Read with BonusRead with Bonus

บทสามร้อยยี่สิบสอง

เคนดัลล์

ก้าวออกมานอกร้านอาหารพร้อมกับยักย้ายส่ายสะโพกที่ฉันหวังว่าทิมมอนส์จะชอบมอง ฉันเดินกรีดกรายไปยังรถคามาโรของเขา มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยซึ่งคงเรียกว่ารอยยิ้มได้กระมัง ความรู้สึกที่เขากำลังจ้องมองฉันอยู่ยิ่งทำให้ท่วงท่าการเดินของฉันมีส่วนโค้งส่วนเว้าชัดเจนขึ้น มันดีเกินจริงจนแทบไม่น่าเชื่อ แล...