Read with BonusRead with Bonus

บทห้าสิบสอง

โดมินิก

ผมซิ่งรถไปยังท่าเรือด้วยความเร็วสูงจนน่าอันตราย ลื่นไถลฝ่าสายฝนไปโดยไม่สนใจใครหรืออะไรหน้าไหนทั้งนั้นบนท้องถนน พอเลี้ยวเข้าลานจอดรถ ผมก็เห็นโคด้ายืนคุยอยู่กับนายท่าเรือหน้าสำนักงานหลัก ผมจึงจอดรถแล้วเดินเข้าไป

"เมื่อสองสามคืนก่อนมีเรือบ้านลำหนึ่งเข้ามา เป็นลำที่หรูหรามากด้วยนะ" นายท่าพา...