Read with BonusRead with Bonus

บทสามร้อยแปดสิบสอง

กริฟฟิน

ผมวางสายโทรศัพท์แล้วสบตากับเมฟผ่านหน้าต่างด้านหน้าบ้านของคามิลล์ เธอยิ้มให้ผม ร่างกายสั่นน้อยๆ อย่างหยอกล้อขณะที่เธอหัวเราะอยู่ในหัวของผม

ผมยักไหล่ สูดหายใจลึกๆ ก่อนจะมุ่งหน้ากลับเข้าบ้าน

เธอกับผมยังคงเชื่อมถึงกัน แต่อีกไม่กี่นาที เราก็จะไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว และน่าแปลกที่ความจริงข้อนี้ทำใ...