Read with BonusRead with Bonus

บทสามร้อยสามสิบห้า

พอล

อนาสตาเซีย!

เธอร่วงหล่นจากหลังผมลงสู่พื้นคอนกรีตแข็งของถนนสายรอง ผมเบรกจนตัวไถล หัวใจเต้นระรัวขณะกวาดตามองไปทั่วบริเวณเพื่อหาสัญญาณของพวกหมาล่าเนื้อ

ผมไม่เห็นพวกมัน มีเพียงต้นไม้และบ้านเก่าผุพังตามกาลเวลา ย่านเล็กๆ นี้ดูเหมือนจะร้าง แต่ผมรู้ว่ามันไม่ร้าง ผมได้กลิ่นผู้คนเมื่อพวกเขาอยู่ใก...