Read with BonusRead with Bonus

บทสี่ร้อยยี่สิบ

กริฟฟินละมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัย เอื้อมมาจับมือฉัน ฉันพยายามจะดึงมือกลับจนกว่าจะได้คำตอบ แต่เขากลับยิ่งกำแน่นขึ้นด้วยการสอดประสานนิ้วของเรา แล้วงอแขนจนแขนฉันซุกอยู่ระหว่างอกกับต้นแขนเขา มือเราที่จับกันอยู่ระดับใต้คางของเขา

เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คุณพูดถูก ผมเมินคุณจริงๆ อย่างน้อย ผมก็พยายามจะทำ...