Read with BonusRead with Bonus

บทสี่ร้อยสิบสิบเก้า

สามสิบนาทีต่อมา รถก็เงียบกริบราวกับป่าช้า ป้ายบอกทางไปรัฐโอเรกอนเริ่มปรากฏให้เห็นตามทางหลวง พวกเราออกจากแอสเพนมาสิบเจ็ดชั่วโมงกว่าแล้ว ซึ่งเป็นเวลาที่มากเกินพอให้ไทเลอร์ไปเย็บแผลแล้วก็โดดขึ้นเครื่องบินกลับบ้านได้แล้ว

ขณะที่ฉันเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ตื่นตาตื่นใจกับความมืดมิดอันไร้ที่สิ้นสุดซึ่งถูก...