Read with BonusRead with Bonus

บทที่สามสิบที่หนึ่ง

โดโมนิค

ผมจ้องมองบ้านตัวเองจากถนนทางเข้า เงี่ยหูฟังทุกเสียงรอบสนามหญ้าและเสียงที่ลอดผ่านผนังบ้านออกมา สถานที่นี้โดยพื้นฐานแล้วเก็บเสียง... อย่างน้อยก็สำหรับมนุษย์ แต่สำหรับหมาป่าแล้วไม่เท่าไหร่ จากที่พอจะจับใจความได้ เดรเวนฟังดูไม่เหมือนโกรธ ผมได้ยินเสียงเธอหัวเราะกับพวกผู้ชายขณะแลกเปลี่ยนเรื่อ...