Read with BonusRead with Bonus

บทสองร้อยเก้าสิบสาม

พอล

ผมขับรถจี๊ปไปเรื่อยๆ ตามถนน ตระหนักดีว่าอนาสเตเชียยังคงไม่มีรองเท้าใส่ ร้านค้าบนถนนสายหลักยังไม่เปิดจนกว่าจะอีกชั่วโมง ผมจึงตัดสินใจพาเธอไปทานอาหารเช้าแทน

ขณะมองใบหน้าของเธอที่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาเป็นประกายด้วยความยินดีเมื่อเราขับผ่านย่านเก่าแก่ ผมก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ เธออาจจะคุ้นเค...