Read with BonusRead with Bonus

บทที่สี่ร้อยสามสิบเก้า

“คุณจะกลับบ้านกี่โมงคะ มาด็อค? ฉันแค่อยากรู้จะได้จัดการทุกอย่างให้เสร็จเรียบร้อยก่อนคุณกลับมาค่ะ”

เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของเขาเสียดเยือกไปถึงสันหลัง ขณะที่เขาพูด “นั่นมันเหมือนโกงกันเลยนะ ไม่คิดงั้นเหรอ ที่รัก? ฉันไม่ควรจะต้องบอกเธอเรื่องนี้เลยนะ เธอควรจะรู้อยู่แล้วสิ ต้องให้ฉันเตือนเธอกี่ครั้งกัน? ...