Read with BonusRead with Bonus

บทสามร้อยยี่สิบเก้า

อนาสตาเซีย

เสียงขู่คำรามดังใกล้เข้ามา เสียงฝีเท้าที่วิ่งกรูสะท้อนก้องตรงมาทางฉันจากด้านหลัง กระตุ้นความระแวงจนฉันต้องยืนตัวตรง ลมพัดผ่านแก้ม เสียงพุ่มไม้หนามหักและกิ่งไม้แตกดังระงมราวกับวงประสานเสียงแห่งความตายอันน่าสยดสยองในยามค่ำคืน แสงจันทร์ข้างขึ้นส่องแสงเป็นจังหวะราวกับรัศมีสีเงินอยู่เบื้อ...