Read with BonusRead with Bonus

บทสี่ร้อยเจ็ด

หลังจากอาเดลทิ้งฉันไว้คนเดียวในเพนต์เฮาส์ ฉันก็เอาแต่คิดถึงคืนนั้นที่ฉันทิ้งเธอไว้ในป่า น้ำเสียงของเธอตอนที่ร้องเรียกฉัน ความเศร้าที่อาบชื่อของฉันบนริมฝีปากเธอ ความสิ้นหวังในน้ำเสียงนั้น ฉันเอาแต่เปรียบเทียบภาพทั้งสองแบบในหัว เสียงที่เธอเรียกตามหลังฉันตอนที่ฉันพรวดพราดขึ้นบันไดไป มันไม่ต่างจากเสียงท...