Read with BonusRead with Bonus

บทสี่ร้อยสิบสอง

ส่วนที่เหลือของตอนเช้าผ่านไปในความเงียบ อเดลล์ไม่ได้พูดอะไรสักคำนับตั้งแต่เหตุการณ์น่าอับอายครั้งสำคัญที่ร้านกาแฟเมื่อเช้า และผมโคตรจะแน่ใจเลยว่าตัวเองหน้าแดงก่ำขณะขับรถพาเรามุ่งหน้ากลับบ้าน ผมไม่กล้ามองหน้าเธอตรงๆ เลยนับตั้งแต่ตอนที่เธอเผอิญมาเจอผมในสภาพน่ารังเกียจ กำลังแตกอยู่บนบัลลังก์โสโครกในสวร...