Read with BonusRead with Bonus

บทที่สี่ร้อยเจ็ดสิบสอง+

ให้ตายเถอะ กูว่าแล้วว่ามันต้องเจ็บ แต่แม่งเอ๊ย

การกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมามันยากกว่าที่คิดไว้เยอะเลยว่ะ เพราะนั่นคือสิ่งเดียวที่กูอยากทำ นับตั้งแต่วินาทีแรกที่กูเคาะประตูห้องของเธอ... ไม่สิ ห้องของกู... ไอ้ท่าทีกลอกตากับเบือนหน้าหนีเส็งเคร็งนั่นน่ะเหรอ? ก็แค่กูพยายามสะกดกลั้นไม่ให้ตัวเองพังท...