Read with BonusRead with Bonus

บทสามร้อยเจ็ดสิบหนึ่ง

เคนกับผมวิ่งแข่งกันไปยังย่านเมืองเก่าโดยคาบเสื้อผ้าไว้ในปาก มันยังเป็นเวลาเช้าตรู่ เพิ่งผ่านรุ่งสางมาได้ชั่วโมงเดียว และเหมือนกับครั้งก่อน ถนนโทรมๆ ดูว่างเปล่า รกร้าง แต่ผมรู้ว่ามันไม่เป็นเช่นนั้น ดังนั้นเมื่อเราไปถึงสุดช่วงตึก ผมจึงนำเคนออกไปกลางถนนแล้วเร่งให้เขาส่งเสียงคำราม

เจ้าแมวชำเลืองมองผมแว...