Read with BonusRead with Bonus

บทสองร้อยเก้าสิบสอง

อนาสตาเซีย

ชายฝั่งเงียบสงัดเมื่อเราเข้าเทียบท่า หมอกยามเช้าจางหายไปในแสงเจิดจ้าของดวงตะวันฤดูหนาว พอลรับรองกับฉันว่ามันคงอยู่ไม่นานนักหรอก หรืออาจจะไม่อยู่เลย และฉันก็ตั้งใจว่าจะไม่ปล่อยให้แสงแดดแม้เพียงน้อยนิดสูญเปล่าไป

ระหว่างนั่งรถกลับบ้านพอลที่เบาะหลังรถเอสยูวีของเรเนียร์ ฉันพูดอย่างใจเย็น...