร้อยแปดสิบเก้า

บทสามร้อยเก้าสิบ

บทสามร้อยเก้าสิบหนึ่ง

บทสามร้อยเก้าสิบสอง

บทสามร้อยเก้าสิบสาม

Zoom out

Zoom in

Read with Bonus

บทที่เจ็ด

เดรเวน

ฉันตื่นขึ้นมาโดยไม่รู้แน่ชัดว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เตียงข้างใต้ตัวฉันนุ่มมากจนเอาจริง ๆ ฉันสงสัยว่าตัวเองกำลังหลับอยู่หรือเปล่า บางทีฉันอาจจะไม่ได้หลับ บางทีฉันอาจจะตายไปแล้วและอยู่บนสวรรค์

แต่แล้วกริ่งประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้น

ฉันมีนัดตอนเช้านี้รึเปล่านะ? คิดว่ามีนะ เกือบจะแน่ใจเลยว่ามี... แต่อะไรล่ะ?

ฉันลืมตาโพลง "เชี่ย! นี่มันกี่โมงแล้ววะเนี่ย?!"

เสียงกริ่งดังขึ้นอีกครั้ง และฉันก็กลิ้งตกเตียง คว้าหาเสื้อผ้าชุดเดิมที่ใส่เมื่อวาน "โธ่เว้ย! กำลังไป! รอเดี๋ยวดิวะ!"

ฉันเดินโซซัดโซเซลงบันไดมาในชุดสกปรก ๆ กดสวิตช์เปิดม่าน เผยให้เห็นหมอกหนาในยามเช้าที่ปกคลุมสนามหญ้า ภาพนั้นทำให้รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้า

ว้าว... ที่นี่สวยจริง ๆ แฮะ

กริ๊งงงง!!!!

"ให้ตายสิ!" ฉันแผดเสียง เปิดประตู "เป็นบ้าอะไรของนายนักหนา?"

เขายืนอยู่ตรงนั้น ดูเซ็กซี่ชิบหาย มีรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า "ผมบอกคุณแล้วว่าเก้าโมงตรง"

โดมินิก

แน่นอน ฉันลืมเรื่องนัดกินข้าวเช้าไปสนิทเลย

"ฉันไม่ได้สายซะหน่อย" ฉันบอกเขาเรียบ ๆ ขยี้ตาไล่ความง่วงแล้วชูนิ้วกลางให้

เขาหัวเราะเบา ๆ ดวงตาสีเงินสว่างของเขาทอประกายขบขัน "คุณสายแล้ว นี่มันสิบโมงเช้าแล้ว มีนาฬิกาปลุกอยู่บนโต๊ะข้างเตียงคุณ ใช้มันซะ"

"เพื่ออะไรล่ะ?" ฉันสวนกลับ กอดอก พยายามจะไม่สังเกตว่าเขาดูดีสะอาดสะอ้านและน่าฟัดชะมัดในชุดวอร์มสีขาวกับเสื้อกล้ามสีขาวล้วน

เชี่ยเอ๊ย รอยสักเขาโผล่ออกมาให้เห็น ไหนจะกล้ามเนื้อนั่นอีก ฉันอยากจะใช้ปากไล้ไปบนทุกตารางนิ้วเลย ให้ตายสิ...

แต่แล้ว... กลิ่นน้ำหอมของเขาก็ลอยมาแตะจมูกฉัน และฉันก็แทบจะอ้วก!!!

ยัยมาร์โก้เฮงซวย ฉันได้กลิ่นนางติดตัวเขาไปหมด น่าขยะแขยงชะมัด

ทันใดนั้นฉันก็โกรธขึ้นมา ฉันอธิบายไม่ได้ว่าทำไม หรือฉันมีสิทธิ์อะไรที่จะโกรธ แต่ฉันโกรธไปแล้ว

"ฉันไม่อยากตื่น ฉันอยากจะกลิ้งไปกลิ้งมาอีกสักสองสามนาที หัวเราะให้กับความจริงที่ว่า ฉันได้สิ่งที่ฉันต้องการแล้ว แถมยังได้มากกว่านั้นด้วยซ้ำ"

ดวงตาของเขาหรี่ลงและรอยยิ้มก็หายไป "คุณได้สิ่งที่คุณต้องการแล้ว ซึ่งก็คือ?"

ฉันแค่นเสียง "ไม่ใช่คุณแน่ ๆ เพราะงั้น ไปได้แล้ว!" ความพยายามที่จะปิดประตูใส่หน้าเขาถูกขัดขวางด้วยรองเท้าไนกี้สีขาวจั๊วะ ฉันแทบฟิวส์ขาด "อะไรอี๊กกกก?"

"เฮ้ เดี๋ยวสิ ใจเย็น ๆ! รอเดี๋ยวก่อน! ผมบอกคุณแล้วว่าเราจะกินข้าวเช้ากัน และเราก็จะกิน"

ฉันส่งยิ้มหวานเจี๊ยบให้เขา "ไม่ เราไม่กิน ไปกินข้าวเช้ากับมาร์โก้แทนสิ"

คิ้วข้างหนึ่งของเขาเลิกขึ้นอย่างขบขัน มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มขณะที่เขาเลียริมฝีปาก "มาร์โก้ไปแล้ว"

ฉันหัวเราะ "โอ้ เหรอ? นางฝากรอยให้นายก่อนหรือเปล่าล่ะ? ห๊ะ!"

"อะไรนะ?" เขาผงะเมื่อฉันทำหน้าบึ้งใส่เขาอย่างประชดประชัน สีหน้าเขาดูตื่นตระหนกไปชั่ววินาทีจนฉันเกือบจะหัวเราะออกมา

"อะไรหมายความว่าอะไร?" ฉันหัวเราะเบา ๆ เอียงคอมองเขาอย่างระแวดระวัง แล้วก็กลอกตาพูดว่า "นางไปเมื่อไหร่?"

คำถามโง่ ๆ ก็ต้องได้คำตอบโง่ ๆ สิ เดรเวน!

เขากัดกราม หลุบตาลงราวกับละอายใจ "เมื่อเช้านี้"

"ฉันนึกว่านายบอกว่าจะไปส่งเธอที่บ้านตั้งแต่เมื่อคืนซะอีก" ฉันพูดแขวะเขา พลางหรี่ตามองขณะดันประตูให้ปิดลงเล็กน้อย

เขาเกาหลังคออย่างประหม่า เหลียวซ้ายแลขวาราวกับว่าอาจจะมีใครกระโดดเข้ามาช่วยเขาให้พ้นจากความเกรี้ยวกราดของฉัน "ผมกำลังจะไปส่ง แต่ผม-" เขาหยุด กอดอก ทำให้กล้ามเนื้อหน้าอกของเขาเด่นชัดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ สีหน้าเขาเปลี่ยนเป็นขุ่นเคือง "-เดี๋ยวนะ ผมไม่จำเป็นต้องตอบคำถามคุณ"

“ไม่ นายไม่เข้าใจ ฉันเห็นด้วย” ฉันพูดเสียงหวานเจี๊ยบ ส่งยิ้มที่ยียวนกวนประสาทที่สุดให้เขา “และฉันก็ไม่ต้องกินอาหารเช้ากับนาย” ฉันพยายามจะปิดประตู แต่เขาก็ดันตัวเข้ามาข้างใน ฉันเลยยกมือขึ้นอย่างหัวเสีย “เอาจริงดิ?” ฉันตวาด กระทืบเท้าอย่างขัดใจ “นายจะดันตัวเองเข้ามาแบบนี้เลยเหรอ? เห็นไหม? นี่แหละเหตุผลที่ฉันอยากจ่ายค่าเช่า! ฉันจะได้ไม่ต้องให้นายเข้ามา แล้วก็ไม่ต้องทำดีกับนายด้วย” ฉันส่งสายตาเหยียดหยามให้เขา “นายต้องไปได้แล้ว”

พอหันมาเผชิญหน้าฉัน ดวงตาของเขาก็เป็นประกายด้วยความพึงพอใจแบบร้ายๆ “หึงล่ะสิ” เขาหาเรื่อง พลางหมุนไหล่และประเมินฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าขณะก้าวเข้ามาใกล้

ฉันหัวเราะคิกคัก ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาพร้อมเสียงหัวเราะ “ไม่ ฉันไม่ได้หึง ฉันแค่ไม่ชอบนายหรือไม่ก็อีนั่นของนาย ฉันไม่เคยคิดจะไปกินอาหารเช้าอยู่แล้ว” ฉันโกหก จริงๆ ฉันตั้งใจจะไป แต่ตอนนี้พอรู้ว่าหล่อนเพิ่งกลับไป ฉันก็ดีใจที่ตัวเองนอนตื่นสาย

ดูเหมือนเขาจะกำลังเถียงกับตัวเองเรื่องอะไรบางอย่าง ดวงตาเหลือบมองไปมาเหมือนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ สุดท้ายสายตาก็หยุดลงที่ฉันแล้วเขาก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่ “ฉันไม่ได้ฟันหล่อน...ครั้งนี้”

“ครั้งนี้?” ฉันหัวเราะอีกครั้ง “ทีนี้ฉันตายตาหลับได้แล้ว ขอบใจนะที่บอก” ฉันกลอกตา “ฉันไม่สนหรอกว่านายจะฟันหล่อนหรือไม่ฟัน ตัวนายเหม็นกลิ่นน้ำหอมหล่อนจะตาย แล้วฉันก็แพ้กลิ่นอีตัวดาษดื่นนี่สุดๆ ด้วย เพราะงั้นถ้านายไม่ว่าอะไร...”

เขายืนจ้องฉัน มือประสานไว้ด้านหลังเหมือนทหาร ดวงตาหนักอึ้งลงขณะมองฉัน มันร้อนแรงขึ้นด้วยอารมณ์บางอย่างที่ฉันอ่านไม่ออก ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกไม่สบายใจกับสภาพตัวเองสุดๆ เพราะฉันยังใส่เสื้อผ้าของเมื่อวานอยู่เลย

ฉันต้องเอาเงินทิปไปช้อปปิ้งวันนี้ ฉันต้องมีเสื้อผ้าเพิ่ม

คิ้วของโดมินิคลดต่ำลง น้ำเสียงของเขาฟังดูเครียดๆ “ฉันไม่ได้พาหล่อนกลับบ้านเมื่อคืน เพราะฉันไม่อยากทิ้งเธอไว้ที่นี่โดยไม่มีใครป้องกัน พอถึงตอนเช้า ฉันก็ให้คนมารับหล่อนไป”

“ไม่มีใครป้องกัน?” ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นยืน แล้วเดินเข้าไปหาเขา พยายามไม่สนใจกระแสพลังงานไฟฟ้าที่รู้สึกได้เมื่อเข้าใกล้เขารู้ว่าฉันควรจะพอใจกับคำอธิบายของเขา แต่ไม่รู้ทำไม ฉันกลับไม่รู้สึกแบบนั้น “นายรู้ว่าฉันแอบฟังอยู่เมื่อคืนใช่ไหม?”

เขาพยักหน้า “ใช่”

ฉันประหลาดใจกับความโกรธที่พลุ่งขึ้นมาในใจ “งั้นก็หมายความว่า นี่คือเหตุผลที่จู่ๆ นายก็อยากจะมาดูแลฉัน ตอนนี้ฉันถึงคู่ควรพอที่นายจะมายุ่งด้วยแล้วสินะ แต่ก่อนที่นายจะรู้เรื่อง...” ฉันหยุดพูด หลับตาแน่นอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “...เรื่องปัญหาของฉัน... ฉันมันไม่ดีพอสำหรับนายหรือเมืองของนาย ก่อนที่นายจะรู้ นายก็เต็มใจที่จะกำจัดฉันทิ้งไปแล้ว”

เขาสะดุ้งแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันไม่ได้เต็มใจ ฉันพยายามจะทำใจต่างหาก” เขาพึมพำเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน “แต่ก่อนที่ฉันจะรู้เรื่องปัญหาของเธอ ฉันปล่อยเธอไปได้โดยไม่รู้สึกผิดชอบอะไร แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว เธอจะไปไหนไม่ได้จนกว่าฉันจะแน่ใจว่าเธอจะปลอดภัย”

“อ้อ อย่างนั้นเหรอ?” ฉันเริ่มหัวเราะ ไอ้บ้าเอ๊ยนี่มันกล้ามากนะ “แล้วนายคิดว่าตัวเองเป็นใครวะ? นายไม่ได้ติดค้างอะไรฉันสักหน่อย! จะบอกอะไรให้นะ ฉันอาจจะไม่มีวันปลอดภัยเลยก็ได้ เพราะงั้นไม่ต้องมาทำเป็นคนดีตอนนี้เพราะสงสารฉันหรอก ฉันอยู่ได้ ไม่ต้องการการคุ้มครองหรืออาหารเช้าของนาย”

เขามองอย่างเกรี้ยวกราด “ได้” พอหันหลังจะเดินจากไป เขาก็ตะคอก “ฉันแค่นึกว่าเราน่าจะทำความรู้จักกันสักหน่อย แต่ช่างแม่งเหอะ”

“ไปเลย!” ฉันพูดเสียงดัง รู้สึกผิดนิดๆ คือ...ที่นี่มันก็ดีมากๆ เลยนะ แล้วฉันก็หิวมากด้วย มันจะสำคัญอะไรนักหนาถ้าเขาช่วยฉันเพียงเพราะรอยช้ำพวกนั้น อย่างน้อยเขาก็กำลังช่วยฉันอยู่

เชี่ยเอ๊ย ฉันนี่มันโง่จริง!

ฉันกระโดดลงจากโซฟาแล้ววิ่งตามเขาไป “เดี๋ยว!”

Previous Chapter

Next Chapter

Previous ChapterNext Chapter