Read with BonusRead with Bonus

บทสองร้อยเก้าสิบเจ็ด

อนาสตาเซีย

นั่งอยู่ข้างพอลขณะที่เราออกจากเมืองที่ชื่อฟอนต์เลอรอย ฉันปล่อยให้ตัวเองได้ผ่อนคลายเสียที เป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่ฉันรู้สึก อิสระ จริงๆ ไม่มีเดรโก้ให้เห็นเลย มีแต่ถนนกับต้นไม้สุดลูกหูลูกตาอยู่ข้างหน้า และข้างหลังเราก็ไม่มี อะไร นอกจากความว่างเปล่า ฉันไม่รู้สึกถึงพวกหมาล่าเนื้อเลย...