Chapters

บทที่หนึ่ง

บทที่สอง

บทที่สาม

บทที่สี่

บทที่ห้า

บทที่หก

บทที่เจ็ด

บทที่แปด

บทที่เก้า

บทที่สิบ

บทที่สิบเอ็ด

บทที่สิบสอง

บทที่สิบสาม

บทที่สิบสี่

บทที่สิบห้า

บทที่สิบหก

บทที่สิบเจ็ด

บทที่สิบแปด

บทที่สิบเก้า

บทที่ยี่สิบ

บทที่ยี่สิบที่หนึ่ง

บทที่ยี่สิบสอง

บทที่ยี่สิบสาม

บทที่ยี่สิบสี่

บทที่ยี่สิบห้า

บทที่ยี่สิบหก

บทที่ยี่สิบเจ็ด

บทที่ยี่สิบแปด

บทที่ยี่สิบเก้า

บทที่สามสิบ

บทที่สามสิบที่หนึ่ง

บทที่สามสิบสอง

บทที่สามสิบสาม

บทที่สามสิบสี่

บทที่สามสิบห้า

บทที่สามสิบหก

บทที่สามสิบเจ็ด

บทที่สามสิบแปด

บทที่สามสิบเก้า

บทที่สี่สิบ

บทสี่สิบที่หนึ่ง

บทสี่สิบสอง

บทสี่สิบสาม

บทสี่สิบสี่

บทสี่สิบห้า

บทสี่สิบหก

บทสี่สิบเจ็ด

บทสี่สิบแปด

บทสี่สิบเก้า

บทที่ห้าสิบ

บทห้าสิบที่หนึ่ง

บทห้าสิบสอง

บทห้าสิบสาม

บทห้าสิบสี่

บทห้าสิบห้า

บทห้าสิบหก

บทห้าสิบเจ็ด

บทห้าสิบแปด

บทห้าสิบเก้า

บทที่หก

บทหกสิบหนึ่ง

บทหกสิบสอง

บทหกสิบสาม

บทหกสิบสี่

บทหกสิบห้า

บทหกสิบหก

บทหกสิบเจ็ด

บทหกสิบแปด

บทหกสิบเก้า

บทที่เจ็ดสิบ

บทเจ็ดสิบหนึ่ง

บทเจ็ดสิบสอง

บทเจ็ดสิบสาม

บทเจ็ดสิบสี่

บทเจ็ดสิบห้า

บทเจ็ดสิบหก

บทเจ็ดสิบเจ็ด

บทเจ็ดสิบแปด

บทเจ็ดสิบเก้า

บทที่แปดสิบ

บทแปดสิบที่หนึ่ง

บทแปดสิบสอง

บทแปดสิบสาม

บทแปดสิบสี่

บทแปดสิบห้า

บทแปดสิบหก

บทแปดสิบเจ็ด

บทแปดแปดแปดแปด

บทแปดสิบเก้า

บทเก้าสิบ

บทเก้าสิบที่หนึ่ง

บทเก้าสิบสอง

บทเก้าสิบสาม

บทเก้าสิบสี่

บทเก้าสิบห้า

บทเก้าสิบหก

บทเก้าสิบเจ็ด

บทเก้าสิบแปด

บทเก้าสิบเก้า

บทหนึ่งร้อย

บทหนึ่งร้อยหนึ่ง

บทหนึ่งร้อยสอง

บทหนึ่งร้อยสาม

บทหนึ่งร้อยสี่

บทหนึ่งร้อยห้า

บทหนึ่งร้อยหก

บทหนึ่งร้อยเจ็ด

บทหนึ่งร้อยแปด

บทหนึ่งร้อยเก้า

บทหนึ่งร้อยสิบ

บทหนึ่งร้อยสิบเอ็ด

บทหนึ่งร้อยสิบสอง

บทหนึ่งร้อยสิบสาม

บทหนึ่งร้อยสิบสี่

บทหนึ่งร้อยสิบห้า

บทหนึ่งร้อยสิบหก

บทหนึ่งร้อยสิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยสิบแปด

บทหนึ่งร้อยสิบสิบเก้า

บทหนึ่งร้อยยี่สิบ

บทหนึ่งร้อยยี่สิบเอ็ด

บทหนึ่งร้อยยี่สิบสอง

บทหนึ่งร้อยยี่สิบสาม

บทหนึ่งร้อยยี่สิบสี่

บทหนึ่งร้อยยี่สิบห้าสิบ

บทหนึ่งร้อยยี่สิบหก

บทหนึ่งร้อยยี่สิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยยี่สิบแปด

บทหนึ่งร้อยยี่สิบเก้า

บทหนึ่งร้อยสามสิบ

บทหนึ่งร้อยสามสิบหนึ่ง

บทหนึ่งร้อยสามสิบสอง

บทหนึ่งร้อยสามสิบสาม

บทหนึ่งร้อยสามสิบสี่

บทหนึ่งร้อยสามสิบห้า

บทหนึ่งร้อยสามสิบหก

บทหนึ่งร้อยสามสิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยสามสิบแปด

บทหนึ่งร้อยสามสิบเก้า

บทหนึ่งร้อยสี่สิบ

บทหนึ่งร้อยสี่สิบหนึ่ง

บทหนึ่งร้อยสี่สิบสอง

บทหนึ่งร้อยสี่สิบสาม

บทหนึ่งร้อยสี่สิบสี่

บทหนึ่งร้อยสี่สิบห้า

บทหนึ่งร้อยสี่สิบหก

บทหนึ่งร้อยสี่สิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยสี่สิบแปด

บทหนึ่งร้อยสี่สิบเก้า

บทหนึ่งร้อยห้าสิบ

บทหนึ่งร้อยห้าสิบหนึ่ง

บทหนึ่งร้อยห้าสิบสอง

บทหนึ่งร้อยห้าสิบสาม

บทหนึ่งร้อยห้าสิบสี่

บทหนึ่งร้อยห้าสิบห้า

บทหนึ่งร้อยห้าสิบหก

บทหนึ่งร้อยห้าสิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยห้าสิบแปด

บทหนึ่งร้อยห้าสิบเก้า

บทหนึ่งร้อยหกสิบ

บทหนึ่งร้อยหกสิบหนึ่ง

บทหนึ่งร้อยหกสิบสอง

บทหนึ่งร้อยหกสิบสาม

บทหนึ่งร้อยหกสิบสี่

บทหนึ่งร้อยหกสิบห้า

บทหนึ่งร้อยหกสิบหก

บทหนึ่งร้อยหกสิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยหกสิบแปด

บทหนึ่งร้อยหกสิบเก้า

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบ

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบหนึ่ง

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสอง

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสาม

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสี่

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้า

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบหก

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบแปด

บทหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเก้า

บทหนึ่งร้อยแปดสิบ

บทหนึ่งร้อยแปดสิบหนึ่ง

บทหนึ่งร้อยแปดสิบสอง

บทหนึ่งร้อยแปดสิบสาม

บทหนึ่งร้อยแปดสิบสี่

บทหนึ่งร้อยแปดสิบห้า

บทหนึ่งร้อยแปดสิบหก

บทหนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยแปดแปด

บทหนึ่งร้อยแปดสิบเก้า

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบ

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบหนึ่ง

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบสอง

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบสาม

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบสี่

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบห้า

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบหก

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบเจ็ด

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบแปด

บทหนึ่งร้อยเก้าสิบเก้า

บทสองร้อย

บทสองร้อยหนึ่ง

บทสองร้อยสอง

บทสองร้อยสาม

บทสองร้อยสี่

บทสองร้อยห้า

บทสองร้อยหก

บทสองร้อยเจ็ด

บทสองร้อยแปด

บทสองร้อยเก้า

บทสองร้อยสิบ

บทสองร้อยสิบเอ็ด

บทสองร้อยสิบสอง

บทสองร้อยสิบสาม

บทสองร้อยสิบสี่

บทสองร้อยสิบห้า

บทสองร้อยสิบหก

บทสองร้อยสิบเจ็ด

บทสองร้อยสิบแปด

บทสองร้อยสิบสิบเก้า

บทสองร้อยยี่สิบ

บทสองร้อยยี่สิบเอ็ด

บทสองร้อยยี่สิบสอง

บทสองร้อยยี่สิบสาม

บทสองร้อยยี่สิบสี่

บทสองร้อยยี่สิบห้าคน

บทสองร้อยยี่สิบหก

บทสองร้อยยี่สิบเจ็ด

บทสองร้อยยี่สิบแปด

บทสองร้อยยี่สิบเก้า

บทสองร้อยสามสิบ

บทสองร้อยสามสิบหนึ่ง

บทสองร้อยสามสิบสอง

บทสองร้อยสามสิบสาม

บทสองร้อยสามสิบสี่

บทสองร้อยสามสิบห้า

บทสองร้อยสามสิบหก

บทสองร้อยสามสิบเจ็ด

บทเทโอร้อยสามสิบแปด

บทสองร้อยสามสิบเก้า

บทสองร้อยสี่สิบ

บทสองร้อยสี่สิบหนึ่ง

บทสองร้อยสี่สิบสอง

บทสองร้อยสี่สิบสาม

บทสองร้อยสี่สิบสี่

บทสองร้อยสี่สิบห้า

บทสองร้อยสี่สิบหก

บทสองร้อยสี่สิบเจ็ด

บทสองร้อยสี่สิบแปด

บทสองร้อยสี่สิบเก้า

บทสองร้อยห้าสิบ

บทสองร้อยห้าสิบหนึ่ง

บทสองร้อยห้าสิบสอง

บทสองร้อยห้าสิบสาม

บทสองร้อยห้าสิบสี่

บทสองร้อยห้าสิบห้า

บทสองร้อยห้าสิบหก

บทสองร้อยห้าสิบเจ็ด

บทสองร้อยห้าสิบแปด

บทสองร้อยห้าสิบเก้า

บทสองร้อยหกสิบ

บทสองร้อยหกสิบหนึ่ง

บทสองร้อยหกสิบสอง

บทสองร้อยหกสิบสาม

บทสองร้อยหกสิบสี่

บทสองร้อยหกสิบห้า

บทสองร้อยหกสิบหก

บทสองร้อยหกสิบเจ็ด

บทสองร้อยหกสิบแปด

บทสองร้อยหกสิบเก้า

บทสองร้อยเจ็ดสิบ

บทสองร้อยเจ็ดสิบหนึ่ง

บทสองร้อยเจ็ดสิบสอง

บทสองร้อยเจ็ดสิบสาม

บทสองร้อยเจ็ดสิบสี่

บทสองร้อยเจ็ดสิบห้า

บทสองร้อยเจ็ดสิบหก

บทสองร้อยเจ็ดสิบเจ็ด

บทสองร้อยเจ็ดสิบแปด

บทสองร้อยเจ็ดสิบเก้า

บทสองร้อยแปดสิบ

บทสองร้อยแปดสิบหนึ่ง

บทสองร้อยแปดสิบสอง

บทสองร้อยแปดสิบสาม

บทสองร้อยแปดสิบสี่

บทสองร้อยแปดสิบห้า

บทสองร้อยแปดสิบหก

บทสองร้อยแปดสิบเจ็ด

บทสองร้อยแปดแปดแปดแปด

บทสองร้อยแปดสิบเก้า

บทสองร้อยเก้าสิบ

บทสองร้อยเก้าสิบหนึ่ง

บทสองร้อยเก้าสิบสอง

บทสองร้อยเก้าสิบสาม

บทสองร้อยเก้าสิบสี่

บทสองร้อยเก้าสิบห้า

บทสองร้อยเก้าสิบหก

บทสองร้อยเก้าสิบเจ็ด

บทสองร้อยเก้าสิบแปด

บทสองร้อยเก้าสิบเก้า

บทสามร้อย

บทสามร้อยหนึ่ง

บทสามร้อยสอง

บทสามร้อยสาม

บทสามร้อยสี่

บทสามร้อยห้า

บทสามร้อยหก

บทสามร้อยเจ็ด

บทสามร้อยแปด

บทสามร้อยเก้า

บทสามร้อยสิบ

บทสามร้อยสิบเอ็ด

บทสามร้อยสิบสอง

บทสามร้อยสิบสาม

บทสามร้อยสิบสี่

บทสามร้อยสิบห้า

บทสามร้อยสิบหก

บทสามร้อยสิบเจ็ด

บทสามร้อยสิบแปด

บทสามร้อยสิบสิบเก้า

บทสามร้อยยี่สิบ

บทสามร้อยยี่สิบเอ็ด

บทสามร้อยยี่สิบสอง

บทสามร้อยยี่สิบสาม

บทสามร้อยยี่สิบสี่

บทสามร้อยยี่สิบห้า

บทสามร้อยยี่สิบหก

บทสามร้อยยี่สิบเจ็ด

บทสามร้อยยี่สิบแปด

บทสามร้อยยี่สิบเก้า

บทสามร้อยสามสิบ

บทสามร้อยสามสิบหนึ่ง

บทสามร้อยสามสิบสอง

บทสามร้อยสามสิบสาม

บทสามร้อยสามสิบสี่

บทสามร้อยสามสิบห้า

บทสามร้อยสามสิบหก

บทสามร้อยสามสิบเจ็ด

บทสามร้อยสามสิบแปด

บทสามร้อยสามสิบเก้า

บทสามร้อยสี่สิบ

บทสามร้อยสี่สิบหนึ่ง

บทสามร้อยสี่สิบสอง

บทสามร้อยสี่สิบสาม

บทสามร้อยสี่สิบสี่

บทสามร้อยสี่สิบห้า

บทสามร้อยสี่สิบหก

บทสามร้อยสี่สิบเจ็ด

บทสามร้อยสี่สิบแปด

บทสามร้อยสี่สิบเก้า

บทสามร้อยห้าสิบ

บทสามร้อยห้าสิบหนึ่ง

บทสามร้อยห้าสิบสอง

บทสามร้อยห้าสิบสาม

บทสามร้อยห้าสิบสี่

บทสามร้อยห้าสิบห้า

บริษัท

บทสามร้อยห้าสิบหก

บทสามร้อยห้าสิบเจ็ด

บทสามร้อยห้าสิบแปด

บทสามร้อยห้าสิบเก้า

บทสามร้อยหกสิบ

บทสามร้อยหกสิบหนึ่ง

บทสามร้อยหกสิบสอง

บทสามร้อยหกสิบสาม

บทสามร้อยหกสิบสี่

บทสามร้อยหกสิบห้า

บทสามร้อยหกสิบหก

บทสามร้อยหกสิบเจ็ด

บทสามร้อยหกสิบแปด

บทสามร้อยหกสิบเก้า

บทสามร้อยเจ็ดสิบ

บทสามร้อยเจ็ดสิบหนึ่ง

บทสามร้อยเจ็ดสิบสอง

บทสามร้อยเจ็ดสิบสาม

บทสามร้อยเจ็ดสิบสี่

บทสามร้อยเจ็ดสิบห้า

บทสามร้อยเจ็ดสิบหก

บทสามร้อยเจ็ดสิบเจ็ด

บทสามร้อยเจ็ดสิบแปด

บทสามร้อยเจ็ดสิบเก้า

บทสามร้อยแปดสิบ

บทสามร้อยแปดสิบหนึ่ง

บทสามร้อยแปดสิบสอง

บทสามร้อยแปดสิบสาม

บทสามร้อยแปดสิบสี่

บทสามร้อยแปดสิบห้า

บทสามร้อยแปดสิบหก

บทสามร้อยแปดสิบเจ็ด

บทสามร้อยแปดแปดแปดแปด

บทสามร้อยแปดสิบเก้า

บทสามร้อยเก้าสิบ

บทสามร้อยเก้าสิบหนึ่ง

บทสามร้อยเก้าสิบสอง

บทสามร้อยเก้าสิบสาม

Zoom out

Zoom in

Read with Bonus

บทที่สาม

โดมินิก

วันนี้มีบางอย่างผิดปกติกับฉันอย่างน่าหงุดหงิด และถึงแม้ฉันไม่อยากจะยอมรับ แต่ฉันก็รู้ว่ามันคืออะไร

ผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่คนที่กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าฉันขณะที่เธอกำลังดูดเจ้าโลกให้ฉันอย่างเชี่ยวชาญ

แต่เป็นคนเมื่อตอนบ่าย คนที่บาร์

เดรเวน

ภาพผมดำยาวกับตาสีเขียวสดใสของเธอผุดขึ้นมาในมโนภาพ และทันใดนั้น อกฉันก็เริ่มปวดแปลบอีกครั้ง แววตาที่เธอมองฉัน... แววตาอ้อนวอน แล้วก็ความผิดหวังในดวงตาตอนที่ฉันบอกว่าเธอต้องไป... มันตามหลอกหลอนฉัน ทิ้งความรู้สึกแผดเผาไว้ในอกราวกับว่าหัวใจของฉันอาจจะระเบิดออกมา

ฉันเบื่อผู้หญิงตรงหน้านี่เต็มทนแล้ว พยายามแค่ไหน ฉันก็ไม่มีอารมณ์กับเธออีกต่อไป อันที่จริงคงไม่เคยมีเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ ตั้งแต่เจอ เดรเวน ฉันแกล้งทำเป็นมีอารมณ์ด้วยยังไม่ได้เลย

อย่างแรก มาร์โกหน้าตาไม่เหมือนเดรเวนเลยสักนิด แล้วจู่ๆ หญิงสาวร้อนแรงคนนั้นที่ฉันเพิ่งส่งขึ้นรถไฟไปกลับเป็นคนเดียวที่ฉันอยากให้อยู่บนเจ้าโลกของฉัน

บ้าชิบ!

"ลุกขึ้น" ฉันคำรามเสียงลอดไรฟัน และเธอก็ยิ้ม ยกตัวขึ้นจากเข่าแล้วเอื้อมมือมาคล้องคอฉัน ฉันปัดเธอออก "ไม่ อย่าแตะต้องตัวฉัน ฉันไม่มีอารมณ์"

เธอสะดุ้งถอย ผมบลอนด์ของเธอสะบัดไปพร้อมกับหน้าอกขณะที่เธอส่ายหน้าให้ฉัน "เป็นอะไรไปคะที่รัก? คุณทำตัวแปลกๆ ทั้งวันเลยนะ"

ฉันกลอกตาแล้วมุ่งหน้าไปห้องน้ำเพื่อล้างคราบน้ำลายของเธอออกจากเจ้าโลกของฉัน "ไม่มีอะไร" ฉันพูดพลางลูบอกและความเจ็บปวดที่ช้ำระบมตรงนั้น

มันไม่ใช่ไม่มีอะไร แต่มันจะต้องไม่มีอะไรในไม่ช้า

จ้องตัวเองในกระจก ฉันรู้สึกละอายใจ ฉันคงไม่มีวันได้เจอเธออีกแล้ว ผู้หญิงคนนั้น ฉันจะไม่มีวันได้รู้อะไรเกี่ยวกับเธอไปมากกว่าวันนี้ ฉันจะไม่ได้รู้สึกถึงแรงดึงดูดที่รู้สึกเมื่อตอนนั้นอีก ตอนที่เธอเดินเข้ามาในบาร์แล้วขนทุกเส้นบนตัวฉันลุกชัน หมาป่าในตัวฉันครางอย่างพอใจขณะที่โลกรอบตัวมลายหายไปแทบเท้า

ตอนฉันโตขึ้น แม่เคยบอกเสมอว่าวันหนึ่งเธอจะหาฉันเจอ... เมทของฉัน แม่บอกว่าเมื่อมันเกิดขึ้น จะไม่มีใครสำคัญสำหรับฉันอีกนอกจากเธอคนนั้น จากนั้นแม่ก็จะแกล้งทำเป็นหึงมนุษย์ในจินตนาการคนนั้นเพียงเพื่อจะกอดฉันไว้ในอ้อมแขนและให้ฉันสัญญาว่าจะไม่มีวันโตขึ้น ฉันเดาว่าฉันไม่เคยเชื่อเลยว่ามันจะเกิดขึ้นได้จริงๆ

แต่มันเกิดขึ้นแล้ววันนี้

ใจเย็นๆ เธอไปแล้ว เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง

มันต้องดีขึ้นสิ

"นี่ ดอม! ฉันพูดกับคุณอยู่นะ" มาร์โกตวาด ก้าวเข้ามาในเงาสะท้อนของกระจก หน้าอกใหญ่โตของเธอยังคงเปลือยเปล่าและสั่นไหวด้วยแรงปรารถนาทางเพศ "ฉันอยากให้คุณเข้ามาในตัวฉัน ได้โปรด?" เธอเอื้อมมือมาหา ฉันคว้ามือเธอไว้ บังคับตัวเองให้ยิ้ม

"ไว้ทีหลัง" ฉันพูด แล้วรูดซิปกางเกง เดินเลี่ยงเธอไป "ไปอาบน้ำ แล้วไปที่บาร์กัน ฉันมีเรื่องต้องคุยกับบาร์ตเลตต์สองสามอย่าง"

เธอทำปากยื่น ริมฝีปากบางๆ แบะออกในแบบที่เธอคิดว่าเซ็กซี่ "จริงเหรอคะ?"

"เดี๋ยวนี้" ฉันตวาดก่อนจะเดินลงบันไดไป

บางทีถ้าฉันไปเห็นกับตาว่าเดรเวนไปแล้วจริงๆ ความเจ็บปวดบ้าๆ ในอกนี่อาจจะหายไปก็ได้

แต่ก็นั่นแหละ... มันอาจจะแย่ลงกว่าเดิมก็ได้

เดรเวน

ค่ำคืนแรกของฉันในฐานะ 'บาร์เทนเดอร์สุดเซ็กซี่' กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่นาทีนี้แล้ว หลังจากเดินชมร้านรวมถึงอพาร์ตเมนต์ด้านบนอย่างรวดเร็วและน่าพอใจ บาร์ตก็ปล่อยให้ฉันเตรียมตัวสำหรับค่ำคืนข้างหน้า

ฉันมีของในเป้แค่ไม่กี่อย่าง การจัดของจึงใช้เวลาแค่สิบนาที พออาบน้ำเสร็จใหม่ๆ ฉันก็แปรงผมดำยาวที่พันกันยุ่งเหยิง แล้วตัดสินใจปล่อยให้มันสยายเลยสะโพกลงไป ผมฉันตรงสลวยและเป็นเงางามโดยไม่มีวี่แววว่าจะม้วนงอเลย แต่ปกติฉันจะถักเปียแล้วม้วนเป็นมวยแน่นๆ เป็นนิสัยที่ทำเพื่อให้มันไม่ถูกคว้าได้ง่ายๆ ตอนนี้ฉันเป็นอิสระแล้ว ฉันจะทำผมทรงไหนก็ได้ตามใจชอบ และแค่ความจริงข้อนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ฉันยิ้มอย่างพอใจได้แล้ว

ฉันสวมกางเกงยีนส์ขาดๆ กับเสื้อคอเต่าสีดำแขนยาวรัดรูป คล้ายกับตัวสีขาวที่ฉันใส่มา แล้วยิ้มให้เงาสะท้อนของตัวเอง แม้จะมีถุงใต้ตาอยู่ใต้ดวงตาสีเขียวเป็นประกาย และเอวที่ 'ผอมเกินไป' จนดูเว้าเข้าไป ฉันก็ดูดีไม่หยอกเลยทีเดียว ฉันไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว ดังนั้นหลังจากได้กินอาหารดีๆ สักสองสามมื้อ ฉันจะยิ่งดูฮอตกว่านี้อีก

หลังจากทาลิปกลอสสีนู้ดระยิบระยับลงบนริมฝีปากอวบอิ่มตามธรรมชาติ และปัดมาสคาร่าสองทับบนขนตายาวๆ ฉันก็พร้อมทำงานแล้ว

ฉันก้าวลงบันไดหลังอย่างกระฉับกระเฉง เข้าไปในครัวก็พบบาร์ตยืนอยู่พร้อมกับเสื้อครอปสีม่วงตัวจิ๋วในมือ ด้านหน้ามีตัวหนังสือเขียนว่า 'เดอะมูนไลต์เลานจ์' ด้วยตัวอักษรแบบเดียวกับป้ายหน้าร้าน แต่เป็นสีดำ

เขากะจะให้ฉันใส่เสื้อตัวจิ๋วนั่นแน่ๆ ฉันรู้เลย

ก่อนที่เขาจะยื่นมันให้ฉัน ปากเขาก็อ้าค้างด้วยความตกใจแล้วผิวปาก "ให้ตายสิแม่คุณ แต่งตัวขึ้นเหมือนกันนี่"

ฉันหน้าแดง "ขอบคุณค่ะ เอ่อ - ฉันเดาว่าคุณคงอยากให้ฉันใส่ตัวนี้นะคะ" ฉันทำหน้าแหยๆ แยกเขี้ยวเล็กน้อยพร้อมกับทำหน้าบึ้งแบบอ้าปาก

บาร์ตยิ้มกริ่ม มองฉันอย่างมีความนัย "ใช่เลย"

ฉันเริ่มเล่นปลายผมตัวเอง ซึ่งเป็นนิสัยเวลาที่ฉันเริ่มประหม่า “รอสักอาทิตย์หน้าได้ไหมคะ”

รอยยิ้มของเขาจางลง “ผมอยากให้เร็วกว่านั้น แต่คิดว่าคงรอได้ มีเหตุผลอะไรรึเปล่า ผมว่ามันจะดูดีมากเลยนะถ้าคุณใส่”

แล้วราวกับว่าเขาสังเกตเห็นเสื้อคอเต่าที่ฉันใส่และความประหม่าในแววตาฉัน “ขอดูหน่อยสิ” เขาร้องขอ

ฉันส่ายหน้าแรงๆ แต่ก็ยอมจำนนเมื่อเขายืนจ้องฉันนิ่งไม่ยอมขยับ ฉันพับแขนเสื้อข้างหนึ่งขึ้น โชว์ให้เขาเห็นรอยช้ำรูปลายนิ้วมือล่าสุดที่ปรากฏอยู่บนแขนท่อนล่างของฉัน

เขาสูดลมหายใจเข้าดังฟืด ใบหน้าแดงก่ำขึ้นชั่วขณะด้วยความโกรธ “เดาว่านั่นไม่ใช่รอยที่แย่ที่สุดสินะ”

“ไม่ใช่ค่ะ” ฉันยอมรับ พลางดึงเสื้อขึ้นไปจนเกือบถึงใต้หน้าอกแล้วหันหลัง ฉันให้เวลาเขามองรอยช้ำบนแผ่นหลังฉันด้วย

“เชี่ยเอ๊ย” เขาคำรามลั่น “พ่อเลี้ยงคุณทำแบบนี้กับคุณเหรอ”

ฉันหันกลับมา จัดเสื้อให้เข้าที่ “ใช่ค่ะ” แล้วตัดสินใจว่าการพูดความจริงเพิ่มอีกหน่อยน่าจะช่วยให้ฉันได้อยู่ที่นี่แน่ๆ ฉันจึงเสริมว่า “แล้วลูกชายเขาก็ทำด้วย”

ความจริงเป็นสิ่งที่พูดออกไปยากเสมอ

“ลูกชายเขา?” บาร์ตคำราม “ไอ้เวรนั่นมันอายุเท่าไหร่”

“เท่าฉันค่ะ”

ณ จุดนั้น ฉันรู้ว่าฉันเพิ่งจะทำให้ตำแหน่งของตัวเองที่นี่มั่นคงขึ้น และด้วยสถานการณ์ที่เป็นอยู่ ฉันปฏิเสธที่จะปล่อยให้การใช้บาดแผลในใจมาเรียกความเห็นใจทำให้ตัวเองรู้สึกแย่

ถ้าจะมีอะไร ฉันก็สมควรจะใช้มันให้ได้ประโยชน์มากที่สุดเท่าที่จะทำได้สิวะ!

บาร์ตตัวสั่นด้วยความโกรธ และเพราะเขาเพิ่งเจอฉัน ฉันเลยไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมเขาถึงโกรธได้รุนแรงขนาดนั้น เขาดูพร้อมจะฆ่าคนได้เลย

บางทีเขาอาจจะชอบฉันก็ได้

“ตอนที่คุณถามผมว่าสตริปคลับอยู่ไหนน่ะ-”

“ฉันไม่ได้พยายามจะทำให้คุณรู้สึกผิดนะคะ” ฉันถอนหายใจ ฮ่าๆ - ก็นะ บางทีฉันอาจจะพยายามก็ได้... “ฉันคงไปสมัครที่นั่นจริงๆ นั่นแหละค่ะ แค่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ฉันขอใส่เสื้อตัวนี้ทับตัวนี้ไปก่อนได้ไหมคะ จนกว่า-”

“ได้สิ” เขาขัดขึ้น โยนเสื้อเชิ้ตมาให้ฉันเพื่อจะได้สวมทับลงไป “แล้วก็ เดรเวน ถ้าคุณอยากจะพูดเรื่องนี้เมื่อไหร่...”

ฉันยิ้ม พยักหน้า แต่ฉันรู้ว่าฉันจะไม่มีวันพูด “ขอบคุณค่ะ บาร์ต”

“บาร์ตเลตต์” เขาแก้ให้

“บาร์ต” ฉันขยิบตา ส่ายสะโพกขณะเดินกรีดกรายผ่านเขาเข้าไปในส่วนหลักของบาร์

สองสามชั่วโมงแรกผ่านไปได้ด้วยดีอย่างเหลือเชื่อ ฉันเคยทำงานที่คลับแถวบีชอเวนิวในไมอามี และบาร์เทนเดอร์ที่นั่นก็แข่งขันกันดุเดือดมาก ฉันเลยรู้วิธีดึงดูดลูกค้า มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรที่ร้านนี้แน่นขนัดไปด้วยหนุ่มโสดโปรไฟล์ดีเช่นกัน พวกเขาทุกคนต่างแย่งชิงความสนใจจากของเล่นชิ้นใหม่หลังบาร์

ฉันกำลังผสมมอสโคว์มิวล์ให้สาวผมน้ำตาลสุดฮอตในชุดสูททำงานอยู่พอดี ตอนที่ประตูบาร์เปิดออก และสาว ‘บาร์บี้’ ผมบลอนด์ร่างสูงก็เดินควงแขนไอ้ทุเรศที่เจอเมื่อตอนบ่ายเข้ามา

โดโมนิก

สายตาของเขาสบเข้ากับฉันทันที และบรรยากาศระหว่างเราก็ราวกับมีไฟปะทุ ประกายความหึงหวงอันร้อนแรงเข้าครอบงำอยู่ชั่วขณะ และฉันก็ทำไม้คนเครื่องดื่มหักคามือ ฉันมองมือของบาร์บี้ที่ลูบไล้ไปบนแผงอกของโดโมนิก พลางครางในลำคอแล้วเปลี่ยนไม้คน ดีใจแค่ว่าไม่ได้ทำมีดบาดมือตัวเอง

อี๋

ฉันสะบัดหัว รู้ดีว่าความคิดไร้สาระนั้นไม่ได้เกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นเลย แต่เกี่ยวกับคนที่มากับหล่อนต่างหาก

ช่างแม่งไอ้หล่อระยำนั่นเถอะ

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ฉันไม่สามารถข่มความเจ็บแปลบในอกที่เต้นระรัวเมื่อเห็นพวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันครั้งแรกได้เลย

“ได้แล้วค่ะ ที่รัก” ฉันพูด พลางเสิร์ฟเครื่องดื่มให้พ่อรูปหล่อในชุดสูทสามชิ้น และรับทิปยี่สิบดอลลาร์พร้อมเบอร์โทรศัพท์ที่เขาสอดใส่มือฉันมา

เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ฉันเห็นว่าโดโมนิกกับคู่เดตของเขาไปนั่งที่มุมด้านหลัง โต๊ะเดียวกับที่เขาและเพื่อนๆ นั่งเมื่อตอนกลางวัน

เมื่อสังเกตเห็นว่าฉันมองเขาอยู่ กำปั้นของเขาก็บนโต๊ะแน่น และกล้ามเนื้อก็เกร็งนูนขึ้นใต้เสื้อเชิ้ต บาร์บี้กระซิบกระซาบอะไรบางอย่างข้างหูเขา แล้วเขาก็ผลักหล่อนออกไป ตวาดอะไรบางอย่างใส่หล่อนซึ่งฉันไม่ได้ยินเพราะเสียงดังในบาร์ที่อึกทึก

ฉันเม้มปากแน่น ซ่อนรอยยิ้มแล้วเบือนหน้าหนีไปเสิร์ฟเครื่องดื่มให้พ่อรูปหล่อในชุดสูทสามชิ้นอีกคน

ฉันอดสงสัยไม่ได้ว่าบาร์บี้ทำงานที่คลับของเขาหรือเปล่า หล่อนดูเข้ากับสเปกนั้นเป๊ะ ฉันก็มีหน้าอกที่สวยได้รูปอยู่เหมือนกัน แต่มันก็ไม่ได้ใหญ่โตจนหลังแทบหักเหมือนของหล่อนหรอก

บางทีนั่นอาจเป็นสิ่งที่เขาหมายถึงตอนที่บอกว่าฉัน ‘ไม่มีคุณสมบัติพอ’

เริ่มมีคนต่อแถวหลังลูกค้าที่นั่งอยู่หน้าบาร์แล้ว ฉันจึงสลัดความคิดทุกอย่างเกี่ยวกับโดโมนิกทิ้งไปในอีกไม่กี่นาทีต่อมา และตั้งสมาธิกับงานของตัวเอง

บาร์ตเลื่อนมาอยู่ข้างหลังฉันแล้วกระซิบว่า “ทำได้เยี่ยมมาก เจ้าหนู ทำต่อไป”

ฉันหัวเราะ พลางถลึงตาใส่เขา “เจ้าหนู? คุณคงไม่ได้แก่กว่าฉันเท่าไหร่หรอกน่า บาร์ต”

เขาขยิบตา “ก็คงงั้น แต่ถ้าคุณยังยืนกรานจะเรียกชื่อผมผิดๆ ถูกๆ แบบนั้น ผมก็จะยืนกรานเรียกคุณว่าเจ้าหนูเหมือนกัน”

“ตกลง” ฉันยิ้มกว้าง แต่รอยยิ้มก็หายไปเมื่อเห็นว่าใครคือคนถัดไปในแถว “รับอะไรดีคะ”

“ดูเหมือนคุณจะพลาดรถไฟไปแล้วนะ” โดโมนิกพูดอย่างเย็นชา

Previous Chapter

Next Chapter

Previous ChapterNext Chapter