Read with BonusRead with Bonus

บทสามร้อยห้าสิบหนึ่ง

โคด้า

ผมดำดิ่งลงไปลึกพอใต้ความเกรี้ยวกราดของพายุฝนฟ้าคะนองจนไม่ได้ยินเสียงฝนอีกต่อไป ผมใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ตีขาและแหวกว่ายผืนทะเล คว้าตะกายไปข้างหน้าให้ได้ทุกฝีก้าว เสียงหัวใจที่เคยเต้นรัวในอกเริ่มแผ่วลง ช้าลงมากจนผมเริ่มคิดว่ามันหยุดเต้นไปแล้วเสียด้วยซ้ำ

ในห้วงคำนึง ผมยังคงเห็นภาพเอมิลี่...